Το καλοκαίρι έφυγε αφήνοντας την τελευταία θερμή ανάσα του καύσωνα αποτυπωμένη στα κουρασμένα πρόσωπά μας και στα μισοκαμένα και διψασμένα φυτά των κήπων μας. Οι συζητήσεις είναι φορτωμένες μνήμες τοπίων, ευχάριστων και εμπόλεμων γεγονότων, ποδοσφαίρου και μπάσκετ, ανθρώπων και γεύσεων που μας συγκίνησαν. Πίσω στην πόλη πια, ονειρευόμαστε το χθες των διακοπών, γυρεύουμε τη νέα ευκαιρία για να δραπετεύσουμε, ακόμα μια φορά, με προορισμό τη ξεγνοιασιά μιας ακρογιαλιάς και το τραπέζι ενός σπουδαίου σεφ.
Στο μεταξύ όμως δεν χάνουμε την ευκαιρία να μαγειρέψουμε τα πιάτα των σεφ που αγαπήσαμε περισσότερο. Πριν από λίγα χρόνια όποιος ταξίδευε για οποιοδήποτε λόγο και οποιαδήποτε εποχή, ανά την επικράτεια, είχε αρκετές ελπίδες να συναντήσει αξιόλογες ή έστω τίμιες ταβέρνες, όπου με λίγη καλή τύχη θα μπορούσε να γευτεί ένα αξιοπρεπές δείγμα της τοπικής κουζίνας. Σήμερα, παρ’ ότι αυτού του είδους οι ταβέρνες, όπου εκφράζεται ευκρινώς η τοπική κουζίνα, τείνουν να εξαφανιστούν από την επαρχία –με εξαίρεση πάντα την Κρήτη, όπου όλο και θα βρεθεί μια γυναίκα στο μαγειρείο, ικανή να αναπαράγει τη μαγειρική της μάνας της προς τέρψιν της πελατείας–, η Ελλάδα αποκτά εστιατόρια που θα μπορούσαν να αποτελέσουν γαστρονομικούς προορισμούς.
Οι «Χρυσοί Σκούφοι» ανέδειξαν, μεταξύ άλλων, ένα γαστρονομικό εστιατόριο στην Κέρκυρα, ένα στη Σαντορίνη, ένα στη Μύκονο, ένα στη Ρόδο και από τρία στη Χαλκιδική και στην Κρήτη. Ένας κούκος μπορεί να μην έφερνε, τόσα χρόνια, την άνοιξη, αλλά τώρα που τα γκουρμέ εστιατόρια εκτός Αθηνών πληθαίνουν και οι μετακλήσεις, οι μεταγραφές και τα consulting των σεφ προς τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες δίνουν και παίρνουν, θα μπορούσε άνετα να πει κανείς –με ελάχιστες εξαιρέσεις– ότι τέτοια εποχή είναι πιο εύκολο πια να φας εξαιρετικά στην επαρχία παρά στην Αθήνα.
Τα καλοκαίρια που η πρωτεύουσα αδειάζει, όσοι παρακολουθούν τα γευστικά δρώμενα ξέρουν πλέον ότι μπορούν να συνδυάσουν την παραμονή τους σε κάποια παραθαλάσσια θέρετρα με τις γαστριμαργικές απολαύσεις. Μετά την επιτυχημένη μετακίνηση του Χρύσανθου Καραμολέγκου και της «Ντομάτας» του από τη Σαντορίνη προς τη Χαλκιδική, η περιοχή έγινε από τους πιο hot γκουρμέ προορισμούς της χώρας.
Στο «Sani», όμως, ο Καραμολέγκος «παίζει» και με το «Beef-στέκι» του, ενώ από την απέναντι όχθη της ίδιας μαρίνας o Ερίκ Φρεσόν (γνωστός μας από τη «Σπονδή») στο «Water Restaurant» και ο Αλέν Παροντί της «Hytra», στον «Αστερία», δημιουργούν μια πολύ καλή γαστρονομική γειτονιά. Μόλις λίγες δεκάδες χιλιόμετρα πιο μακριά, πάντα στη Χαλκιδική, ο Ερβέ Προνζάτο επιφυλάσσει, στο μικροσκοπικό «Squirrel» του, για τους ενοίκους του «Danai Resort», μια πολύ ντελικάτη έκφραση της γαλλικής κουζίνας. Φέτος πήρε και το τρίτο «πόδι» τα πάνω του, αφού ο Λευτέρης Λαζάρου («Βαρούλκο») επιμελήθηκε το μενού του «Αλμύρα» στο «Eagles Palace» της Ουρανούπολης.
Στο ίδιο μήκος γεύσης κινείται τα τελευταία χρόνια και η περιοχή της Ελούντας, στην Κρήτη. Δεν είναι λίγοι αυτοί που σχεδιάζουν να περάσουν ένα σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου παίζοντας γκολφ στο «Porto Elounda» και δοκιμάζοντας την κουζίνα του Ζαν-Σαρλ Μεταγιέ ή του «Bouillabaisse». Άλλοι πάλι ονειρεύονται να συνδυάσουν τις βουτιές στην Ψαρρού και στη Φτελιά με τα σούσι του «Matsuhisha» ή είναι διατεθειμένοι να ταξιδέψουν μέχρι την Κέρκυρα μόνο και μόνο για να δοκιμάσουν στο «Etrusco» τη μοριακή γαστρονομία με τον τρόπο του Έκτορα Μποτρίνι, όπως δεν τη γεύτηκαν ποτέ στην Αθήνα.
