Μπορούμε να φανταστούμε ότι ο Σταύρος Παπαγιάννης όταν ήταν μικρός δεν έπαιζε ούτε με αυτοκινητάκια, ούτε με στρατιωτάκια, ούτε με Lego. Μάζευε ό,τι έβρισκε γύρω του και έστηνε τον παιδικό του πλανήτη με τα κοσμήματα της γιαγιάς, τα φυλλαράκια του κήπου, τις βίδες του μπαμπά και τα κοχύλια της καλοκαιρινής παραλίας. Όταν μεγάλωσε έγινε γιατρός. Του άρεσε να θεραπεύει τις πληγές των φίλων και να ανακουφίζει τον πόνο όλων όσοι είχαν ανάγκη άμεσης επέμβασης και περίθαλψης.
Ξαφνικά άφησε την Ιατρική και ξανάπιασε τις παιδικές του κατασκευές και τα υλικά του παλιού του πλανήτη. Έφτιαξε ντεκόρ για βιτρίνες μαγαζιών, σπίτια φίλων, κατασκευές και παρασκήνια για παραστάσεις πριβέ ή εικαστικές παρεμβάσεις σε γνωστές εκθέσεις – για όσους τον αγαπούν και τον εμπιστεύονται. Αφού έμαθε να θεραπεύει το σώμα και την καρδιά με το νυστέρι του
γιατρού έμαθε και πώς να κάνει τον κόσμο γύρο του μαγικό με την μπαγκέτα του δημιουργού.
Το κάλεσμά του για δείπνο είναι παιχνίδι σε παιδική χαρά. Σε ένα άσπρο-μαύρο demi-loft με θέα το λιμάνι του Πειραιά, με τα πλοία, τα αστέρια και τα μικρά φωτάκια της πόλης να λαμπυρίζουν στο βάθος του ορίζοντα, ετοιμάζει το δείπνο με ευλάβεια ιερέα και ξεγνοιασιά νηπιαγωγού ο οποίος εμπιστεύεται τα παιδιά και τα αφήνει να παίξουν και να χαρούν σ’ ένα μινιμαλιστικό ντεκόρ που «γεμίζει» από τη γενναιόδωρη παρουσία του οικοδεσπότη. Ο ίδιος δεν μαγειρεύει σχεδόν ποτέ. Παραδίνεται στις αυτοσχέδιες συνταγές όσων έχουν καλή σχέση με το σπορ.
Στην industrial κουζίνα του, ο Σάκης Παπακωσταντίνου, καλός φίλος και ιδιοκτήτης του «Yoga Bala» ετοιμάζει το μενού που διάλεξε να ταιριάζει γάντι στον Σταύρο Παπαγιάννη. «Ο Σταύρος είναι τόσο minimal που του ταιριάζουν απόλυτα οι έντονες αντιθέσεις. Οι γεύσεις που διαλέξαμε σήμερα είναι γλυκές και ξινές, τα πιάτα πικρίζουν και γλυκαίνουν ταυτόχρονα: Αντίθετοι συνδυασμοί μέχρι το κύριο πιάτο, που είναι καυτερό – αρνάκι που συνοδεύεται από ένα μυρωδάτο ρύζι με σαφράν και κάρδαμο. Οι γεύσεις είναι οξύμωρες μεταξύ τους. Η μία χτυπάει την άλλη και το ένα πιάτο πολεμάει το επόμενο. Αυτό το κάνει και ο Σταύρος με το χαρακτήρα του. Σε ξαφνιάζει και σε αγκαλιάζει ταυτόχρονα. Με φόντο το απέριττο και υπέροχο σπίτι του. Κάποια στιγμή, όταν θα θελήσω να τον ξαφνιάσω κι εγώ, θα του ετοιμάσω ελληνικά φολκλόρ πιάτα. Γιουβαρλάκια. Γιουβαρλάκια σκορπίνας. Θα γυρνούσα στην παράδοση για να του κάνω την έκπληξη. Αλλά αυτά τα φυλάω για το μέλλον…»
«Με τον Σάκη γνωριστήκαμε σε μια έκθεση, την ART ΑΘΗΝΑ, πριν από τρία χρόνια. Κολλήσαμε αμέσως. Έχουμε οργανώσει τραπέζια και τραπέζια, και εδώ και στο “Yoga Bala”», θυμάται ο Σταύρος Παπαγιάννης. «Εδώ μαζευόμαστε συχνά, όλοι οι φίλοι και καθόμαστε σ’ αυτό το μεγάλο τραπέζι που πάντα μας οδηγεί σε εξομολογήσεις και μυστικά που μοιραζόμαστε με την καρδιά ανοιχτή. Αγαπώ τα τραπέζια. Πιο πολύ από τους καναπέδες. Οι καναπέδες φτιάχτηκαν για δύο άτομα μάξιμουμ! Είναι για να αράξεις και να ερωτευτείς. Ενώ τα τραπέζια είναι γυμνά και σε καλούν να τα γεμίσεις και να μοιραστείς τα πάντα με μια καλή παρέα… Σ’ ένα τραπέζι δουλεύεις, γράφεις, τρως και βρίσκεσαι ξαφνικά μέσα στην καλύτερη επικοινωνία που μπορεί να έχεις με κάποιον…»
Καλή παρέα στον Πειραιά. Όλοι μαζεμένοι στην κουζίνα με χέρια Τιραμόλα που κόβουν και μοιράζουν τις ντομάτες για τη σπιτική ντοματόσουπα με γιαούρτι και δυόσμο, ετοιμάζουν τη σαλάτα με σύκο και κινέζικο λάχανο και το αρνάκι που περνάει από την πιπεριά και το τζίντζερ για να τσουρουφλιστεί και να «κάψει».
Η Λουίζα Κουμανέα, κριτικός θεάτρου και πιστή φίλη του Σταύρου, κάνει ένα μικρό brake. Πηγαίνει στο υπνοδωμάτιο και ανοίγει την ντουλάπα. Διαλέγει μια κυπριακή υφαντή robe de chambre για να ρίξει πάνω της. «Αυτή την άνεση σού δίνει πάντα ο Σταύρος. Μπορείς να μπεις στην πιο κρυφή γωνιά του σπιτιού του και να αυτοσχεδιάσεις. Αν θέλεις να χορέψεις με πέλματα γυμνά στο τραπέζι του σαλονιού θα έρθει κοντά σου και θα χτυπάει παλαμάκια. Τι καλύτερο μπορείς να ζητήσεις από ένα φίλο απ’ το να σε εμπιστευτεί και τι καλύτερο μπορείς να έχεις από έναν οικοδεσπότη που σε αφήνει να πειραματιστείς και να χαρείς σε ένα σπίτι που γίνεται για λίγο δικό σου;»
Ο οικοδεσπότης υποδέχεται με χαμόγελο τον Γιώργο και τη Λένα Κορρέ. Φίλοι και συνεργάτες από χρόνια. Με τυφλή εμπιστοσύνη, συνεχή δημιουργία και μοναδικές εμπνεύσεις συνδυασμών που κάνουν τα καλλυντικά Κορρέ να ξεχωρίζουν τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Η σημερινή συνταγή έχει «λίγο από Κορρέ». Το σαφράν, ο κρόκος Κοζάνης, που η συσκευασία του βραβεύτηκε δύο φορές σε διαγωνισμό design στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ο Γιώργος παίρνει το ρύζι στα χέρια του και το χρωματίζει κίτρινο.
