Offside

Έξι χρόνια μετά τον «Κύκλο» ο Τζαφάρ Παναχί επιστρέφει στη θεματολογία των δικαιωμάτων της γυναίκας στη σημερινή ιρανική κοινωνία. Πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα από το θέμα-ταμπού του τσαντόρ για να απασχοληθεί και πάλι όμως με την ιδέα της αμφίεσης – εν προκειμένω της μεταμφίεσης. Αν και περιορισμένος στο πάνω διάζωμα του σταδίου, πίσω από το κιγκλίδωμα όπου κρατούνται τα πέντε κορίτσια, και χωρίς καμία οπτική επαφή (παρά μονάχα ηχητική) με τον αγωνιστικό χώρο, ο Παναχί ενορχηστρώνει ένα συναρπαστικό «ματς» ανθρώπινης συμπεριφοράς των δυο φύλων: πυρετικοί διάλογοι, χιούμορ, οργή και σπιρτάδα από τα τετραπέρατα κορίτσια και εξανθρωπισμός των στρατιωτών, έρμαιων του καθήκοντος, σ’ έναν μικρόκοσμο εύρυθμων εντάσεων. Κάποια γυρίσματα έγιναν ζωντανά στη διάρκεια του αγώνα, προσδίδοντας –σε συνδυασμό και με τους ερασιτέχνες ηθοποιούς– μια ημι-ντοκιμαντερίστικη ποιότητα στην αφήγηση. Αν έχανε το Ιράν, ο Παναχί δεν θα είχε τους πανηγυρισμούς που χρειαζόταν για το φινάλε: το τραγούδι του τέλους είναι ένα λαϊκό άσμα εξήντα ετών που ο ιρανικός λαός αγαπά περισσότερο κι από τον εθνικό ύμνο.