Κάθομαι σκεπτικός πάνω από ένα ψυγείο στο περίπτερο της γειτονιάς μου και ψάχνω τις πολύχρωμες, γαργαλιστικές συσκευασίες παγωτού που μου «κλείνουν το μάτι». Κάνει ζέστη και θέλω απεγνωσμένα ένα ξυλάκι. Σκέφτομαι τη δίαιτά μου, τις θερμίδες, τα λιπαρά και τη ζάχαρη, μέχρι που η προσδοκία της απόλαυσης εξανεμίζει κάθε ίχνος αντίστασης… Απολαμβάνω ευτυχής και ευγνωμονώ τους Κινέζους που 3000 χρόνια πριν ανέμιξαν χιόνι με φρούτα και μέλι. Έφτιαξαν το πρώτο παγωτό, που γύρω στον 15ο αιώνα, ο Μάρκο Πόλο το έφερε ως ιδέα μέχρι την Ευρώπη. Μου κάνει εντύπωση, και θα έπαιρνα όρκο, ότι Ρωμαίοι και Έλληνες, Απίκιος, Αθήναιος και λοιποί γαστρονόμοι, είχαν το παγωτό στα top των προτιμήσεών τους. Ας είναι.
Στη συνέχεια έγιναν διάφορα, έβαλε και η τεχνολογία το χεράκι της και φτάσαμε στο 1920. Από τότε το παγωτό, με τη βοήθεια του marketing και των μεγάλων εταιρειών που επένδυσαν σε αυτό, αλλά κυρίως χάρη στη γεύση και τη νοστιμιά του, έγινε το απόλυτο τερψιλαρύγγιο, διαθέσιμο σε πρώτη ζήτηση. Από τις ατομικές συσκευασίες μέχρι τα οικογενειακά παγωτά, που κατέκτησαν τους οικιακούς καταψύκτες. Ευτυχώς. Με φαντάζεστε να φτιάχνω παγωτό στο σπίτι…
Είμαι στο αεροπλάνο, στο ταξίδι της επιστροφής προς το «Ελ. Βενιζέλος». Μερικές ώρες πριν, στη Βαρκελόνη, ολοκληρώθηκε μια μεγάλη συνάντηση που οργάνωσε η Unilever, η οποία δραστηριοποιείται στην Ελλάδα με την επωνυμία Algida.
Διακόσιοι δημοσιογράφοι απ’ όλον τον κόσμο ενημερώθηκαν για τα δρώμενα στο χώρο του παγωτού. Δρώμενα, που σίγουρα αποτελούν αντικείμενο σκέψης για το σύνολο των ασχολουμένων και τα οποία, «από τα χείλη» μιας εταιρείας που ενδιαφέρεται για την αξιοπιστία της, δίνουν υλικό για εκτίμηση και διατύπωση θέσεων. Ξαναφέρνω στο μυαλό μου τις θερμιδολογικές μου ανησυχίες και τους φόβους μου για λιπαρά και υδατάνθρακες, τα οποία φιγουράρουν στις συσκευασίες που βάζουμε σπίτι μας, αλλά και σε αυτές που απολαμβάνουμε κάθε φορά που επισκεπτόμαστε το ψυγείο του γειτονικού περιπτέρου. Ίσως σε αυτό το επίπεδο να γίνεται και η σοβαρότερη δουλειά.
Η διαρκώς αυξανόμενη τάση παχυσαρκίας, οι επισημάνσεις των διατροφολόγων και η αλλαγή αντιλήψεων προς την κατεύθυνση μιας πιο υγιεινής διατροφής, έχουν γίνει αντιληπτά και προβληματίζουν τεχνολόγους και marketeers.
Ο καταναλωτής ζητάει περισσότερη «φύση» και λιγότερη επιβάρυνση στο παγωτό του και πρέπει να την έχει. Ταυτόχρονα, το παγωτό πρέπει,
και αξίζει τον κόπο, να αποενοχοποιηθεί από ορισμένες προκατασκευασμένες αντιλήψεις. Δεν τις χρειάζεται και επιπλέον μας χαλάνε την απόλαυση και μας δημιουργούν άσκοπες φοβίες. Ιδού λοιπόν τι σχεδιάζεται.
