Δύο ώρες μετά τη λήξη της εκδήλωσης για την επιλογή του τραγουδιού που θα μας εκπροσωπήσει στη Eurovision, δεν μπορούσα να σιγοτραγουδήσω από μέσα μου το «One last breath». Αλλά δεν είχα μπορέσει να το ανακαλέσω ούτε ένα λεπτό μετά τις δύο παρουσιάσεις του στη σκηνή του «Έναστρον» – κανείς απ’ όσους έχω μιλήσει δεν μπορεί να το κάνει. Η μπαλάντα της Μαρίας Έλενας Κυριάκου, σε μουσική της ίδιας και του Ευθύβουλου Θεοχάρους (δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία στο Internet πέρα από το ότι είναι «γνωστός Κύπριος συνθέτης») και στίχους των Βαγγέλη Κωνσταντινίδη και Εβελίνας Τζιώρα (τέσσερις άνθρωποι για ένα τραγούδι χωρίς αποτύπωμα!) πάσχει από το σύνδρομο «δέος-που-παθαίνουν-οι-κριτές-σε-talent-show-όταν-ακούν-μια-καλή-φωνή». Οι δημιουργοί του και όσοι το υποστήριξαν θεωρούν ίσως ότι φέτος μπορεί να είναι η χρονιά της μπαλάντας, η οποία –ξεχνούν– ότι ήταν πέρυσι και χρειάστηκε μούσια για να συμβεί. Ακούστε το τραγούδι που θα μας εκπροσωπήσει στον 60ό Πανευρωπαϊκό Διαγωνισμό Τραγουδιού στη Βιέννη και δοκιμάστε να το σιγοτραγουδήσετε μόλις τελειώσει.
Τα βλέπετε; Τίποτα! Αλλά και τα υπόλοιπα τραγούδια, με την αγωνιώδη τους προσπάθεια να ενσωματώσουν ελληνικά στοιχεία, ήταν μια ανέμπνευστη επανάληψη της συνταγής «My number one»: το «Sunshine» της Shaya Hansen με το κλαρίνο ήταν βγαλμένο από το soundtrack μιας Ηπειρώτισσας Ποκαχόντας, το «Ela» του Barrice ήταν ένα τυπικό eurodance κομμάτι γραμμένο μετά από μερικά ουζάκια παραπάνω, ενώ το «Jazz και συρτάκι» της Απέργη ελπίζουμε να μη βάλει ιδέες σε κάποιους να προτείνουν του χρόνου ένα «Dubstep και μπάλος».
Η βραδιά που οργάνωσε η ΝΕΡΙΤ και το MAD TV ήταν μια επανάληψη των μοτίβων που ενθουσιάζουν μόνο τους σκληροπυρηνικούς fans της Eurovision και δημοσιογράφους των πρωινομεσημεριανών εκπομπών: μερικά trivia (σ’ ένα παιχνίδι γνώσεων που συντόνισε ο Φώτης Σεργουλόπουλος), μερικά βίντεο, μερικά πρόσωπα (τα ίδια και τα ίδια) που έχουν συνδεθεί με τη Eurovision. Και μερικές ατραξιόν που δεν ενδιαφέρουν κανέναν – ευτυχώς: οι One επανασυνδέθηκαν για να πουν το «Gimme», οι Boys + Noise τραγούδησαν το «Die for you» για να τσιρίξουν μερικά δωδεκάχρονα και να δικαιολογηθεί κάπως το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου στα βραβεία του MAD, και η Έλενα Παπαρίζου ήταν το τιμώμενο πρόσωπο λόγω των δέκα χρόνων από τη νίκη του «My number one», φανερώνοντας την πικρή, πανευρωπαϊκή αλήθεια ότι μια νίκη στη Eurovision δεν υπόσχεται καλλιτεχνική συνέχεια. Highlights της βραδιάς η απάντηση του Barrice στην ερώτηση από πού ήρθε η μητέρα του για να τον δει («Από το σπίτι της!»), η εμφάνιση του Λούκα Γιώρκα (γιατί δεν τον βλέπουμε να τραγουδάει συχνότερα;), το εντελώς ανορθόγραφο autocue, που παρακολουθούσαμε από επαγγελματική διαστροφή, οι αγγλικές σφήνες της Συνατσάκη (πόσο περήφανος πρέπει να αισθάνθηκε ο δάσκαλός της στο φροντιστήριο όταν την άκουσε να λέει «Bear with me») και η χαμηλή τηλεθέαση, η οποία αποδεικνύει ότι το mainstream/lifestyle/teenage star system δεν είναι πια… number one. Σε δέκα χρόνια από τότε έχουν αλλάξει πολλά:
