Ήμασταν βέβαιοι εξαρχής ότι θα είχαμε μια γευσιγνωσία μεστή ενδιαφέροντος. Οργανώνοντας αυτό που θα ακολουθήσει, ξέραμε ότι με τίποτα δεν θα βαριόμασταν κι ότι δεν θα είχαμε περίεργα ερωτηματικά. Η γευστική δοκιμή θα μας βοηθούσε, μεταξύ άλλων, να διαλευκάνουμε που βρίσκεται πραγματικά το ελληνικό κρασί. Θα διαπιστώναμε δηλαδή αν το ελληνικό κρασί μπορεί να τα βγάλει πέρα –με καλά αποτελέσματα– όταν απομακρυνθεί από την ασφάλεια που του προσφέρει η εξοικείωση με τις γνωστές (ελληνικές και διεθνείς) ποικιλίες σταφυλιού.
Πράγματι, μέχρι πριν από κάποια χρόνια ο κόσμος της ελληνικής οινοποιίας βρισκόταν ουσιαστικά στο στάδιο που «μάθαινε καλά τα μαθήματά του». Έχοντας αφομοιώσει συνολικά τις βάσεις της σύγχρονης Αμπελουργίας και Οινοποιίας, έφτιαχνε πλέον κρασιά υψηλότατου επιπέδου που χαιρόμαστε να έχουμε στο τραπέζι του σπιτιού ή του εστιατορίου. Δεν υπήρχε όμως διαφυγή από την ασφάλεια των γνωστών και δοκιμασμένων ποικιλιών σταφυλιού, ελληνικών και διεθνών.
Γιατί οι περισσότερες και πιο γνωστές και διάσημες διεθ­νείς ποικιλίες σταφυλιού, είχαν τόσο καλά προσαρμοστεί στις ελληνικές συνθήκες ώστε είχαν γίνει το ίδιο οικείες στους αμπελουργούς και στους οινοποιούς με τις γηγενείς. Ακόμη λοιπόν και όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες –ενδιαφέρουσες, πρέπει να παραδεχτούμε– απόπειρες πειραματισμών με ξεχασμένες γηγενείς ποικιλίες σταφυλιού ή με κάποιες διεθ­νείς που φάνταζαν «παράξενες» ή άγνωστες, ένιωθες την αβεβαιότητα.
Αισθανόσουν ότι οι άνθρωποι του κρασιού δεν ήταν ακόμα έτοιμοι να αποπειραθούν τη μετάβαση από τα στενά πλαίσια του οικείου στην περιπέτεια του να «ξεθάψουν» άγνωστες και «περίεργες» τοπικές ποικιλίες ή να πειραματιστούν κάπως περισσότερο με κάτι διαφορετικό από το Chardonnay, τα Cabernet, το Sauvignon Blanc ή το Syrah. Βρισκόμαστε ακόμη στις εποχές που οι μόνες απόπειρες για κάπως «ψαγμένη» δουλειά γινόταν κυρίως με τις λευκές, τοπικές ελληνικές ποικιλίες σταφυλιού.
Και κει που άκουγες για λευκές ποικιλίες –της Κρήτης κυρίως, όπως το Δαφνί, το Πλυτό και το Βιδιανό, και τα καλύτερα μέχρι τότε αποτελέσματα τα είχε δώσει το πελοποννησιακό Λαγόρθι–, για κόκκινες ποικιλίες σταφυλιού κάπως ψαγμένες δεν γινόταν καν λόγος.
Ξαφνικά, συνέβη κάτι και οι πειραματισμοί πήραν τα πάνω τους. Σε πολλές περιπτώσεις, γλίτωσαν τελευταία στιγμή από την εξαφάνιση κάποιες (τελικά) πολύ σημαντικές τοπικές ερυθρές ποικιλίες σταφυλιού, αλλά η εμφάνιση στο προσκήνιο των ποικιλιών αυτών συνοδεύτηκε και από εισβολή μερικών από τις πιο ενδιαφέρουσες και ψαγμένες ποικιλίες σταφυλιών – από μείζονες και ελάσσονες περιφέρειες των αμπελώνων του κόσμου. Η κατάσταση έμοιαζε –και μοιάζει ακόμη– με το «Νέο Κύμα» που επρόκειτο να ταράξει για δεύτερη φορά το τοπίο του κρασιού στην Ελλάδα, σε πολύ πιο διακριτικό και χαμηλών τόνων κλίμα όμως από τη λαίλαπα που είχε ήδη εκτινάξει το επίπεδο των ελληνικών κρασιών στα ύψη.
Λες και όλοι, που λέει ο λόγος, αποφάσισαν να (ξανα)γίνουν πρωτοπόροι ή τουλάχιστον «ψαγμένοι», λες και είχε αρχίσει να φουντώνει η μανία για το «αλλιώτικο» κόκκινο κρασί. Ήταν στα πρώτα βήματα της κατάστασης –η οποία στην πραγματικότητα ακόμη προετοιμάζει μια πολύ ενδιαφέρουσα φάση στην εξέλιξη του ελληνικού κρασιού– που το «Βερτζαμί» της οινοποιίας Αντωνόπουλου είχε μόλις αρχίσει να δίνει δείγματα κρασιών γεμάτα ενδιαφέρον. Η Ελλάδα μόλις είχε αρχίσει να ακολουθεί τα χνάρια ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες είχαν ήδη (ξανα)ανακαλύψει ξεχασμένες οινοποιητικές τους περιφέρειες και ποικιλίες σταφυλιού και παρουσίαζαν στην αγορά το νέο πρόσωπο των κρασιών από αυτές τις περιφέρειες και ποικιλίες.
