Αν με ρωτούσε κανείς τι σημαίνει για μένα Κρήτη ή Σαντορίνη, εκτός από τη Ζάκρο και τη θέα από την Καλντέρα, θα έβαζα κι ένα ορεινό καφενείο στο Ζαρό με ρακές, οφτή πατάτα και ξίγαλα κι εκείνο το απίστευτο ηλιοβασίλεμα, που δοκιμάζαμε πελτέ από λιαστή ντομάτα στο «Κόκκινο Ποδήλατο», στην Οία.
Αφού απενοχοποιηθήκαμε και νιώσαμε τη γεύση ως αναπόσπαστο κομμάτι του ταξιδιού μας, πάψαμε να αντιμετωπίζουμε τις τοπικές κουζίνες της χώρας μας με το μάτι του ταξιδιώτη που αρνείται να δοκιμάσει όσα δεν γνωρίζει. Γι’ αυτό δεν θέλουμε πια να συνοδεύουμε το φαγητό μας με προτηγανισμένη πατάτα, όταν η εναλλακτική είναι χειροποίητα μακαρόνια ή χόνδρος με αγριόχορτα.
Συχνά επιδιώκουμε να φέρουμε πίσω στην καθημερινότητα των πόλεών μας αυτές τις άγνωστες μέχρι πρότινος γεύσεις που μας εντυπωσίασαν στους τόπους των διακοπών μας. Αγοράζουμε βαζάκια, σακουλάκια με τοπικές λιχουδιές και τα χαρίζουμε αντί άλλων σουβενίρ στους φίλους μας ή τα σερβίρουμε στα φιλικά τραπέζια με την πρώτη ευκαιρία.
Μπορεί άραγε να σταθεί μια τζιτζιμπίρα στη βεράντα του διαμερίσματός μας ή χρειάζεται η ατμόσφαιρα του Λιστόν για να τη βρεις δροσιστική; Και πόσο νόστιμη είναι μια λούντζα εκτός Μυκόνου; Η γεύση είναι αίσθηση, αλλά και συναισθήματα, αναμνήσεις κι ατμόσφαιρες που συχνά δεν αναπαράγονται. Ίσως η ρακή να μη σε ανεβάζει τόσο, αν δεν προηγηθεί η φράση κάποιου ντόπιου θαμώνα προς τον καφετζή «Κέρασε τα παιδιά» ή αν δεν δεις τον Πλωμαριώτη να πίνει ούζο και να χορεύει μέχρι τελικής πτώσης, αλλά μπορεί να αποτελέσει μια ευχάριστη εναλλαγή στις γεύσεις της καθημερινότητάς μας.
