Αν το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου της Πορτογαλίας ήταν κινημστογραφική ταινία, για εμάς τους Έλληνες θα μπορούσε να έχει τον τίτλο «Οι Γενναίοι τραβούν μπροστά». Κι αν στη 50s αμερικανική πολεμική υπερπαραγωγή πρωταγωνιστούσαν κινημστογραφικοί αστέρες όπως ο Φρανκ Σινάτρα και ο Τόνι Κέρτις, στην 00s αθλητική βερσιόν της, κάλλιστα το δεκανέα θα μπορούσε να υποδυθεί το... εννέα της Εθνικής Ελλάδος, ο Ντέμης Νικολαΐδης, και το λοχία ο προπονητής Όττο Ρεχάγκελ. Όσο για το ρόλο των στρατιωτών, δεν γεννάται θέμα: οι Έλληνες, όλοι οι Έλληνες -θα ερημώσει το σύμπαν τον Ιούνιο- θα στηθούμε μπρος στην τηλεόραση, προσδοκώντας την ανάταση του φρονήμστος μας, την τόνωση της εθνικής μας υπερηφάνειας. Γιατί αυτό είναι το ποδόσφαιρο: λαϊκή έκφραση πάθους για πολλούς, ψυχοθεραπεία για κάποιους άλλους, «ιδεολογία» με σύμβολα, ύμνους (ενίοτε βρισιές) και σημαίες για τους πιο φανατικούς, αλλά σίγουρα διασκέδαση για όλους, και όταν έρθει n πολυπόθητη νίκη, υπερηφάνεια!
Αν κατά τον Μαρξ n θρησκεία αποτελεί το όπιο του λαού, για κάποιους επιφανείς επιστήμονες της νέας τάξης πραγμάτων, όπως ο Γάλλος ακαδημαϊκός Jean dΌrmessοn, το ποδόσφαιρο είναι το νέο όπιο του λαού. Αλλά όπως και να το δει κανείς, είτε του αρέσει είτε όχι, n «στρoγγυλή θεά» παράγει μια μορφή τέχνης - πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις τις φαντεζί ενέργειες στο τερέν ενός Μαραντόνα, ενός Ζιντάν, ενός Χατζnπαναγή; Κάτι, δυστυχώς, που τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα σε αυτή τη χώρα των πολεμικών κερκίδων και του πωρωμένου οπαδισμού, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Ένας πολιτικός, ένας τηλεοπτικός αστέρας, ένας τραγουδιστής, ένας αθλητικογράφος και μια ηθοποιός-ραδιοφωνική παραγωγός, που πέρυσι συμπαρουσίασε και αθλητική εκπομπή, έδωσαν ραντεβού με το Euro 2004 όχι στην Πορτογαλία, αλλά στους λουσάτους καναπέδες του εστιστορίου Cosmos: Ανδρέας Λοβέρδος, Γρηγόρης Αρναούτογλου, Μανώλης Λιδάκnς, Αντώνης Καρπετόπουλος και, last but not least, Αφροδίτη Σημίτη. Ο λόγος του άτυπου αυτού meeting; Μια γενική δοκιμή, μια προθέρμανση για το αθλητικό τηλεοπτικό οφθαλμόλουτρο του ίουνίου προγνωστικά, προβλέψεις, φαβορί για το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, συνοδευόμενα από το προσφιλές φαγητό της φυλής σε τέτοιες περιπτώσεις: την πίτσα. Πίτσα που εδώ όμως ντύνεται τα χρώματα των φαβορί του Euro 2004 και σας δίνει ιδέες να κάνετε το ίδιο στο σπίτι σας, εντυπωσιάζοντας τηv παρέα...