«Ξεκινήσαμε σαν συνεργάτες, αλλά πια είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Τον κυνήγησα τον Σταύρο πολύ! Μ’ άρεσε η δουλειά του και τον έψαξα, αλλά η πρώτη επαφή ήταν απογοητευτική, γιατί το πρόγραμμά του ήταν εξοντωτικό. Συναντηθήκαμε όμως ένα χρόνο μετά και ανέλαβε την πρώτη βιτρίνα του φαρμακείου που είχα στο Παγκράτι – ήταν αριστούργημα! Από τότε κολλήσαμε. Σαν συνεργάτες στην αρχή και μετά σαν φίλοι. Τον αισθάνομαι πολύ κοντά μου, κι εγώ και η γυναίκα μου».
Το δείπνο είναι έτοιμο. Καθένας μας εναποθέτει από μία πιατέλα στο τραπέζι. Και μετά όλα δένουν αρμονικά, σαν από καιρό φτιαγμένα και ταιριασμένα, για να αντέξουν και να δέσουν σαν γεύσεις και μυρωδιές «οξύμωρες και αντίθετες» – όσο χρειάζεται για να φέρουν τη χαρά στα χείλη των προσκεκλημένων και να καλέσουν τα μυστικά και τις εκμυστηρεύσεις σε χορό κάτω από το χαμηλό φως και τη μουσική. «Llorando» από το «Mullholand Drive», και Μελίνα Μερκούρη στο «Ένα σαββατόβραδο στην Καισαριανή». Και ξαφνικά η Madonna, για να ανάψει το κέφι και να λικνίσει τα πιρούνια στο τραπέζι και τους γοφούς στην καρέκλα και να μετατραπεί η εκμυστήρευση ανάμεσα σε φίλους σε dance floor στον Πειραιά. Και μετά σιωπή. Το ρολόι της εκκλησίας της Ζωοδόχου Πηγής που χτυπάει αργά, πολύ αργά, μετά τα μεσάνυχτα, κανείς δεν μετρά τους χτύπους γιατί ο οικοδεσπότης πετάγεται και κάνει πρόποση για «τα τραπέζια της φιλίας και τους φίλους μιας ζωής».
Και μετά στα ηχεία μπαίνει ο Σαββόπουλος και το «Ζεϊμπέκικό» του και όλα μπερδεύονται γλυκά με το αρνάκι Jalfrezi που καίει τα σωθικά και η Έλενα Κορρέ σκύβει στο αυτί μου και μου εξομολογείται: «Είναι πάντα έτσι όπως τον βλέπεις απόψε. Μπορεί αύριο να είμαστε στο Λαύριο για βόλτα και μετά να βρεθούμε για shopping στη Νέα Υόρκη και πότε να τινάζουμε τις ψυχές μας στον αέρα και πότε τις πιστωτικές κάρτες! Ο ίδιος δε θα σου εκμυστηρευτεί ποτέ ότι αγαπάει το shopping. Γιατί στα δικά του τα χέρια και το πιο ποταπό αντικείμενο γίνεται με τη φαντασία του θησαυρός. Νομίζω ότι αυτό είναι από τα καλύτερα στοιχεία του. Ότι δεν ησυχάζει και δεν επαναπαύεται ποτέ στα κεκτημένα ή στα σίγουρα. Και είναι γενναιόδωρος και ανοιχτός με όλους όσους έχει κοντά του…»
«Παραμονή της Eurovision θα βρεθούμε πάλι όλοι μαζί και θα το κάψουμε! Είτε κερδίσει η Αννούλα είτε όχι εμείς θα χορέψουμε και θα τραγουδήσουμε ως το πρωί! Σας περιμένω όλους εδώ για να ξεφαντώσουμε σε δύο μήνες!»
Μπορεί μπαίνοντας στο σπίτι του εκείνο το βράδυ τίποτα να μην έχει να κάνει με τη Eurovision. Μπορεί να έχει καλέσει τσιγγάνους με τουμπερλέκια ή Ηπειρώτες με κλαρίνα και ζουρνάδες. Αλλά ο ίδιος θα είναι περισσότερο από παρών. Με τη μαγική μπαγκέτα του για άλλη μια αξέχαστη βραδιά με τους φίλους. Η παράσταση αρχίζει!
