Δεν υπάρχει άλλο κοκτέιλ στην ιστορία του πίνειν, που να διεκδικεί με τόσο απόλτο τρόπο τον τίτλο του πιο φλογερού και ταυτόχρονα «αιματοβαμμένου» ποτού, από το Bloody Mary. Είναι, δεν είναι το αγαπημένο απεριτίφ του Κρίστοφερ Λι, θα σας γελάσω… Οι δράκουλες, άλλωστε, ήταν πάντοτε πιο στρέιτ τύποι. Δεν τους έχω δει ποτέ να βάζουν ούτε λεμόνι, ούτε Worcester-shire sauce, ούτε αλατοπίπερο στη πληγή.
Θα αναρωτηθείτε με το δίκιο σας, γιατί όλο αυτό το αίμα; Ταινία του Ταραντίνο βλέπουμε, ή πίνουμε το ποτό μας… Μάλλον είναι καιρός να αποκαλύψουμε ότι το πρώτο όνομα που έδωσε ο νονός στο τρυφερούδι του, ήταν κάτι άλλο διακριτικό, όπως το… «Κουβάς με Αίμα»! Ταραχή στο μυαλό μαζί με το σεισμό στον ουρανίσκο, αλλά είναι σίγουρο ότι όσο ορεκτικό, όσο ελκυστικό και αν ήταν το κοκτέιλ με τέτοιο όνομα, δεν είχε και πολλές πιθανότητες να κάνει πετυχημένη καριέρα.
Ευτυχώς μπήκαν, σαν από μηχανής θεός, οι Εγγλέζοι, και έδωσαν με το ανεπανάληπτο φλέγμα τους στην ιδανική λύση. Ιδιοφυές, λοιπόν, το καινούργιο όνομα, αφού με το «Bloody Mary» διατηρούν όλο τον αιμοσταγή υπαινιγμό, χαρίζοντας την αθανασία στην πρώτη αιματοβαμμένη βασίλισσα τους πάνω στις μπάρες όλου του κόσμου.
Τις δάφνες, βεβαίως, δεν τις διεκδικεί μόνω λόγω ονόματος, αλλά και λόγω γεύσης. Αυτός ο furioso συνδυασμός τοματοχυμού, βότκας, λεμονιού, Worcestershire sauce, αλατοπίπερου και άλλων παρελκόμενων, έχει αναδειχθεί ως ένα από τα πιο κλασικά κοκτέιλ της υφηλίου.
Όμως, αυτό το κοσμοπολίτικο κοκτέιλ, με τους τόσο φανατικούς οπαδούς, συμβαίνει να είναι ένα από τα λιγότερο στάνταρ ποτά! Την εξήγηση τη βρίσκουμε στο δισυπόστατο χαρακτήρα του Bloody Mary. Από τη μία σου φωνάζει ορεκτικά «bon appetit» από την άλλη, βάζει πατερίτσες κάτω από τα τσακισμένα μέλη σου, όταν η κραιπάλη της προηγούμενης σε έχει ξαπλώσει στο καναβάτσο, και ανορθώνει το ηθικό σου. Αυτό το μπουμ λαχανικών και βιταμινών, εξαφανίζει τις ρυτίδες από το μυαλό, γυρίζει το κλειδί στη μηχανή και αναδεικνύει το Bloody Mary ανάμεσα στους πρωταθλητές των eye – opener ή pick - me –u p κοκτέιλ.
Ιδανικές αναλογίες
Δύο σε ένα, λοιπόν, αυτό το «πονηρό θηλυκό», κι άντε να καθορίσεις μετά εσύ τις ιδανικές αναλογίες του. Το πρώτο, πολύ βασικό θέμα που πρέπει να αποφασίσεις για τη Bloody Mary σου (επειδή θα διαμορφώσει το σκελετό και corpus της), είναι η αναλογία βότκας / χυμού ντομάτας. Θα κινηθεί στο 1 προς 2, ή θα σκαρφαλώνει από τη μεριά του αλκοόλ στο 1 ½ προς 2; Η διαφορά είναι μεγάλη, αλλά πριν καταλήξουμε, επιτρέψτε μου μια βουτιά στην ιστορία.
Που λέτε να είδε το φως του ήλιου – συγνώμη, του φεγγαριού – για πρώτη φορά αυτό το κατακόκκινο κοκτέιλ; Το μέρος είναι μυθικό. Εκεί δημιουργήθηκαν και άλλα διάσημα κοκτέιλ, όπως το Side Car και το Blue Lagoon εκεί μέσα, σκότωσε με μπουνιά ο Χεμινγουέι ένα λιοντάρι που είχε δραπετεύσει από το τσίρκο (ναι, είναι αλήθεια, το έκανε το θηρίο!). Δεν είναι άλλο από το διάσημο Harry’s New York Bar, στο Παρίσι, το 1921.