«Ήμουν έντεκα χρονών όταν n Ελλάδα έπαιξε για πρώτη φορά στο Πανευρωπαϊκό, το 1980, στη Ρώμη. Ζούσα τότε στο Βόλο, πέρασα έκθαμβος πολλές ώρες μπροστά στην τηλεόραση. Και είχα στενοχωρηθεί που είχαμε πάρει μόνο ένα βαθμό», θυμάται ο Αντώνης Καρπετόπουλος, ο οποίος για το Euro στηρίζει πολλά στην εμπειρία των παικτών μας, αλλά απ την άλλη φοβάται το... ταμπεραμέντο του... Ελλnνάρα. «Αν πάμε στην Πορτογαλία με στόκο να διακριθούμε ή να κάνουμε τρεις νίκες, προβλέπω να μαζεύουμε πάλι τεσσάρες! Αν όμως στόχος είναι απλώς μια αξιοπρεπής εμφάνιση, τότε μπορεί και να καταφέρουμε πολλά», λέει και n παρέα επικροτεί. Και ποια ομάδα θεωρεί ως φαβορί, τον ρωτάω. «Οι Γάλλοι... και οι άλλοι», ατακάρει με κέφι ο Αντώνης, ο οποίος, σε παγκόσμιο επίπεδο, δηλώνει φαν της Αργεντινής, ενώ στην Ελλάδα, «μικρός ήμουν φιλοολυμπιακός, σήμερα μάλλον τίποτα»...
Η μπάλα περνάει τώρα στα πόδια του Ανδρέα Λοβέρδου, ενός πολιτικού που τα τελευταία χρόνια διακρίνεται τόσο για τις επιδόσεις του στα έδρανα της Βουλής, όσο και σε αυτά της... εξέδρας του θρύλου! «Στο 1-4 του Ολυμπιακού μέσα στη Λεωφόρο, ο τότε πρόεδρος της Boυλής, Παναγιώτης Ζουρίδnς, ενημερωνόταν για την εξέλιξη του ματς τηλεφωνικώς και μου έλεγε το σκορ με έναν τρόπο που θα μου μείνει αξέχαστος!
"Μια χαρά σας βλέπω, κύριε Λοβέρδο", μου είπε από το μικρόφωνο του προεδρείου στο πρώτο γκολ. "Ανεβασμένος, κύριε συνάδελφε", μου ξανάπε στο δεύτερο, και πάει λέγοντας. Στο τέταρτο γκολ, ότι και να σου πω είναι λίγο, έγινε χαμός στο Κοινοβούλιο!». Από τους πλέον παθιασμένους ποδοσφαιρόφιλους της Boυλής, θα παρακολουθήσει από κοντά τους αγώνες της Εθνικής μας στην Πορτογαλία. θεωρεί φαβορί τη Γερμανία, «που ακόμα και στα άσκημα της φτάνει τελικό», συμφωνεί με τον Αντώνη Καρπετόπουλο σχετικά με τις προοπτικές της Εθνικής μας στο Euro και διατηρεί μια κρυφή ελπίδα: να σηκώσει την κούπα n αγαπημένη του Αγγλία. Όσον αφορά τον Ολυμπιακό, έχει ήδη εξασφαλίσει το διαρκείας του για το νέο Στάδιο Καραϊσκάκη. «Είμαι του γηπέδου, όχι του καναπέ», μου λέει. «Και πάντα με τους φίλους μου, δίπλα στους απλούς φιλάθλους. Το ματς είναι για να το ζεις, όχι για να κάνεις δημόσιες σχέσεις»...
Όταν όμως κάποιες φορές δεν προλαβαίνει, η αντροπαρέα μαζεύεται στο σπίτι του ή στο σπίτι του κολλητού του, δημοσιογράφου Μανώλη Αναγνωστάκη, «σχεδόν πάντα μαζί και με φίλους που υποστηρίζουν την αντίπαλη ομάδα, γιατί αλλιώς δεν έχει πλάκα». Και προφανώς μαζί με πίτσες, συμπληρώνω. «Εννοείται», μου απαντά, «αν και καμιά φορά, έτσι για αλλαγή, χτυπάμε και κανένα σουβλάκι»...
