Δον Ζουάν

Ο γρήγορος, κοφτός και παιχνιδιάρικος τρόπος με τον οποίο ο Γκόρντον-Λέβιτ μάς παρουσιάζει τον ήρωά του κρατά τις ειρωνικές ισορροπίες και παρά τις αστείες υπερβολές, όπως αυτή της εβδομαδιαίας εκκλησιαστικής εξομολόγησης, κάνει τη σχέση του τόσο με το σέξι «τσόκαρο» Μπάρμπαρα όσο και με τη μεγαλύτερη σε ηλικία συμμαθήτριά του στο νυχτερινό σχολείο Έσθερ να έχουν ζουμί. Είναι κρίμα που αυτό θα εξατμιστεί σε ένα φινάλε το οποίο γλιστρά στον εύκολο διδακτισμό και στην ανώδυνη αφέλεια.