Μόνο που τότε το έλεγαν Bucket – να’τος ο κουβάς που λέγαμε – of blood. Ο «κουβάς» διέσχισε τη Μάγχη, άρεσε στο Λονδίνο, και για πρώτη φορά ακούμε να τον φωνάζουν πλέον «Bloody Mary», το 1930. Στο βιβλίο του Harry Craddock, με τα κοκτέιλ του περίφημου ξενοδοχείου Savoy, υιοθετούν το 1 ½ βότκα, 2 τοματοχυμός, προσθέτοντας όμως και άφθονο λεμόνι. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που μια αναλογία μοιάζει τόσο ιδανική.
Για να εκτιμήσετε την ομορφιά της, θα πρέπει να δοκιμάσετε το Bloody Mary της Διεθνούς Ένωσης των Μπάρμεν (I.B.F.). Εδώ η αναλογία παίζει από 1 προς 2, το λεμόνι λιγότερο, η γεύση είναι μεν συμπυκνωμένη, αλλά το βελουτέ του τοματοχυμού κρατάει – ένα παραπάνω από ότι πρέπει – μελό, flat χαρακτήρα. Αντιθέτως στο κοκτέιλ του Savoy οι ανεβασμένες δόσεις βότκας και λεμονιού «κουρεύουν» το πέλος τους ντοματο – βελούδου, μέχρι εκεί που πρέπει δίνοντας στο ποτό, νεύρο, δύναμη, γευστική καθαρότητα και απίθανη ισορροπία.
Καίγομαι, καίγομαι μες στον πυρετό της
Όμως, παρά το πιπερο – καραμελάτο feeling της Worcestershire sauce, στη συνταγή Savoy παρατηρείται έλλειμμα φλόγας. Προσθέστε της, λοιπόν, 2 σταγονίτσες ταμπάσκο και αλατοπίπερο κατά βούλησιν, και αθα διαπιστώσετε πως αυτή η «κάψε με μάνα μ’ κάψε με» πρωτοβουλία οδηγεί το Bloody σε νέους ορίζοντες.
Η δυνατή, ορεκτική, πικάντικη γεύση του δεν λέει να φύγει από το στόμα. Ένα ακόμη δημοφιλές υλικό που λείπει από την αστεράτη αρχική συνταγή του Savoy είναι το celery salt (αλάτι και ψιλοτριμμένο σέλινο). Είναι ένα ακόμα στρας πάνω του ταιριάζει απίθανα με το Bloody και του δίνει ακόμη μεγαλύτερη ορεκτική δύναμη. Η συνταγή του Larousse είναι μια καλή αφορμή για να δοκιμάσετε το «χρώμα» του celery salt, επειδή το προτείνει αρκετό.
Από εκεί και πέρα, αρχίζουν οι παραλλαγές. Θέλουμε να βάλουμε κι’ άλλη κάψα – flame Bloody Mary -, η βότκα μας γίνεται μια φλογερή κούκλα, αρωματισμένη με πιπέρι, θέλουμε κι άλλη λεμονάτη τσαχπινιά, ρίχνουμε μια Absolut Citron ή μια ρώσικη Limonaya, που «φοράνε» από τη μάνα τους άρωμα λεμονιού. Εκείνο που δίνει στο Bloody Mary έξτρα μεγαλείο αναδευτήρι του. Ένα μακρύ κλωνάρι σέλερι (όχι ελληνικού σέλινου), που θα μασουλάτε το τραγανό μυρωδάτο σώμα του από καιρού εις καιρόν, δείχνει ότι αυτοί που το πίνουν είναι άρχοντες.
Ναι βεβαίως, δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε: επειδή αλκοόλ και τοματοχυμός έχουν την τάση να… στρίβουν σε άλλο φανάρι, θέλουν τη δική μας αναδευτική επέμβαση, για να επιστρέψουν στον… ίσιο δρόμο, τα χρυσά μου. Αλλιώς αντί για «φρέσκο αίμα», πίνεις ξενέρωτο κοκκινοζούμι. Είναι επίσης από τα κοκτέιλ που δεν τους αλλάζουμε τον αδόξαστο στο χτύπημα. Τα ανακατεύουμε με άφθονα παγάκια στο σέικερ και τα σουρώνουμε σε ποτήρι – σωλήνα.
