Eίναι πολύ ευχάριστο και ενδιαφέρον να δοκιμάζεις κρασιά. Έχει επίσης πολύ ενδιαφέρον το να βλέπεις, μέσα από τις γευστικές δοκιμές, τις αλλαγές και τις μεταμορφώσεις που βαθμιαία αλλάζουν το τοπίο του ελληνικού κρασιού. Τα μηνύματα από το χώρο του κρασιού, σε πείσμα των περιπετειών που ζούμε αυτό τον καιρό, είναι λοιπόν αισιόδοξα και δημιουργικά: Όλο και περισσότερα οινοποιεία εμφανίζονται στον τόπο μας, όλο και περισσότερο νέα και «παλαιά» οινοποιεία τολμούν να εκτεθούν στην αγορά λανσάροντας νέα προϊόντα-νέες ετικέτες.
Ο Έλληνας οινόφιλος έχει πλέον τη δυνατότητα να επιλέξει μέσα από ένα «φάσμα» 4.500 περίπου διαφορετικών ελληνικών κρασιών, που διαγκωνίζονται για να κερδίσουν την προσοχή μας. Κι εμείς κάθε φορά χαιρόμαστε που η δουλειά μας μας επιτρέπει να βλέπουμε ότι το ελληνικό κρασί δεν σταματάει να ανανεώνεται, να πειραματίζεται και να τολμά όλο και συχνότερα, όλο και πιο έντονα ανοίγματα. Χαιρόμαστε ακόμα περισσότερο που δίνουμε ένα χεράκι, «βάζουμε πλάτη», σε όσους δεν έχουν τον χρόνο να ανακαλύπτουν οι ίδιοι τις νέες ενδιαφέρουσες ετικέτες.
Εξίσου σημαντικό είναι βέβαια να έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και να ξέρουμε να διακρίνουμε και τα κρυφά μηνύματα που στέλνει το κρασί στους φίλους του και στους επαγγελματίες. Γιατί ενώ από τη μια ο πλουραλισμός της προσφοράς και η ύπαρξη ιδιαίτερα εκτεταμένης σειράς επιλογών συμφέρει ξεκάθαρα τον καταναλωτή-φίλο του κρασιού, δεν είναι βέβαιο ότι η ύπαρξη τόσο πολλών κρασιών είναι για το καλό της οινοποιίας και της ευημερίας των οινοποιών. Όταν ξεπεραστούν τα όρια και η προσφορά νέων και παλαιών κρασιών καλύψει τη ζήτηση, αρχίζουν τα προβλήματα όπως επίσης και οι κλυδωνισμοί στο οικοδόμημα του Οίνου.
Η σφυγμομέτρηση λοιπόν της αγοράς, μέσω της βαθιάς –κάτω από την επιφάνεια– έρευνας, είναι από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που προσφέρει η εμφάνιση ολοκαινούριων κρασιών στο προσκήνιο. Έχει τόσο ενδιαφέρον, είναι το ίδιο σημαντική με την ίδια την ποιοτική αξιολόγηση των ολοκαίνουριων κρασιών, που μας αφορά και μας συγκινεί το ίδιο έντονα και σημαντικά με τους άλλους τρόπους αξιολόγησης. Γι’ αυτό, η γευσιγνωστική ομάδα του ΕΥ ΖΗΝ έχει από καιρό καθιερώσει συχνή παρουσίαση αυτού που μεταξύ μας αποκαλούμε «Νέες κυκλοφορίες».
Αυτή τη φορά, είπαμε να ασχοληθούμε με τα κόκκινα κρασιά. Η προσφορά ήταν άφθονη: είκοσι ένα ολοκαίνουρια κόκκινα διατεθειμένα και έτοιμα να εισβάλουν στο τραπέζι μας. Και είναι μάλλον βέβαιο ότι μερικές ολοκαίνουριες επίσης ετικέτες θα μας ξέφυγαν, καθώς είναι αδύνατον να βρίσκεις πάντοτε τα πάντα.
Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη τόλμη για βουτιά στα βαθιά νερά του λανσαρίσματος νέων προϊόντων. Και ενώ ο χορός των ευχάριστων εκπλήξεων καλά κρατεί, έχουμε και την «αντίστιξη» από σημαντικές ενδείξεις που προειδοποιούν τόσο για την τόλμη που ουσιαστικά χρειάζεται, όσο και για το ότι οι Δρόμοι του Κρασιού δεν είναι σπαρμένοι με ρόδα, ούτε υπάρχει στρωμένο κανένα κόκκινο χαλί για να υποδεχτεί τις «Νέες κυκλοφορίες». Απεναντίας, για τα πλεονεκτήματα που de facto υπάρχουν, πρέπει τις ευκαιρίες να τις δημιουργήσουν και να τις αξιοποιήσουν οι ίδιοι οι οινοποιοί. Ενώ, από την άλλη μεριά, είναι επείγουσα και μεγάλη η ανάγκη απαλλαγής από ατολμίες που θολώνουν το τοπίο και τις προοπτικές του ελληνικού κρασιού.
