Επτά Ψυχοπαθείς

Αυτο-αναφορικό, αλλά εμπνευσμένο και απολαυστικό σχόλιο πάνω στη σχιζοειδή συγγραφική φύση και το κινηματογραφικό μέσο. Από τα ονόματα διαφόρων ηρώων (Κισλόφσκι), την ειρωνική χρήση των κλισέ (Ιρλανδός σημαίνει αλκοολικός) μέχρι την ορμέμφυτη χρήση βίας, ο Μάρτιν ΜακΝτόνα («Αποστολή στην Μπριζ») επιδίδεται σε μια ξέφρενη κινηματογραφόφιλη σάτιρα, τα κομμάτια της οποίας όμως αρκετές φορές μοιάζουν διάσπαρτα και άναρχα τοποθετημένα. Εκπληκτική η τελευταία σκηνή με τον Βιετναμέζο μοναχό, ένα συμπυκνωμένο δείγμα συγγραφικής ελευθερίας, αφηγηματικής αλληλουχίας και match cut.