«Ανδρέα, να φας κεμπάπ από ένα καινούργιο εστιατόριο που άνοιξε στα Βριλήσσια, να πάθεις πλάκα!» , πετάγεται το πειραχτήρι της «ομάδας», ο Γρηγόρης Αρναούτογλου. Ο οποίος, στις προβλέψεις του για το πού θα καταλήξει το κύπελλο του Euro 2004, κάνει κατάχρηση της ντρίπλας: «Θα το κερδίσει n Ολλανδία, δίνω πολλές ελπίδες στην Πορτογαλία, νομίζω ότι n Ιταλία είναι καλύτερη από τη Γερμανία, πιστεύω όμως πολύ, τώρα που το σκέφτομαι, στην Αγγλία... - χα-χα-χα, πλάκα κάνω, εμένα n καρδιά μου είναι Ελλάδα!». Φανατικός οπαδός του Ηρακλή (λάτρης του επιθετικού συστήμστος «πίτσα-μπίρα», αλλά στο Cosmos απλώς τσιμπολογάει, γιατί αυτή την εποχή κάνει δίαιτα), έπαιξε μπάλα στα τσικό του Γηραιού, λάτρεψε τον Βασίλη Χατζηπαναγή, και φέρνει πάντα βαρέως το ότι δεν έγινε επαγγελματίας («Τι να γίνει, δεν με άφησε ο πατέρας μου...»). Του ζητάω να μου περιγράψει τις ιδανικές συνθήκες για να παρακολουθήσει έναν αγώνα, απ τη μια στο γήπεδο και απ την άλλη στο σπίτι. «Στο γήπεδο, παρέα με την κοπέλα μου, πού να τολμήσεις όμως με τόσα επεισόδια που γίνονται πλέον; Στο σπίτι, μαζί με αντροπαρέα, αρκεί βεβαίως να έχουν όλοι αναπτήρες! ». Τι εννοεί ο... ποιητής; «Δεν υπάρχει πιο εκνευριστικό πράγμα από το να παρακολουθείς το ματς και να προσφέρει ο ένας φωτιά στον άλλο μπροστά στην οθόνη! Μου τη δίνει! Για να μπεις στο σπίτι μου να δούμε ποδόσφαιρο, πρέπει πρώτα να δηλώσεις ότι δεν θα κουνηθείς απ τη θέση σου, ότι δεν θα χτυπήσει ούτε μια φορά το κινητό σου και ότι θα έχεις δικό σου αναπτήρα!». Α, μάλιστα.
Η κουβέντα -όχι μόνο λόγο αναπτήρων- ορκίζει να φουντώνει, n πλάκα δίνει και παίρνει, τα κουτσομπολιά πέφτουν σύννεφο, ο σεφ Χρήστος Τζιέρας ρίχνει στο τερέν ολοένα και μια νέα Euro-pizza... «Εγώ γάβρος; Ωραίες πληροφορίες έχεις! Είμαι φανατικός ΟΦΗ», με αποστομώνει ο Μανώλης Λιδάκης, αναγκάζοντάς με να κατεβάσω σχεδόν αμάσητη μια μπουκιά από την ισπανική πίτσα. Και το φαβορί του; «Πιστεύω ότι n κούπα θα πάει σε μία από τις Ισπανία, Πορτογαλία -n οποία ως γηπεδούχος μπορεί να κάνει την έκπληξη- και Γαλλία». Αλλά εκείνος ποια ομάδα θα ήθελε να δει την πρώτη θέση του βάθρου; «Θέλει και ρώτημα; Την Ελλάδα μας!», απαντά. Ποντάρει στην εμπειρία των Ελλήνων παικτών, πολλοί από τους οποίους διακρίνονται πλέον και σε συλλόγους του εξωτερικού, και «συζητά » τις επιλογές του Ρεχάγκελ: «Ελπίζω να χρησιμοποιήσει τους καταλληλότερους σε κάθε παιχνίδι». Όταν δεν τραγουδάει, ο Μανώλης Λιδάκης παίζει ποδόσφαιρο. Φανατικά, όπως έκανε από μικρό παιδάκι. Ξεκίνησε με τον Ποσειδώνα Πόρου και την Εγόη, μικρές ερασιτεχνικές ομάδες της Κρήτης, και σήμερα συνεχίζει να παίζει για το κέφι του δύο με τρεις φορές την εβδομάδα. «Επειδή είμαι επώνυμος, οι αντίπαλοι στην αρχή με παίζουν επιφυλακτικά. Μόλις τους βάλω κάνα δυο γκολ, αρχίζουν να με μαρκάρουν πιο άγρια, αλλά εγώ τη ζημιά την έχω ήδη κάνει», μου λέει γελώντας. Ενημερώνεται καθημερινά, αγοράζοντας τρεις αθλητικές εφημερίδες, δεν χάνει ματς στην τηλεόραση, θα ήθελε τα γήπεδα να μην έχουν κάγκελα και δηλώνει θαυμαστής του Μίμη Δομάζου...
