Η πρώτη εικόνα, απέξω, μαγνητίζει το βλέμμα, φέρνοντας στο νου το γερμανικό «Kunst am bau» (τέχνη στο οικοδόμημα): το βιομηχανικό κτίριο είναι βαμμένο σε coraI red απόχρωση, λεπτά κλαδιά με αμπελόφυλλα το αγκαλιάζουν περιμετρικά, αμπέλια από ανοξείδωτο ατσάλι φυτρώνουν στην οροφή. Μετά την επέμβαση του Κορνηλίου Γραμμένου -ενός καλλιτέχνη που διατηρεί μια ιδιαίτερη σχέση με μεγάλους όγκους και κλίμακες- n «λευκή και άθλια σιδερένια αποθήκη του Σαββατιανού», όπως μας είπε χαριτολογώντας ο Σωτήρης Ιωάννου, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας Κατώγι, μετατράπηκε σε έναν ιδιαίτερης αισθητικής χώρο οινοποίησης και στέγασης των λευκών –κυρίως -σταφυλιών της περιοχής. Εκφράζοντας ταυτόχρονα την εξέλιξη των εγκαταστάσεων της Αττικής ως προς την τεχνολογία και την οργάνωση παραγωγής.
Το νέο οινοποιείο της εταιρείας Κατώγι και Στροφιλιά ΑΕ (που διαθέτει πλέον τέσσερις παραγωγικές μονάδες) εγκαινιάστηκε στις 19 Ιουνίου στη θέση Πατητήρια Αναβύσσου. Και αποφάσισε να ξεναγήσει τους καλεσμένους του στο μαγικό κόσμο του κρασιού με όχημα την τέχνη. Πώς; Βρίσκοντας έναν τόπο, ενσωματωμένο πλήρως στο τοπίο της Αναβύσσου, να στεγάσει το τελετουργικό του, παράλληλα όμως επεκτείνοντας τις γνωστές και αγαπημένες σε όλους αρμοδιότητές του: λειτουργώντας ως ερέθισμα, ως αντικείμενο-φετίχ, ως πρόκληση για εννέα καλλιτέχνες, που έγιναν για χάρη του εικαστικοί οίνο-λόγοι, καταθέτοντας τη δική τους αντίληψη σε μια έκθεση «Περί Οίνου».
Την έξυπνη και πρωτότυπη, ιδίως για τα ελληνικά πράγματα, «θεματική επέμβαση σε δεδομένο χώρο», εντελώς διαφορετικό από μια κλασική γκαλερί, επιμελήθηκε n Όλγα Δανιηλοπούλου – «είναι σημαντικό το να έχει έχεις τη δυνατότητα να μιλήσεις σε ένα χώρο εναλλακτικό, όπως στην προκειμένη είναι το οινοποιείο» λέει n ίδια. Ο χώρος και οι συμβάσεις του, απόλυτα οικείες στους δημιουργούς του κρασιού, ερέθισαν το ενδιαφέρον των καλλιτεχνών, στους οπαίους ο Σωτήρης Ιωάννου (Κατώγι) και οι Αχιλλέας Λαμψίδης, Γιάννης Μαλτέζος και Βασίλης Βλάχος (Στροφιλιά) έδωσαν πλήρn ελευθερία έκφρασης. Αποτέλεσμα; Ιστορία, απόλαυση, ευεξία, ένταση, χαλάρωση, συμβολισμός, απελευθέρωση εικαστικά έργα-προσωπικές θεωρήσεις πάνω στο κρασί, αντιπαραβολή και τελικά συνύπαρξη και συνάρτηση της πιο πραγματικής συνθήκης της δημιουργίας του οίνου, με ένα χωρίς όρια φαντασιακό. Έχει ενδιαφέρον να δούμε, πώς πραγματώθηκε αυτή n συνύπαρξη τη μέρα των εγκαινίων: Στην είσοδο, κατ αρχάς, αιωρούνται δεκάδες κατακόκκινα μπαλόνια φουσκωμένα με ήλιον, δεμένα με σχοινί με χάρτινα καραβάκια. Σε λίγο, ο μικρός στόλος του Ανδρέα Σάββα -με μια μικρή επέμβαση από μερικούς ενθουσιασμένους μπόμπιρες- πετάει πάνω από την Ανάβυσσο, κόκκινες κηλίδες σε καταγάλανο ουρανό.
