Το millennium μπορεί να μην έφερε το τέλος του κόσμου, έφερε όμως το δέκα το καλό σε κολονάτο ποτήρι: τότε πρωτοεμφανίστηκε το Tanqueray No. Ten, το 2000, 170 χρόνια μετά από την ημέρα που ο Charles Tanqueray ίδρυσε το πρώτο του αποστακτήριο στο Bloomsbury, αντλώντας καθαρό νερό από το Finsburry Spa. Ήταν ομολογουμένως ένας ικανός λόγος για κάθε aficionado του gin να κάνει πρόποση στη νέα χιλιετία – ιδίως για το λάτρη των Martinis. Γιατί μπορεί η βότκα να έχει εισβάλει στο terroir του, το αυθεντικό Martini όμως φτιάχνεται με gin. Στην περίπτωση μάλιστα που μιλάμε για ένα luxury gin με περγαμηνές, το οποίο έχει επανειλημμένα διακριθεί ως «Best White Spirit» στο San Francisco World Spirit Competition, τότε οι bartenders έχουν πολυπλοκότητα, φρεσκάδα κι έναν αρωματικό άσο στο μανίκι τους.
Μέρος αυτής της ιστορίας, πίσω από το χαρακτηριστικό μπουκάλι του Tanqueray No. Ten (όπως και του Gordon’s και της Tanqueray Sterling Vodka) «κρύβεται» ο Tom Nichol. Ο Σκοτσέζος master distiller είναι ένας ήπιος άνθρωπος που μεταγγίζει στην κουβέντα μια πηγαία joie de vivre κάποιου που αντλεί χαρά απ’ αυτό που κάνει. Τον φαντάστηκα να τριγυρίζει αμέριμνος ανάμεσα στον Old Tom και τον Tiny Ten (τους αποστακτήρες του Tanqueray), αλχημιστής σωστός, με τη μύτη στο ποτήρι –μια που το gin στις γευσιγνωσίες το μυρίζεις αντί να το γεύεσαι– να ψάχνει κορίανδρο, αγγελική και κέδρο, και αυτόματα μου ήρθε στο νου η ατάκα από το «Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι»: «I’ ll have what he’s having». Ένα Dry Martini με Tanqueray Νο. Ten, παρακαλώ.
Τα πιο πρόσφατα εμφανιζόμενα premium ποτά φαίνεται να κερδίζουν έδαφος απέναντι σε παραδοσιακές προτάσεις. Ανταγωνίζονται τόσο με ομοειδείς «κλασικές» αξίες όσο και μεταξύ τους, π.χ. μια βότκα με ένα gin. Πώς μπορεί το κοινό να οδηγηθεί σε μια συγκεκριμένη επιλογή – και να την υιοθετήσει τελικά;
Νομίζω ότι είναι πιο απλό απ’ ό,τι κάποιος θα φανταζόταν. Στην ουσία πρέπει, εφόσον παρουσιάζεις κάτι καινούριο, να τους κάνεις να ακούσουν. Στην περίπτωση του Tanqueray No. Ten, πάντως, πρέπει απλώς να το δοκιμάσουν! Η γεύση είναι ένα προσωπικό ζήτημα: ίσως, ας πούμε, να μην καταλάβουν με μια γουλιά ότι, επιλέγοντας τον κέδρο, δεν παίρνω ποτέ μόνο από μια παρτίδα ή έναν παραγωγό ή ότι χρειάζεται χρόνια για να πετύχεις μια συγκεκριμένη γευστική ισορροπία, το αποτέλεσμα όμως είναι εκεί, στο ποτήρι. Ακόμη και η νεότερη ηλικιακά γενιά του κοινού, η οποία δείχνει μια προτίμηση στα λευκά ποτά (δεν νομίζω ότι είναι πολλοί στις νεαρές ηλικίες οι φανατικοί του whisky) συνειδητοποιεί ότι, στην περίπτωση της βότκας, το άρωμα το προσθέτεις, ενώ στο gin το άρωμα το έχει το ίδιο, ασχέτως αν το χρησιμοποιείς ως βάση σε ένα κοκτέιλ ή αν το επιλέγεις straight. Οι γυναίκες, πάντως, αποδεικνύονται καλύτερες στο να αναγνωρίζουν τα αρώματα – μάλλον είναι λίγο πιο εκπαιδευμένες, λόγω αρωμάτων. [γελάει]
Πώς βρεθήκατε στη θέση του master distiller;
Ακούγεται ίσως περίεργο, αλλά μάλλον υπήρξε μια λογική πορεία. Είχα καλές βάσεις – γεννήθηκα δίπλα σε ένα αποστακτήριο. Ο πατέρας μου, ο οποίος εργαζόταν επί χρόνια εκεί, με ενθάρρυνε να μπω στο επάγγελμα. Έφτιαχνα whisky για είκοσι χρόνια. Ήμουν μέλος γευσιγνωστικών επιτροπών. Κι όταν προέκυψε αυτή η «αλλαγή στρατοπέδου» και πέρασα στο πεδίο του gin, είχα την αίσθηση ότι αυτό ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Θεωρώ ότι στάθηκα εξαιρετικά τυχερός. Αυτό ήταν που ήθελα πάντα να κάνω και, όταν μου δόθηκε η ευκαιρία, ήταν σαν… όλα να είχαν μπει στη θέση τους.
Μου κάνει εντύπωση ότι αναφέρεστε στο Tanqueray Νο. Τen με ένα σχεδόν παιδικό ενθουσιασμό – αντλείτε ευεξία από τη δουλειά σας. Παρ’ όλ’ αυτά, η ιδιότητά σας σημαίνει πολλές ευθύνες, και πρακτικές και επικοινωνιακές.
Είμαι πράγματι ιδιαίτερα χαρούμενος: πληρώνομαι για να κάνω κάτι που απολαμβάνω. Παραδέχομαι, πάντως, ότι ο χρόνος που περνάω στο εξωτερικό, όπερ σημαίνει αεροδρόμια, ταξί, συναναστροφές, ενίοτε με κουράζει λίγο. Ο κόσμος μου είναι το αποστακτήριο. Όταν επιστρέφω στον Old Tom και τον Tiny Ten, νιώθω πράγματι ότι είμαι εκεί που θα έπρεπε να είμαι.
Ποια είναι λοιπόν εκείνα τα σημεία που διαφοροποιούν το Tanqueray No. Ten από τα άλλα gins;
Ο στόχος υπήρξε εξαρχής πολύ συγκεκριμένος. Η ιδέα ήταν η δημιουργία ενός καινούριου, ξεχωριστού, premium ποτού, εκφραστικού, το οποίο θα στηριζόταν ακριβώς στην ισορροπία έντασης των αρωμάτων. Δεν ήταν εύκολο να επιτευχθεί αυτό, μια που η απόσταξη φρέσκων φρούτων είναι μια εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία – αναγκαία όμως για ένα προϊόν εξαιρετικό, το οποίο χαρακτηρίζεται από αυτή τη λεπτή ισορροπία ανθών χαμομηλιού, εσπεριδοειδών, κορίανδρου και κέδρου. Από ’κει και πέρα, έχεις κάθε δυνατότητα για ένα τέλειο Martini. Χρειάζεται να παγώσει, ώστε να απελευθερωθούν και να αναδυθούν τα αρώματα, και μια ιδέα βερμούτ: οι λεπτομέρειες έχουν εξαιρετική σημασία, δεν είναι μια απλή υπόθεση.