«Εγώ λάτρευα τον Δημήτρη Σαραβάκο», λέει n Αφροδίτη Σημίτη και τα μάτια της αστράφτουν! «Μικρή, πηγαίναμε με τις φίλες μου στο καφέ του Βαγγέλη Βλάχου, στα Πατήσια, και ξεροσταλιάζαμε μέχρι να δούμε τον Δημήτρη από κοντά», συμπληρώνει, αποκαλύπτοντας στην παρέα ότι έγινε Παναθηναϊκός από αντίδραση. Όλη μου n οικογένεια είναι φανατικοί Ολυμπιακοί. Είμαι το μαύρο πρόβατο στο σπίτι μου! Σε ότι έχει σχέση με την μπάλα, θυμάμαι μόνο τα SOS, όπως στο σχολείο, τα βασικά... Αληθεύει ότι n Ολλανδία είναι φαβορί, ή μήπως κάνω λάθος;». Συμπαρουσιάστρια πέρυσι, μαζί με τον Αντώνη Καρπετόπουλο, της εκπομπής «Δεν αντέχεται το 50-50» στην ΕΡΤ, έμπλεξε με αθλητική εκπομπή κυριολεκτικά από σπόντα. «Πήγα καλεσμένη και είδα το όνομά μου στους τίτλους!», θυμάται. «Στην αρχή φοβήθηκα, τι δουλειά έχει μια γυναίκα, σκέφτηκα, να σχολιάζει ποδόσφαιρο, αλλά περνούσα καλά με τον Αντώνη, είχα το ελεύθερο να λέω ότι θέλω, να εκπροσωπώ τη γυναικεία ματιά στα τεκταινόμενα κι αυτό είχε πλάκα». Θεωρεί αποκλειστικά ανδρικό σπορ τα ποδόσφαιρο; «Ε, ναι. Έχει τύχει να παρακολουθήσω γυναικείο αγώνα ποδοσφαίρου και με έχουν πιάσει τα γέλια, ψέματα να λέμε τώρα; Όταν όμως βλέπω ποδόσφαιρο, μου αρέσει να ιντριγκάρω, να κουρδίζω τους άντρες. Θέλω να φέρνω στα όριά τους τούς φανατικούς της παρέας, να τους βγάζω από τα ρούχα τους και, για να πετύχω το σκοπό μου, μπορώ να χρησιμοποιήσω ως το πλέον τεκμηριωμένο επιχείρημα, τη μεγαλύτερη κουταμάρα! Το ποδόσφαιρο το αγαπώ, όσο τέλος πάντων το αγαπώ, όχι για τα τάκλιν, τις ασίστ ή τις καρφωτές κεφαλιές που εξιτάρουν έναν άντρα, αλλά για την ένταση, την ανατροπή, την πώρωση, την ατμόσφαιρα και την αδρεναλίνη που συνεπάγεται ένας αγώνας. Αυτά τα στοιχεία ναι, εξιτάρουν εξίσου και μια γυναίκα». Όσο για το μαγικό ένα-δύο, πίτσα-μπύρα, το ακολουθεί κατά το ήμισυ. Πίτσα ναι, μπίρα όχι προτιμά ένα λάιτ αναψυκτικό, που είναι και πιο trendy...
Έχει έρθει η ώρα της φωτογράφησης. Το κέφι μεγαλώνει κι άλλο, οι πίτσες μοσχοβολούν, τα πειράγματα δίνουν και παίρνουν... Όλοι θέλουν μια φωτογραφία, όχι μόνο με την μπάλα στο χέρι, αλλά και με την Αφροδίτη δίπλα τους: από τη μια η «στρογγυλή θεά», από την άλλη η «θεά του έρωτα». Το αρχέγονο και πάντα εν ισχύει παιχνίδι των ανδρών, το αιώνιο ορμέμφυτο, ακόμα μια φορά στην πράξη. Και σε φουλ φόρμα!
