Η μυρωδιά από το πράσινο κάρι πρέπει να έφτανε μέχρι το άλσος της Καισαριανής και η θαλασσινή αύρα από τις σουπιές που ψήνονταν στην αυλή να προκάλεσε στους γείτονες φαντασιώσεις καλοκαιριού σε νησί. Αλλά υπήρχε ακόμη κάτι που δραπέτευε από τη μονοκατοικία στο τέρμα του Υμηττού: οι αγχωμένες φωνές του οικοδεσπότη και μάγειρά μας Γιώργου Πυρπασόπουλου. Αναμαλλιασμένος και κατακόκκινος από την ένταση, ο «Πύρπας» –έτσι τον αποκαλούσαν οι κολλητοί του στο σχολείο– μας περίμενε φορώντας ολόσωμη «διαστημική» ποδιά με το σήμα της NASA και το καλύτερο χαμόγελό του, παρότι όλα του πήγαιναν στραβά: «Δεν το πιστεύω. Οι γίγαντες άρπαξαν, το τηλέφωνο χτυπάει συνεχώς, το κουδούνι έχει κολλήσει και τα φασολάκια παραλίγο να πιάσουν στο wok.
Πώς έχω μπλέξει έτσι, ρε παιδιά; Κι εσύ, Γκρέις, σταμάτα να γρυλίζεις στον Βασίλη [σ.σ.: Μαυρογεωργίου]». Όπως φαντάζεστε, γευματίσαμε κατά το απομεσήμερο, οι γίγαντες ήταν πράγματι ελαφρώς «αρπαγμένοι» (ευτυχώς μόνο λίγοι), αλλά γευστικότατοι και αρκετά αλλιώτικοι, καθώς θύμιζαν σμυρναίικα σουτζουκάκια λόγω του κύμινου. Και η Γκρέις, το λατρεμένο σκυλί του Γιώργου, είχε σταματήσει πια να δείχνει τα δόντια της στον Βασίλη. Είχε προηγηθεί επίσης και μια ωραιότατη φάση ζεστάματος με κρητική τσικουδιά από το μαγαζάκι-εγγύηση του Σταμάτη στο Κουκάκι, τα Ελληνικά Καλούδια, κι ένα λίγο πειραγμένο ντάκο διά χειρός «Πύρπα».
Το γεύμα τελικά ήταν λουκούλλειο, με τη «μυστική» συνταγή για το κρητικό απάκι να κλέβει την παράσταση. «Είναι του Μανώλη του φίλου μου, που έχει μια απίστευτα γκουρμέ καντίνα σε ένα χωριουδάκι στο Ρέθυμνο, το Ροδάκινο. Πρέπει να προσθέσεις στο τηγάνι, εκτός από κόκκινη πιπεριά, αρκετό πράσινο κάρι και να σβήσεις με γάλα καρύδας», μας είπε εμπιστευτικά ο Γιώργος κι εμείς απλώς χειροκροτήσαμε αυτό το τολμηρό και τόσο επιτυχημένο «η Κρήτη συναντά την Άπω Ανατολή» fusion. Αεικίνητος, με μια αστείρευτη «forever young» ενέργεια κι εμφάνιση πιτσιρικά σκεϊτμπορντά, ο Γιώργος Πυρπασόπουλος μπουκάρει στα σπίτια μας από δεκατεσσάρων ετών, πρωταγωνιστώντας σε ορισμένα από τα πιο επιτυχημένα σίριαλ της μικρής οθόνης. σας θυμίζω μόνο τα πρόσφατα «Υπέροχα Πλάσματα» του ALPHA.
Ωστόσο, εκεί όπου αποδεικνύει το τσαγανό του είναι το θεατρικό σανίδι: δείτε τον φέτος στην κωμωδία «Μια τεράστια έκρηξη» του Βασίλη Μαυρογεωργίου, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, και πιστεύω πως θα συμφωνήσετε ότι είναι –το λιγότερο– εκρηκτικός... Έχει, εξάλλου, ένα μοναδικό χάρισμα: ακόμη και όταν απλώς τον βλέπεις να παίζει ένα ρόλο, σου προκαλεί την αίσθηση πως θα μπορούσε να είναι κολλητός σου. «Είναι μια παράξενη οικειότητα αυτή», μου είπε ο ίδιος, «γίνομαι εύκολα για τους άλλους “ο δικός τους άνθρωπος”. Χωρίς αυτό να σχετίζεται οπωσδήποτε με τη δημοσιότητα, δηλαδή να συμβαίνει επειδή με έχουν δει στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο. Θυμάμαι ένα καλοκαίρι που ήμουν στο πλοίο και μια κυρία γυρίζει και με ρωτάει: “Αχ, εσύ δεν είσαι που δουλεύεις στην εφορία;” Άσχετο!»
Εκτός από ένας εκ των ικανότερων ηθοποιών της γενιάς του, όμως, ο Γιώργος είναι λάτρης της γεύσης, έχει διατελέσει παρουσιαστής των δικών μας Χρυσών Σκούφων, ενώ τώρα άνοιξε το σπίτι του –μια ανακαινισμένη διπλοκατοικία του ’80 στους πρόποδες του Υμηττού– και μας έδωσε μια γαστρονομκή περφόρμανς για χάρη του «Umami». Από την παρέα μας δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι υπόλοιποι συντελεστές της επιτυχημένης φετινής του παράστασης «Μια τεράστια έκρηξη»: ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Βασίλης Μαυρογεωργίου, ο συν-σκηνοθέτης Κώστας Γάκης και οι δύο αντάξιες συμπρωταγωνίστριές του Κατερίνα Μαυρογεώργη και Μαρία Φιλίνη. Σημειώστε μάλιστα πως ο Βασίλης Μαυρογεωργίου και η Μαρία Φιλίνη συμπρωταγωνιστούσαν μέχρι τα τέλη Μάρτη σε μία από τις πιο underground πειραματικές παραστάσεις της πόλης, στον «Φράνκενσταϊν» της Μαίρη Σέλεϊ (σε σκηνοθεσία του νεαρού Θέμελη Γλυνάτση) στη Knot Gallery.
Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου έχει αναγορευτεί τα τελευταία χρόνια σε παιδί-θαύμα του ελληνικού θεάτρου: με το πρώτο του κιόλας έργο, πριν από έξι χρόνια, το σουρεαλιστικό μιούζικαλ «Κατσαρίδα», έδωσε νέα πνοή στο θεατρικό τοπίο της πόλης. γι’ αυτό και το επαναλαμβάνει στο Θέατρο Μπάντμιντον (7-10/4) με τον ισόβιο κολλητό –από τα παιδικά τους χρόνια στην Ικαρία– και σταθερό συνεργάτη του, τον εξίσου ταλαντούχο ηθοποιό/σκηνοθέτη Κώστα Γάκη. Όπως λοιπόν «ψήνουν» σουρεαλιστικές παραστάσεις, έτσι βρέθηκαν –για χάρη του «Umami»– να ψήνουν σουπιές στην αυστραλιανή hi tech ψησταριά που βρίσκεται στην αυλή του Γιώργου. Όταν την είδε ο δικός μας Δημήτρης Αντωνόπουλος, ήταν κάθετος: «Εννοείται ότι θα ψήσουμε εδώ τις σουπιές!» Έγιναν τέλειες, μαστιχωτές και μυρωδάτες. Αντρική η δουλειά του ψήστη, οπότε τους αφήσαμε στην αυλή να τσουρουφλίζονται και να χασκογελάνε, ενώ τους χαζεύαμε από το μπαλκόνι με σαμιώτικο μοσχάτο κρασί ανά χείρας. Και όπως μπορείτε να φανταστείτε ήταν αναπόφευκτη η ανταλλαγή ορισμένων φλογερών σαιξπηρικών στίχων εν μέσω χαβαλέ: «Τι φως προβάλλει εκεί απ’ το παράθυρο; Είν’ η ανατολή κι είναι η Ιουλιέτα ο ήλιος… Ω, Ρωμαίο, Ρωμαίο! Γιατί να είσαι ο Ρωμαίος;»
Εκείνο το μεσημεράκι διασταυρώθηκε η παροιμιώδης τρέλα της Ικαρίας, απ’ όπου κατάγονται ο Βασίλης, ο Κώστας και η Κατερίνα, με το φευγάτο αέρα της Αυστραλίας, όπου γεννήθηκε και πέρασε τα πρώτα του χρόνια ο Γιώργος. Προσθέτοντας και λίγη γλύκα από το Ανάπλι –χάρη στη Ναυπλιώτισσα Μαρία–, όπως και κάμποση ρακή από την Κρήτη, καταλήξαμε γύρω στις 4 το απόγευμα, ελαφρώς ζαλισμένοι από τις τσικουδιές και το γλυκόπιοτο κρασί, να ζητάμε από τον μουσικό της παρέας Κώστα Γάκη να πάρει την κιθάρα του. άσμα-φετίχ της παρέας αποδείχτηκε το ντανταϊστικών καταβολών «Προκρούστη πίθηκε έρωτα», ένα από τα «κομμένα» τραγούδια της «Τεράστιας έκρηξης». «Αν βάζαμε όλα τα τραγούδια που είχα συνθέσει, η παράσταση θα έφτανε τις επτά ώρες», παραδέχτηκε ο Κώστας.
«Πώς είναι δυνατόν να μην ξέρεις ούτε ένα κομμάτι των Beatles;!» του παραπονέθηκε ο Γιώργος κι εκείνος απάντησε ψύχραιμα: «Ξέρω όμως τα άπαντα του Τσιτσάνη», ρίχνοντας για ρελάνς τις πρώτες συγχορδίες από το «Χωρίσαμε ένα δειλινό». Πάμπολλα ποτήρια χύθηκαν –δυστυχώς με όλο τους το περιεχόμενο– στους καναπέδες του Γιώργου και κάμποσα πανάκια κουζίνας χρησιμοποιήθηκαν στα ατυχήματα της μεθυσμένης ομήγυρης. Η μεσημβρινή μας… καντάδα έληξε με το «Una historia del amor» και την ομόφωνη εξομολόγηση των συνδαιτυμόνων: «Ωραίος ο έρωτας, αλλά μήπως είμαστε πια σε μια ηλικία που πρέπει να σκεφτούμε αν θα κάνουμε παιδιά;». Ανάμεσα σε συζητήσεις για την αγάπη, τη συμβίωση, την τεκνοποίηση, την οικονομική κρίση, το ελληνικό θέατρο και την απορία μήπως είναι πιο σώφρον να μεταναστεύσουμε στην Αυστραλία, ο Γιώργος μας τράταρε καφέ φίλτρου κι ένα χειροποίητο κέικ μπανάνα που θα έκανε ακόμη κι έναν σεφ-μετρ του γλυκού, όπως ο Χρύσανθος Καραμολέγκος, να παραδεχτεί το ταμπεραμέντο του ζαχαροπλάστη μας. Σερβιρισμένο με παγωτό κρέμα Kayak, ήταν το ιδανικότερο επιδόρπιο για εκείνο το απογευματάκι, που μας θύμισε πως όντως οι παρέες μπορούν να σώσουν –αν όχι τον κόσμο– σίγουρα εμάς τους ίδιους από την κατήφεια της εποχής. Έστω και για λίγο, έστω και μόνο για ένα απομεσήμερο στην Καισαριανή.
