Χαίρε, Καίσαρ!

Οι Κοέν κοιτάζουν νοσταλγικά όσο και βαθιά σαρκαστικά μια βρόμικη βιομηχανία που την ίδια στιγμή είναι και υψηλή τέχνη, ένα σωρό «μικρούς» ανθρώπους που μεγαλουργούν ως καλλιτέχνες κι έναν αντιδραστικό μηχανισμό, τα προϊόντα του οποίου κρύβουν, όπως εξηγούν οι κομουνιστές σεναριογράφοι, προοδευτικά μηνύματα και τολμηρά «δεύτερα επίπεδα». Γεμάτη απ’ αυτά, αν και για το mainstream κοινό δεν αποτελεί κάτι περισσότερο από μια σινεφίλ φάρσα, η ταινία συνδέει ιδιοφυώς το χριστιανικό δόγμα με τη χολιγουντιανή δομή και λειτουργία (Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα) και σχολιάζει καυστικά όλη την πολιτικοκοινωνική διάρθρωση της μεταπολεμικής Αμερικής (ο ένας και μοναδικός Μαύρος κομπάρσος, η περιθωριακή θέση των γυναικών, αλλά και το όνομα της εταιρείας Capitol – έμμεση αναφορά(;) στο μαρξιστικό «Κεφάλαιο»). Υποψηφιότητα για Όσκαρ σχεδιασμού παραγωγής.