Στα ενδότερα, ανάμεσα στις κούτες και στα καζάνια, ο Μιχάλης Λαγκουβάρδος ερευνά τη σχέση οίνου-αίματος και άρτου-σώματος, παραφράζοντας m φράση του Magritte (ceci nest pas une pipe) και επισημαίνοντας την παρουσία των ζωτικών πνευμάτων (spiritus vitalis). Δίπλα, ο Μανόλης Ζαχαριουδάκης αμφισβητεί τα στερεότυπα της απεικόνισης: οι εικόνες, κρυμμένες, αφήνουν τον εγκέφαλο να «παίξει»με ερέθισμα τους τίτλους, σε conceptual λογικές. Στην επόμενη αίθουσα, ο Δημήτρης Aντωνίτσης μέσω της κάμερας απεικονίζει, με αφοπλιστική ευθύτητα, τη λαγνική πάλη ενός ζευγαριού μέσα σε ένα πατητήρι-ριvγκ, ενώ ο Παύλος Σάμιος εστιάζει στο ίδιο το προϊόν, αφηγούμενος την ιστορία του κρασιού ως τη στιγμή που μπαίνει στο μπουκάλι (στο δεύτερο δικό του έργο, ένα ζευγάρι που έχει πιει κρασί κοιμάται ευδαιμονικά στην παραλία. Ο Μανόλης Χάρος, με τη σειρά του, δημιουργεί έναν τεράστιο καμβά, με τα βουνά της Αναβύσσου να κυριαρχούν, πλαισιωμένα από τη θάλασσα, όπου στροβιλίζονται μπουκάλια και τριαντάφυλλα (συνδέοντας το κρασί με το τοπίο), ενώ ο Άγγελος Σκούρτης, παρουσιάζει μια σειρά από νεκρές φύσεις που παραπέμπουν στη θεματολογία της ζωγραφικής του 17ου και 18ου αιώνα και οι οποίες συνδυάζονται με ποτήρια κρασιού και σαλιγκάρια που φαίνονται να περιδιαβαίνουν το έργο σιωπηλά το ίδιο σιωπηλά που ωριμάζει και το κρασί. Ανάμεσα στα καζάνια του κάτω ορόφου, n Γιούλα Χατζηγεωργίου έχει εγκαταστήσει επιδιασκόπια, για να προβάλλει ένα κατακόκκινο υγρό πάνω στο οποίο παιγνιδίζουν φυσαλίδες, και για να αφουγκραστεί οπτικά την αλκοολική ζύμωση. Πάνω, μια υποβρύχια βιντεοσκόπηση της Ρίκας Κριθαρά, και απέναντι, σε δύο ακόμη προβολές, μονταρισμένες σκηνές τοπίων εναλλάσσονται ζαλιστικά, αντικατοπτρίζοντας το αίσθημα της γλυκιάς ζάλης που φέρνει η μέθη.
Μια πράγματι ενδιαφέρουσα περιπλάνηση πάνω στα βήματα των καλλιτεχνών, που με τη σειρά τους εκθέτουν και εκτίθενται πάνω στα βήματα της λειτουργικής διάστασης της οινοποιίας. Εφήμερη, δυστυχώς, η έκθεση (διάρκεσε μόλις δύο ημέρες), n διείσδυση της τέχνης στο real lίfe χώρο του οινοποιείου, αφού οι συνεχιζόμενες τότε εργασίες στο χώρο του δεν επέτρεπαν, δυστυχώς, την παραμονή των έργων. Όχι όμως και n σημασία της. Πέρα από το σημαντικό ρόλο της μνήμης, της ανάμνησης, η ομάδα εξακολουθεί να οραματίζεται και να πειραματίζεται. Υποσχόμενη ότι το παιγνίδι της συνδιάλεξης κρασιού και τέχνης θα συνεχιστεί. Ότι n έκθεση «Περί Οίνου» είναι μόνο n πρώτη γουλιά της δεύτερης από την ανεξάντλητη δεξαμενή του πρώτου...
