ΕΥ: Γιατί έχετε υπότιτλο στο βιβλίο σας τη φράση «Κάθε μέρα Κυριακή;»
Μαρία Χαραμή: Τις καθημερινές ψάχνω, γράφω, δοκιμάζω συνταγές, χτενίζω το κείμενο για το «κυριακάτικο Βήμα». Έτσι, οι Τρίτες, Τετάρτες, Πέμπτες οικειοποιούνται κάτι από τη γιορτινή άλω.
ΕΥ: Δεν συμμερίζεστε την άποψη, ότι η ζωή έχει νοστιμάδα αν «κατοικείται» όχι μόνο από λόφους, αλλά και από πεδιάδες;
Μ.Χ.: Είδα το μαύρο, τα κόκκινα, τα blues και κατέληξα στα λαμπρά αρώματα, όχι από χαζοχαρούμενο καταναλωτισμό ή αστόχαστο ευδαιμονισμό, αλλά περνώντας από βίωμα θυμού, οδύνης, εξέγερσης, λύπης. Οι λόφοι, τα όρη, τα ύψη είναι ειλημμένη θέση.
ΕΥ: Στον πρόλογό σας γράφετε, κοφτά, «μισώ το πρόχειρο, το casual, το ευτελές». Αν αυτό δεν αναφέρεται αποκλειστικά στο φαγητό, αναρωτιέμαι πώς καταφέρνετε να επιβιώνετε σε μια Αθήνα, η οποία από αυτά κυρίως τα «υλικά» αποτελείται ...
Μ.Χ.: Πολεμώντας στα μικρά ιδιωτικά πεδία δράσης. Αντιμετωπίζω τους άλλους που διάλεξα, τις σχέσεις που σμιλεύω και τον εαυτό μου ως πολύτιμα όντα και πράγματα. Όσο για την πόλη μας, κρατώ ότι μου αρέσει, προσπερνώ την ασχήμια.
ΕΥ: Κάνετε συχνά το τραπέζι σε φίλους και γνωστούς. (Μου βγάζει λίγο Σμυρνιά αυτό - όπως και η Κυριακή, εξάλλου ... ). Τι φαγητά σάς αρέσει να τους μαγειρεύετε;
Μ.Χ.: Οικείες, παρηγορητικές γεύσεις. Δεν πειραματίζομαι στα σουτζουκάκια (Σμύρνη είπατε;) ή στο ραγού, στον πουρέ ή στο ριζότο. Ταλαιπωρώ τους εθελοντές οικείους, όταν ετοιμάζω ρετσέτες προς δημοσίευσιν. Αλλά κυρίως εφαλτήριο παραμένει το υλικό. Ένα ολόφρεσκο φαγκρί, ο τραχανάς ή ένα foie gras πεσκέσι δείχνουν το δρόμο ...
ΕΥ: Σε μια εποχή «τσιγκούνικη» σε αισθήματα, βρίσκω πολύ γενναιόδωρο το να μαγειρεύει κανείς ο ίδιος για τους φίλους του. Οι περισσότερες γυναίκες το θεωρούν μπελά ...
Μ.Χ.: Είναι κόπος! Αλλά πόσο ευχάριστος! Κάπως δε έπεισα τους γύρω μου και συμμετέχουν. Ο Θάνος ευχαρίστως ψήνει ή αναλαμβάνει τα ψώνια, το γλυκό ... Έχω επίσης φίλους -βοηθούς. Ο Γρηγόρης μου, μάγειρος αξιόπιστος, βρίσκεται κοντά μου δεκαπέντε χρόνια. Chefs, εστιάτορες ... ασμένως με συντρέχουν. Στο σπίτι μου το μαγείρεμα είναι μια χαρούμενη γιορτή, προεόρτιο προδόρπιο. Διασκεδάζουμε, τραγουδάμε. Υπάρχει μια συντροφικότητα και αγάπη παρά τις συγκρούσεις επάνω στη μαρμίτα.
ΕΥ: Ο όρος «κάνω το τραπέζι» παραπέμπει σε έξι, άντε σε οκτώ άτομα. Εκεί, εντάξει, αναλαμβάνετε τα ηνία εσείς προσωπικά. Κάνετε όμως το ίδιο, όταν προσκαλείτε στο σπίτι σας τριάντα-σαράντα ανθρώπους;
Μ.Χ.: Στα μεγάλα parties δεν διστάζω να παραγγείλω την πετυχημένη σπεσιαλιτέ ενός ρεστοράν. Στο «Συμπόσιο» μου φτιάχνουν έξοχες πίτες, ο «Στρεμμένος» ετοιμάζει στο Καρπενήσι και στέλνει με το φορτηγάκι ή το ΚΤΕΛ ένα γουρουνάκι μωρούλι γεμιστό.
