Πόσοι φαντάζεστε ότι είναι οι άνθρωποι που μπορούν να υπερηφανευτούν χαμογελώντας ότι μετράνε την επιτυχία τους με κλεμμένα τασάκια;!... Αυτά που τους έχουν κλέψει οι άλλοι, εννοείται. Δεν έχει καταγραφεί κανένας άλλος στο αλμανάκ των παγκοσμίως περίεργων, εκτός από τον Sir Terence Conran. Κάθε βρετανικό σπίτι που θέλει να βρίσκεται στα πράγματα, οφείλει να διαθέτει τουλάχιστον ένα από τα λατρεμένα σταχτοδοχεία του "Quaglinos". Εκείνο το «Q», δηλαδή, φτιαγμένο από αλουμίνιο, που έφτασε να εξαφανίζεται ως διά μαγείας στον αριθμό των 1.000 κομματιών την εβδομάδα! Μιλάμε λοιπόν για γκραν σουξέ που, πέρα από τον όμορφο γενικό σχεδιασμό του, στηρίζεται πολύ στη λεπτομέρεια. Ο ίδιος ο Sir Terence δηλώνει: «Η λεπτομέρεια δίνει τη γεύση, την ταυτότητα ενός εστιατορίου. Οι κατάλληλες λεπτομέρειες μπορεί να μην είναι αντιληπτές με την πρώτη ματιά, δουλεύουν όμως στο υποσυνείδητο, δημιουργώντας μια χαρούμενη διάθεση ικανοποίησης και προσδοκίας. Με πείθει η προσέγγισή του, διότι ξέρω τα πράγματα από τα μέσα. Μπαίνοντας στο μάλλον πιο γαστρονομικό εστιατόριό του στο Λονδίνο, στο «Ροnt de la Τour», δίπλα στην εντυπωσιακή Tower Bridge, σε χαροποιεί αμέσως αυτή η αίσθηση ήρεμης φινέτσας και πολυτέλειας που εκπέμπει η σάλα με την πρώτη ματιά. Ε, λοιπόν, τουλάχιστον για μισή ώρα πριν από κάθε σέρβις, καθήκον του δεύτερου σομελιέ είναι να ευθυγραμμίζει τα ποτήρια! Και αυτό επαναλαμβάνεται καθημερινά με ευλάβεια, όπως μου εκμυστηρεύτηκε ο «γευσιγνώστης» Κωνσταντίνος Λαζαράκης, που δούλεψε για καιρό στο «Οινοπωλείο» αυτού του εστιατορίου στο «Γαστροδρόμιο» του Conran, στο νοτιοανατολικό Λονδίνο.
Γιατί όμως αυτός ο ιδιοκτήτης των τριάντα έξι εστιατορίων, bar, coffee και d.js restaurant σε Λονδίνο, Παρίσι, Μάντσεστερ, Νέα Υόρκη, θεωρείται γκουρού στην παγκόσμια εστιατορική σκηνή; Διότι πέτυχε το περίπου ακατόρθωτο: Κατάφερε να μετατρέψει την ελαφρώς ξενέρωτη -συγγνώμη παιδιά!- και όχι ιδιαιτέρως ρέπουσα στις ηδονές του ουρανίσκου βρετανική ράτσα σε μια φυλή αφιονισμένων ρεστομανών, που κυνηγάει πλέον ηδονοθηρικά δυνατές restaurant experiences. Ο Sir Terence Conran είναι σχεδόν ολοκληρωτικά υπεύθυνος για τη γαστριμαργική αναγέννηση που έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια στο Λονδίνο. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 80 δεν υπήρχαν στη βρετανική πρωτεύουσα εστιατόρια με τη χάρη ενός «Quaglinos» ή ενός «Bibendum». Εστιατορίων που, ακόμη και αν δεν τα τιμούσες με αστέρια Michelίn, καταφέρνουν να δίνουν τόση χαρά και αισθητική ικανοποίηση στην έξοδό σου, που δεν θα δίσταζες να συχνάζεις καθημερινά στα τραπέζια τους. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η μαεστρία του Conran: να κάνει τη συνολική εμπειρία τού τρώγειν στο εστιατόριο σκέτη ευτυχία -συνδυασμό ικανοποιητικού φαγητού μέσα σε ένα κέλυφος γεμάτο χάρη, άνεση και μοντέρνο χρώμα. Ο Sir Terence δεν δημιουργεί τα γαστρονομικότερα των ρεστοράν. Ίσα ίσα που πολλές φορές η κριτική είναι σκληρή απέναντι στο φαγητό τους. Ακόμη και εκεί όμως έxει τη συνταγή της θερμής αποδοχής του κοινού, διότι τα φαγητά των εστιατορίων φροντίζουν «να συντονίζονται με όμορφες μνήμες του παρελθόντος», όπως λέει ο ίδιος, «δημιουργώντας στον κόσμο μια ανεκτίμητη αίσθηση άνεσης». Ακόμη και στις πιο γκουρμέ του εκδοχές, όμως, το φαγητό διατηρεί αυτήν τη διάσταση. Είναι αξέχαστη η καταπληκτική τάρτα με ντομάτα, πέστο και μοτσαρέλα, που δεν παραλείπω να δοκιμάζω κάθε φορά που πηγαίνω στο «Ροnt de la Τour». Νομίζεις, τρώγοντάς την, ότι τα αρώματά της ακούγονται σαν να τα τραγουδάει η Nuova Compania di Canto Populare, έχοντας όμως στις τάξεις της τον Pavaroti! Ακόμη και οι σνομπ Γάλλοι κρυφοκοιτάζουν πάνω από τον ώμο του εντελώς ξεχωριστού αυτού Εγγλέζου, που θεωρείται φαινόμενο στις ρέστοραν μπίζνες.
