Η συσκευασία (τα δοχείο φύλαξης και μεταφοράς, δηλαδή) του κρασιού έχει μεγαλη ιστορία. Μερικές χιλιάδες χρόνια. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τους αμφορείς για τη συντήρηση και μεταφορά του κρασιού μέσω θαλάσσης, ενώ οδικώς προτιμούσαν τους ασκούς από δέρμα ζώων. Οι αμφορείς, φτιαγμένοι από ειδικό χώμα –την άργιλο– είχαν το μειονέκτημα να επιτρέπουν την είσοδο του οξυγόνου και να αλλοιώνουν το κρασί. Κάτι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει με τα πιθάρια χωρίς επίστρωση στο εσωτερικό με σμάλτο, τα οποία επιτρέπουν στο νερό να βγει, να εξατμιστεί και, τελικά, να κρυώσει το περιεχόμενο. Οι πρόγονοί μας, προκειμένου να αποφύγουν αυτή την επαφή με τον αέρα, κάλυπταν το εσωτερικό ακόμη και με πίσσα, κάτι που ίσως να έδινε στο κρασί τόνους μεταξύ της πίσσας του Nebbiolo και του πετρόλ που συναντάμε στο Riesling. Οι Ρωμαίοι αντικατέστησαν αυτές τις συσκευασίες με ξύλινα βαρέλια, τα οποία σχετικά πρόσφατα (σε επίπεδο παραγωγής) έδωσαν τη θέση τους στο ανοξείδωτο μέταλλο, χωρίς το ξύλο να εξαφανιστεί, μια και παραμένει αναντικατάστατο στην οξειδωτική φάση της παλαίωσης των περισσοτέρων κρασιών ποιότητας.
Το κρασί, όμως, άρχισε να μπορεί να ταξιδεύει συστηματικά και να φτάνει με ασφάλεια στα χέρια του καταναλωτή, χάρη στις γυάλινες φιάλες. Αρχικά, για τα ακριβά γλυκά κρασιά και αυτονόητα για τα αφρώδη με δεύτερη ζύμωση μέσα στη φιάλη. Στη συνέχεια, το γυαλί γενικεύτηκε και άρχισε να χρησιμοποιείται σχεδόν παντού, ειδικά από τη στιγμή που ο άνθρωπος απέκτησε τη δυνατότητα να κατασκευάζει φιάλες βιομηχανικά, σε φθηνή τιμή. Το γυαλί, αποτέλεσμα του λιωσίματος της ταπεινής άμμου, είναι το απόλυτο μέσο μεταφοράς και της παλαίωσης του κρασιού. Αν και στερεό, από τους επιστήμονες θεωρείται ως άμορφο υλικό, υγρό σε κατάψυξη. Τελείως ουδέτερο, αδιαπέραστο από τον αέρα, εξασφαλίζει την αναγωγική παλαίωση (απουσία οξυγόνου) χωρίς τον παραμικρό κίνδυνο απορρόφησης οσμής. Όταν μάλιστα είναι κατάλληλα χρωματισμένο, γίνεται αδιαπέραστο και από τους κινδύνους που μπορεί να προσκαλέσει το φως του ήλιου.
Κάποια στιγμή εμφανίστηκε το πλαστικό ως πανάκεια για τη ζωή του ανθρώπου και, όπως ήταν φυσικό, χρησιμοποιήθηκε και ως μέσο για την κατασκευή φιαλών. Νικήθηκε όμως κατά κράτος, αφού έχει το μειονέκτημα να είναι διαπερατό από το οξυγόνο, με αποτέλεσμα το κρασί να οξειδώνεται ραγδαία. Επικράτησε σε μορφή ασκών στις συσκευασίες 3-20 λίτρων, οι οποίες προορίζονται για γρήγορη κατανάλωση του φθηνού χύμα κρασιού. Έχει το πλεονέκτημα, λόγω ελαστικότητας, να συρρικνώνεται καθώς αδειάζει το κρασί και έτσι να μην μπαίνει πολύς αέρας (βλαπτικός για το κρασί), όπως συμβαίνει στα συμπαγή δοχεία. Το πλαστικό, δηλαδή το συνθετικό πολυμερές, και για την ακρίβεια το PET, το οποίο χρησιμοποιούν στα αναψυκτικά και θεωρείται κατάλληλο για τη συσκευασία τροφίμων, είναι παρ’ όλα αυτά ακατάλληλο για τα κρασιά, γιατί ναι μεν εμποδίζει το νερό και την αλκοόλη που είναι μεγάλα μόρια να βγουν, αλλά επιτρέπει στο οξυγόνο (μικρό μόριο) να εισχωρήσει στο εσωτερικό με καταστρεπτικές συνέπειες για το περιεχόμενο, όταν αυτό είναι κρασί. Έτσι, το κρασί δεν μπορεί να παραμείνει σε αυτό παρά μόνο για πολύ μικρό χρονικό διάστημα και συνήθως χρησιμοποιείται για κρασιά απλά και γρήγορης κατανάλωσης, όπου η ποιότητα δεν είναι το κυρίως ζητούμενο.
Δεν είναι κατάλληλο ούτε καν για τις πιο ταπεινές μπίρες, κάτι που θα είχε ευεργετικές συνέπειες για τα κεφάλια των διαιτητών στα γήπεδα, τα οποία κινδυνεύουν καίρια από τις αλουμινένιες συσκευασίες. Αυτές με τη σειρά τους, αν και απενοχοποιημένες πρόσφατα από τις αρνητικές επιδράσεις και τη σχέση με ασθένειες, όπως Αλτσχάιμερ, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να έρχονται σε επαφή με το περιεχόμενο: χυμό, μπίρα ή κρασί. Για το σκοπό αυτό, χρησιμοποιούνται ειδικά βερνίκια από ρητίνες, τα οποία είναι τόσο πιο αθώα, όσο λιγότερο το περιεχόμενο μείνει σε επαφή μαζί τους. Άρα και το αλουμίνιο, ως υλικό συσκευασίας, μάλλον χάνει κατά κράτος τη μάχη με τη γυάλινη φιάλη. Τι απομένει; Μα οι ευρέως διαδεδομένες χάρτινες συσκευασίες. Για την ακρίβεια, οι συσκευασίες αυτές είναι ένας συνδυασμός χαρτιού, αλουμινίου και πλαστικού (πολυαιθυλένιο) και, εκτός σπάνιων εξαιρέσεων (κρασιά ανάξια λόγου), δεν χρησιμοποιούνται παρά μόνο για χυμούς μέτριας ποιότητας. Εκτός των μειονεκτημάτων από την επαφή με το πλαστικό, τα υλικά που χρησιμοποιούνται στις χάρτινες συσκευασίες έχουν την ιδιότητα να απορροφούν αρώματα από το περιεχόμενο, όχι και ό,τι καλύτερο για το κρασί. Το συμπέρασμα επομένως προβάλλει ανάγλυφο και είναι απλό: Παρά το γεγονός ότι η τεχνολογία και το σύγχρονο marketing παρουσιάζουν (και εκθειάζουν) διάφορα νέα υλικά για τη συσκευασία του κρασιού, το γυαλί παραμένει ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης. Οποιαδήποτε άλλη συσκευασία καλό είναι να μας βάζει σε υποψίες που αναιρούν την όποια ελκυστική τιμή. Για την ώρα, αν υπάρχει μια διαμάχη που αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσουμε, είναι αυτή του πωματισμού. Εδώ ο νικητής είναι απρόβλεπτος, έως ότου κάποιος κατασκευάσει την απόλυτα γυάλινη φιάλη με γυάλινο πώμα.