Στο ΕΥ ΖΗΝ όμως δεν είμαστε ιστορικοί. Χαιρόμαστε με την επανεμφάνιση στο προσκήνιο της «Μαυροκουντούρας», του σημαντικότατου «Μαυροτράγανου» της Σαντορίνης, του «Βλάχικου» και του «Βερτζαμί». Ασφαλώς μας γεμίζει ικανοποίηση ότι οι Έλληνες οινοποιοί ξεθάρρεψαν και παρουσιάζουν πλέον και κρασιά από ποικιλίες ιταλικής, ισπανικής, πορτογαλικής αλλά και γαλλικής προέλευσης (από «ψαγμένες» περιοχές). Όμορφα είναι που και στην Ελλάδα έχουμε πλέον κρασιά από Aglianico, Pinot Noir, Tempranillo, Primitivo, Grenache και Sangiovese.
Αλλά το ΕΥ ΖΗΝ είναι πάνω από όλα περιοδικό που ψάχνει πάντα την υψηλή ποιότητα και το ξεχωριστό. Γι’ αυτό και σε ό,τι έχει να κάνει με κρασί, έχουμε τις γευσιγνωσίες μας, ώστε να ξεχωρίζουμε τα καλύτερα και να σας τα προτείνουμε ανεπιφύλακτα.
Είμαστε λοιπόν πολύ, μα πάρα πολύ ικανοποιημένοι με αυτή τη γευσιγνωσία. Τόσο για­τί δεν ήταν καθόλου μονότονη όσο και διότι, όπως θα δείτε και από τις βαθμολογίες, τα κρασιά –στη συντριπτική τους πλειονότητα– ήταν πολύ περισσότερο από απλώς αξιόλογα και ενδιαφέροντα. Πράγματι, βγήκαμε από αυτή τη γευσιγνωσία πολύ ικανοποιημένοι, μόνο και μόνο γιατί από τα είκοσι πέντε κρασιά που συνολικά δοκιμάσαμε, τα περισσότερα ήταν πραγματικά πολύ καλά! Κυριολεκτικά όμως ενθουσιαστήκαμε γιατί η τριάδα των πρώτων είχε βαθμολογία αξιολόγησης που ξεπέρασε το 85, με κορυφαίο το «Γεροντόκλημα Ρεματιάς» Αντωνόπουλου (από Βερτζαμί) που έφτασε το 90! Δεν νομίζετε ότι αυτό λέει πολλά για τις δυνατότητες των κόκκινων ελληνικών κρασιών από «ψαγμένες» και ακόμα ασυνήθιστες ποικιλίες σταφυλιού;
Θα πρέπει βέβαια να προσέξουμε και κάποια χαρακτηριστικά που χρειάζεται να θυμόμαστε, καθώς η γευστική μας δοκιμή τα ανέδειξε στο σύνολο με αρκετή σαφήνεια. Να τα θυμόμαστε, για να εξοικειωθούμε γρήγορα με τα κρασιά αυτά ώστε να τα απολαύσουμε ολοκληρωμένα. Να έχουμε κατά νου, για παράδειγμα, ότι πρόκειται για κρασιά κάπως πιο ανοιχτόχρωμα από τα κατάμαυρα και αδιαπέραστα στα οποία μας έχει συνηθίσει η μόδα των σύγχρονων Cabernet και Syrah. Να μην ξεχνάμε επίσης ότι συνήθως είναι κρασιά με πολύ στιβαρές ταννίνες και χωρίς υπερβολές στη συμπύκνωση γευστικών χαρακτηριστικών ή στον αλκοολικό βαθμό – αλλά αυτό σημαίνει ότι έχουμε κατεξοχήν κρασιά φαγητού, ιδίως μάλιστα πιάτων περίτεχνων και με φιλοδοξίες...
Ασφαλώς και δεν ήταν όλα ιδανικά στη γευστική μας δοκιμή. Μας ενόχλησε, για παράδειγμα, η δυσκολία μερικών φελλών να αφήσουν το μπουκάλι και το γεγονός ότι δεν είχαμε τις επιδόσεις που θα θέλαμε από τις ιταλικής προέλευσης ποικιλίες σταφυλιού. Μinor φάλτσα, αν λάβουμε υπόψη ότι δύο κρασιά από «ψαγμένες», ελληνικότατες και μάλιστα τοπικές ποικιλίες σταφυλιού (το Μαυροτράγανο, από την ομώνυμη ποικιλία, του Σαντορινιού Σιγάλα και το πελοποννησιακό Βερτζαμί του Αντωνόπουλου) κατέλαβαν τις δύο πρώτες θέσεις τις γευσιγνωσίας μας – με το Tempranillo του Παυλίδη από τη Δράμα να παίρνει επάξια την τρίτη θέση.
Μια χορταστική γευστική δοκιμή, λοιπόν, γεμάτη ενδιαφέρον και θαυμάσια κρασιά, που αξίζει να εξερευνήσουμε και να αγαπήσουμε – μια οινική ανανέωση, τώρα που αρχίζει ο Καινούριος Χρόνος!