Ναι, ο Conran ξέρει να δημιουργεί εστιατόρια που να καλύπτουν κάθε ανάγκη και τα μετατρέπει αυτομάτως σε περιζήτητα hot spots. Δεν έχει κανένα κόμπλεξ βάζει δίπλα δίπλα την αστεράτη γαστρονομία με την ξενοιασιά. Όσο και αν το ραφινάτο «Ροnt de la Τour» είναι η χαρά του γκουρμέ με το εξαιρετικό φαγητό και την απίθανη κάβα του, το σαμπανιζέ «Le Ροnt de la Τour» Bar & Grill», ακριβώς μπροστά του, είναι ένα very sexy place. Στο πρώτο νιώθεις την ευτυχία της ψαγμένης γαστρονομίας, χαζεύοντας τη φωτισμένη Τower Bridge στο δεύτερο σουιγκάρεις, μασουλώντας θαλασσινά και αφήνοντας τις φυσαλίδες του καμπανίτη να σου τσιμπολογούν το στόμα, ενώ την ίδια στιγμή ο πιανίστας και το όρθιο μπάσο τα δίνουν όλα στην πιο χαρούμενη εκδοχή της τζαζ.
Ο 67άρης Sir Terence όμως θα περάσει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που έκανε τη Βρετανία cool. Τίναξε τις αράχνες της βικτωριανής αρτηριοσκλήρωσης και έβαλε το στιλ (σε μερικές από τις πιο χαριτωμένες εκδοχές του) όχι μόνο στα εστιατόρια, αλλά και στα σπίτια, με τα καλοσχεδιασμένα έπιπλα και τα γκάτζετ κουζίνας που πουλάει στα «Conran Shop». Σύνθημά του το «cheep and cheerfull». Τώρα πια σούπερ επιτυχημένος, έχει αφορίσει τους αισθητικούς περιορισμούς της μαζικής αγοράς και σχεδιάζει ότι του αρέσει «Απλά πράγματα», δηλαδή, «καθημερινά αλλά καθόλου κραυγαλέα αντικείμενα, που γλιστρούν αθόρυβα, αποτελεσματικά και με κομψότητα στο σπίτι και στον κήπο». Αλλά όχι μόνο: σχεδιάζει και .. «Γαστροδρόμιο». Τι είναι αυτό; Ένα σύμπλεγμα εστιατορίων, μαζί με σουπερμάρκετ, εξειδικευμένα μαγαζιά, ντελικατέσεν, σούπερ κάβες, όπου ο κάθε υποψήφιος «γαστροναύτης» θα περιπλανιέται τσιμπολογώντας απλούστερα ή πιο εξωτικά και περίτεχνα μπιχλιμπίδια. Το πρώτο «Gastrodrome» άνοιξε στις παμπάλαιες αποθήκες μπαχαρικών του Butlers Wharf Building, στα docklands. Το κτίριο ανακαινίστηκε και από κει που δεν το ήξεραν ούτε οι ταξιτζήδες, σήμερα αποτελεί μια στιλάτη κοσμοπολίτικη εναλλακτική του Coven Garden, που συγκεντρώνει χιλιάδες καλοπερασάκηδες την εβδομάδα. Βλέπεις, δεν υπάρχει καλύτερο πόστο για να τρως, να πίνεις, να χαίρεσαι και ταυτόχρονα να χαζεύεις την κούκλα Tower Bridge. Τα «Γαστροδρόμιο» του Κόνραν είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο από ένα άθροισμα εστιατορίου και food shop. Κάτι πολύ πιο σημαντικό, που επηρεάζει καθοριστικά τα μέγιστα τα βρετανικά γαστρονομικά ήθη. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα, για να καταλάβετε τι εννοώ. Πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια στο 20 Γαστροδρόμιο του Bluebird, στο Τσέλσι, διοργάνωναν ένα «Φεστιβάλ Μήλου», πουλώντας φρούτα από παμπάλαιες, ξεχασμένες, πρακτικώς εκτός εμπορίου, ποικιλίες. Αν ήθελες, σου φύτευαν μετά το τέλος του φεστιβάλ οποιαδήποτε από αυτές τις πενήντα σπάνιες μηλιές στον κήπο σου χωρίς κανένα έξοδο, απλώς και μόνο για να χαίρεσαι τα μήλα της για πάντα.
Η περιπλάνηση στα μαγαζιά και στα εστιατόρια του «Γαστροδρομίου» τού Butlers Wharf είναι ένα πολύ γοητευτικό παιχνίδι. Εμείς σας δίνουμε μια πρώτη γεύση, δημιουργώντας ένα μενού με αγαπημένες σπεσιαλιτέ από τα πολυσύχναστα έλεγκαν ρεστοράν του, όπως τα «Blue Print Cafe» , «Le Pont de la Τουr», «Cantina del Ponte» και «The Butlers Wharf Chop House», για να βάλετε το πνεύμα του Conran στο τραπέζι σας.