Τι ακριβώς συμβαίνει λοιπόν; Εξαρχής σας «προειδοποιούμε» ότι το μήνυμα της ποιότητας είναι πολύ δυνατό, ισχυρό και αισιόδοξο. Περισσότερο ίσως από ποτέ άλλοτε, τα ολοκαίνουρια κόκκινα ελληνικά κρασιά είναι ιδιαίτερα υψηλού ποιοτικού επιπέδου – θα το δείτε και στις βαθμολογίες μας. Από την άλλη, εξίσου ενθαρρυντικό είναι το μήνυμα ότι καινούρια κρασιά δεν λανσάρουν μόνο τα «well established» οινοποιεία, αλλά και οι ολοκαίνουριοι σημερινοί μικροί παραγωγοί.
Τι άλλο λοιπόν, τι είδους ψηφίδα θα χρειαζόταν το μωσαϊκό της ελληνικής οινοποιίας για να ολοκληρωθεί και να «αμολυθεί» στο κυνήγι του διεθνούς ανταγωνισμού – αφού τόσα καινούρια οινοποιεία μπαίνουν κάθε τόσο στο στίβο μετά από καλή προετοιμασία; Ουσιαστικά (θα χρειάζονταν) ελάχιστα πράγματα, αν...
Αν οι Έλληνες οινοποιοί παραδέχονταν ότι το μέλλον δεν είναι πια στη χρήση διεθνών ποικιλιών σταφυλιού, αν κατανοούσαν ότι όσο ωραία (ακόμα και υπέροχα) Cabernet Sauvignon, Syrah ή Merlot και αν φτιάξεις, ουσιαστικά μόνο η περιορισμένη εγχώρια αγορά σού απομένει, αν αποδέχονταν ότι το «κλίμα» και τις τάσεις στη διεθνή αγορά δεν το δημιουργούμε ούτε το επηρεάζουμε εμείς, αν είχαν ήδη πειστεί ότι το μέλλον βρίσκεται (ιδίως σε μικρές σαν την Ελλάδα χώρες) στην αξιοποίηση των τοπικών ποικιλιών σταφυλιού....αν... αν....
Κι όμως, το βλέπετε στη γευσιγνωσία που παραθέτει ο Αργύρης Τσακίρης, οι προϋποθέσεις υπάρχουν σε πολύ γενναιόδωρες δόσεις: υψηλό ποιοτικό επίπεδο κρασιών, δυναμισμός από την εμφάνιση νέων οινοποιείων, χρήση τοπικών ποικιλιών –σε χαρμάνια με διεθνείς– με πολύ καλά αποτελέσματα. Ωστόσο, από τα είκοσι ένα δείγματα της γευστικής μας δοκιμής, μόλις έξι είναι αμιγώς φτιαγμένα από ελληνικές ποικιλίες σταφυλιού. Και δυστυχώς, από τα καθαρόαιμα «ελληνικά» κρασιά μόνο η «Λημνιώνα» 2007 του Χρήστου Ζαφειράκη από την περιοχή του Τυρνάβου ξεχώρισε.
Τι να σημαίνει αυτό; Ότι οι ελληνικές ποικιλίες σταφυλιού δεν μπορούν να σταθούν μόνες τους; Ασφαλώς όχι! Σημαίνει απλώς ότι τα περιθώρια βελτίωσης είναι πολύ μεγάλα, αλλά θα μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο όταν οι Έλληνες οινοποιοί πιστέψουν ακόμη περισσότερο στις ελληνικές ποικιλίες σταφυλιού και αποφασίσουν να κάνουν σοβαρή δουλειά βάθους μαζί τους. Έχουμε λοιπόν ή δεν έχουμε, έτσι, ολοκαίνουρια κόκκινα κρασιά με μέλλον;
Η «Λημνιώνα» 2007 του Χρήστου Ζαφειράκη ήταν η μεγάλη έκπληξη και με το σπαθί της κατέλαβε τη δεύτερη θέση. Μαζί με την εξίσου ευχάριστη έκπληξη, τα «Πετράδια» του 2007 του Πολυχρόνη Συμεωνίδη από το Ελαιοχώρι της Καβάλας, συνόδευσαν το υπέρκομψο Petit Verdot του μεγαθήριου Παπαϊωάννου στην κορυφή. Μικρές αρνητικές εκπλήξεις από γνωστά και σοβαρά οινοποιεία που τα καινούρια τους κρασιά δεν ήταν πολύ ικανοποιητικά, αλλά και ενδιαφέρουσα ποιότητα και επιδόσεις από μερικά άλλα: Ξεχωρίσαμε το Merlot 2007 του Κτήματος Κατσαρού από την Κρανιά Ολύμπου, το «Μέτοικο» 2008 του Μηλιαράκη από την Κρήτη και το «Αμπελόεις Gold» 2008 του Κ. Τσιώλα.
Ήταν, συνολικά, μία από τις πιο ενδιαφέρουσες και απολαυστικές γευσιγνωσίες τον τελευταίο καιρό. Μακάρι η Άνοιξη του ελληνικού κρασιού να είναι ακόμη μεγαλύτερη...