Είναι προφανές ότι η ζήτηση εξαρτάται άμεσα από τις απαιτήσεις του καταναλωτή και από τις αντιλήψεις που επικρατούν για το τι είναι υγιεινό και ωφέλιμο. Έτσι λοιπόν δεν είναι απορίας άξιον το γεγονός ότι ανακοινώθηκε από «πρώτο χέρι» η ύπαρξη δέσμευσης για τη βελτίωση του διαθρεπτικού προφίλ των παγωτών, και μάλιστα σε συνεργασία με το Διεθνή Οργανισμό Υγείας. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
Κατ’ αρχάς, μείωση των λιπαρών ουσιών που έχουν τα παγωτά. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, γίνονται έρευνες (η Unilever ανακοίνωσε τις δικές της) που θα επιτρέψουν την αντικατάσταση των κορεσμένων λιπαρών οξέων που υπάρχουν στο γάλα με αντίστοιχα ακόρεστα. Αυτό σημαίνει γάλα από αγελάδες ελεύθερης διατροφής, η οποία ενισχύεται με φυσικά συμπληρώματα (ελαιόσπορους) που ευνοούν την παρουσία των συγκεκριμένων οξέων.
Eξάλλου, μια δεύτερη σημαντική κίνηση, η οποία ήδη έχει αρχίσει να εφαρμόζεται από την εν λόγω εταιρεία, είναι η μείωση της περιεχόμενης ζάχαρης και η αύξηση της ποσότητας των φρούτων. Νέες τεχνολογικές προσεγγίσεις που εξετάζονται, θα επιτρέψουν τη διατήρηση της φρεσκάδας, της γεύσης και της θρεπτικής αξίας των τελευταίων.
Ας μη σας κουράζω άλλο με τεχνικές πληροφορίες και λεπτομέρειες. Αυτό που έχει σημασία από τα όσα άκουσα, είναι ότι πολλά πράγματα κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Η παγωμένη απόλαυση, που συχνά δεν της αντιστεκόμαστε, εκτός από τη χαρά που μας δίνει, θα μας εξασφαλίσει και περισσότερη υγεία. Ή λιγότερους κινδύνους. Μπορείτε να το δείτε όπως θέλετε, αλλά από κάθε άποψη θα παραδεχθείτε ότι είναι θετικό.
Έγραψα «χαρά» και θυμήθηκα μια έρευνα που έγινε (με πρωτοβουλία της Unilever) στο Κέντρο Νευροαπεικονιστικών Επιστημών του Ινστιτούτου Ψυχιατρικής του Λονδίνου. Με τη μέθοδο του λειτουργικού μαγνητικού συντονισμού διαπιστώθηκε διέγερση των περιοχών ευχαρίστησης του εγκεφάλου (orbito frontal cortex) των εθελοντών που είχαν φάει μια κουταλιά παγωτό Carte d’Or Βανίλια. Ωραίο μού ακούγεται. Σκέφτομαι μάλιστα να ξεχάσω τις φοβίες (θερμίδες κλπ.) και να αυξήσω την ημερήσια δόση μου. Άλλωστε τα στατιστικά στοιχεία που μελέτησα το λένε καθαρά: εκατό γραμμάρια παγωτό βανίλιας έχουν περίπου 200 θερμίδες και στη light εκδοχή 140. Μια μεγάλη μπανάνα έχει 120, ένα γιαούρτι με φρούτα 0% περίπου 120, ένα μήλο 140 και ένα μέτριο κομμάτι κέικ 250. Εγώ προτιμώ το παγωτό.
• Το 70% των Ευρωπαίων διατροφολόγων πιστεύει ότι λόγος αποτυχίας μιας δίαιτας είναι η στέρηση τροφών που προκαλούν ευχαρίστηση.
• Μια μερίδα παγωτού έχει συνήθως λιγότερα λιπαρά από ένα κρουασάν ή μια μηλόπιτα.
• Η Unilever χρησιμοποιεί για τα παγωτά της ένα δισεκατομμύριο ποτήρια γάλα ή παράγωγά του ετησίως σε παγκόσμια κλίμακα.
• Από 15.000 έως 20.000 τόνοι φρούτων ετησίως χρησιμοποιούνται για τα παγωτά από την Unilever στην Ευρώπη.
• Ένα παγωτό ξυλάκι έχει ίδια ζάχαρη με έναν κεσέ γιαούρτι-φρούτα (150 γρ.).