ΕΥ: Ένα gourmet catering, πάντως, θεωρείται tres chic στους καθωσπρέπει κύκλους ...
Μ.Χ.: Gourmet catering; Δώστε μου ένα παράδειγμα.
ΕΥ: Αυτό το «κάθε μέρα πριγκίπισσα», επίσης στον υπότιτλο του βιβλίου, στις δύσκολες σημερινές συνθήκες, δεν ακούγεται λίγο αφ υψηλού, αφ. .. υψηλοτάτου σωστότερα;
Μ.Χ.: Ναι, δεν θα το κρύψω σεμνότυφα, ζω πολυτελώς και είμαι de luxe. Αλλά αυτό δεν έχει καμιά σχέση με το χρήμα. Συναρτάται με την αξιοποίηση του χρόνου, με έναν εστετισμό σε πρότυπα, χώρους αντικείμενα, σχέσεις. Είμαι απαιτητική, διεκδικώ ανυποχώρητα το καλύτερο, δεν δέχομαι ήττες. Διακρίνω εύκολα και εξ ενστίκτου το θετικό δυναμικό ανθρώπων και καταστάσεων. Αυτό το καλό φωτίζω, αντλώ, στραγγίζω. Δεν επιτρέπω στο άσκημο και στο κακό να εκδηλωθούν. Η τιμή είναι υψηλή for a trip to Paradise. Εγώ αναδέχομαι το κόστος του ωραίου και το καταβάλλω. Όσοι θέλουν ας πληρώσουν. Γιο τους υπόλοιπους υπάρχει n ZARA ...
ΕΥ: Η νωχελικότητα που υποφώσκει πίσω από τις λέξεις «πριγκίπισσα» και «Κυριακή», εξακολουθεί άραγε, και στη fast forward εποχή μας, να κάνει μια γυναίκα επιθυμητή;
Μ.Χ.: Ναι, εξακολουθεί. Στους λίγους όμως και τους μερακλήδες.
ΕΥ: Το βιβλίο σας είναι μια Άσκηση Στιλ ..
Μ.Χ.: Γράφω ελλειπτικά. Χρησιμοποιώ σπανίως το ρήμα είναι. Παίζω και χαϊδεύω τις λέξεις. Παίρνω υπόψη την ευφωνία, τη μουσικότητα της φράσης. Κλιμακώνω την ένταση ενός κειμένου. Νιώθω μιαν ασυγκράτητη χαρά, έναν παιδικό ενθουσιασμό, γράφοντας. Άλλοτε με μάλωναν στην εφημερίδα, γιατί θεωρούσαν ότι κουράζω τον αναγνώστη. Ναι, χρειάζομαι την προσοχή του, μία στοιχειώδη συγκέντρωση. Ξεκινώ οπό την παραδοχή πως ο αναγνώστης διαθέτει ευφυΐα, χιούμορ, αγαθή προαίρεση. Δεν τον περιφρονώ όμως γράφοντας τρισβάρβαρες, ανελλήνιστες ξεπέτες, αρβύλες, banalites, σάχλες και προφανή βαρύγδουπα του κώλου. Κι έπειτα, le style cest lhomme.
ΕΥ: Πρόκειται για 49 κείμενα. Ένα περισσότερο από το «48», το εστιατόριο το οποίο «συνοδεύσατε» ως το opening, αλλά αμέσως μετά η συνεργασία σας διακόπηκε. Για ποιο λόγο, αλήθεια;
Μ.Χ.: Μίσθωσα -έναντι αξιοπρεπούς αμοιβής- την εμπειρία, το κύρος και τη λάμψη μου, προκειμένου να προετοιμάσω το έδαφος. Για να οικοδομήσω την αναμονή και το ενδιαφέρον του αθηναϊκού κοινού και του Τύπου. Επί δεκαεννέα μήνες ακόνισα το excitement, έχτισα τον ψίθυρο για κάτι που δεν υπήρχε. Θυμάστε άλλο ρεστοράν να συζητήθηκε τόσο πολύ; Συνεπώς το δικό μου έργο περατώθηκε επιτυχώς στην αρένα, ούτως ειπείν, του φαντασιακού, του ποθητού. Περαιτέρω το εγχείρημα θα δοκιμαστεί εν τοις πράγμασι, κι εγώ βαδίζω σε νέους θριάμβους.
(Το βιβλίο της Μαρίας Χαραμή κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κασταvιώτη)
