1. Προσθέτουν αρώματα στα κρασιά;
Αν έχετε την απορία, είστε μάλλον «θύμα» των γευσιγνωσιών μας. Όχι, δεν προσθέτουν, απλώς κατά την αλκοολική ζύμωση κάποια από τα σάκχαρα μετατρέπονται σε αρωματικές ενώσεις κι έτσι το κρασί καταλήγει να μυρίζει από βιολέτα μέχρι μπανάνα.
2. Μπαίνει το κόκκινο κρασί σε σαμπανιέρα;
Σας έχουν ψαρώσει ορισμένοι άσχετοι σερβιτόροι «καλών» εστιατορίων; Κι όμως, μπαίνει. Το κόκκινο κρασί μπορεί να πίνεται σε «θερμοκρασία δωματίου», όμως η έκφραση κατάγεται από τη Γαλλία του 19ου αι. Τότε δεν υπήρχε κεντρική θέρμανση και η θερμοκρασία των δωματίων ήταν με το ζόρι 18 βαθμοί. Τώρα που η αντίστοιχη είναι 23 βαθμοί Κελσίου, και το καλοκαίρι μπορεί να τρώμε και στους 30 βαθμούς Κελσίου, το κόκκινο χρειάζεται απεγνωσμένα δροσιά. Η σαμπανιέρα τού την προσφέρει. Βέβαια, μην το αφήσετε να κρυσταλλιάσει. Θα σας φανείς θεόστυφο και το άρωμά του θα γίνει πολύ δειλό.
3. Ισχύει το κλισέ «κόκκινο κρασί-κρέας, λευκό κρασί-ψάρι»;
Όπως όλα τα κλισέ, έχει μια βάση, αλλά ως εκεί. Ένας τόνος, π.χ., με πλούσια σάλτσα, κάλλιστα θα μπορούσε να συνοδευτεί από ένα ελαφρύ κόκκινο κρασί. Από την άλλη, τα περισσότερα λευκά που έχουν περάσει από βαρέλι ταιριάζουν θαυμάσια με ένα ελαφρά μαγειρεμένο κρέας. Βέβαια, ούτε ένα τηγανητό μπαρμπούνι θα ευχαριστηθεί ένα πληθωρικό Cabernet, ούτε το αγριογούρουνο θα τα βρει με Μαντινεία.
4. Πώς πρέπει να είναι ένα καλό κρασί;
Μια όμορφη γυναίκα πώς πρέπει να είναι; Ακριβώς, ένα καλό κρασί δεν ανταποκρίνεται σε μια συγκεκριμένη συνταγή. Κι όμως, υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει όλα τα καλά κρασιά: η ισορροπία και η αρμονία. Το κρασί είναι από τη φύση του πολύπλοκο. Η ζύμωση που μετατρέπει τα σάκχαρα σε αλκοόλ τού χαρίζει ένα ολόκληρο μπουκέτο αρωμάτων. Στα καλά βρίσκονται σε αφθονία και ισορροπία, έτσι ώστε να είναι ευδιάκριτα και να μην καπελώνουν το ένα το άλλο.
5. Τι προσέχω σε μια ετικέτα;
Η ετικέτα υπάρχει για να πουλά το κρασί και για να δίνει πληροφορίες. Οι λέξεις-κλειδιά είναι πολλές: βαρέλι, fum,, παλαιωμένο, δρυς, κάβα, reserv,, και συνήθως δηλώνουν ότι ένα κρασί έχει παλαιώσει σε δρύινο βαρέλι και άρα έχει αποκτήσει αρώματα ξύλου. Στην ετικέτα δίνεται ακόμη η γεωγραφική προέλευση. Όσο πιο συγκεκριμένη είναι, τόσο καλύτερα (ιδιαίτερα για τα εισαγόμενα). Επίσης, από την ετικέτα μαθαίνουμε την ποικιλία, γνώση που μας επιτρέπει να εικάσουμε τα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά που θα συναντήσουμε.
6. Γιατί να πληρώσω 150 ή 300 ευρώ για ένα κρασί, αφού υπάρχουν εξίσου καλά με το 1/5 αυτών των χρημάτων;
Η γκλαμουριά κάποιου που πίνει ροζέ Dom Perignon δεν έχει αντίτιμο. Έτσι, άσχετα με την εξαιρετική ποιότητα, μετράει ιδιαίτερα το ειδικό βάρος του ονόματος. Όταν η «φορτωμένη» αγορά των ΗΠΑ ή της Ιαπωνίας ανακαλύπτει κάποιο, τότε… sky is the limit.
