X-Men: Ημέρες Ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος

Συνδέοντας τα συλλογικά τραύματα της σύγχρονης αμερικανικής ιστορίας (δολοφονία Κένεντι, πόλεμος Βιετνάμ) με τα προσωπικά στοιχεία των μεταλλαγμένων ηρώων (ξεχωρίζει η ψυχαναλυτική προσέγγιση του καθηγητή Εξέβιερ), το στόρι μιας ακόμη ταινίας των X-Men καταφέρνει ν’ αφήσει γκρίζες ζώνες ανάμεσα στη μάχη καλού-κακού, παραθέτοντας προβληματισμούς απέναντι στον υπερπατριωτισμό, τη δύναμη των ενστίκτων, την ανθρώπινη εμμονή για την επιβολή της τάξης σε ένα χαοτικό κόσμο και τον κοινωνικό αποκλεισμό του διαφορετικού. Την ίδια στιγμή, ο Μπράιν Σίνγκερ στήνει συνεχώς μικρού βεληνεκούς μάχες κρατώντας σε εγρήγορση τόσο τους X-Men όσο και τους θεατές – κορυφαία η σκηνή που ο Κουίκσιλβερ αφοπλίζει σε ένα φάνκι σλόου μόσιον τους αστυνομικούς στο Πεντάγωνο. Δυστυχώς όμως, το σχηματικό τελευταίο τέταρτο της ταινίας, αλλά και το προχειροφτιαγμένο σκηνικό του δυστοπικού μέλλοντος, θα προσγειώσουν τις «Ημέρες ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος», μετατρέποντας την έβδομη ταινία της σειράς σε μια ακόμη χαμένη χολιγουντιανή υπερηρωική ευκαιρία για κάτι καλύτερο.