Ζεστή παράσταση, όχι όμως χωρίς ανισότητες, ενός βαθιά ανθρωποκεντρικού έργου
Την ιστορία της σχεδόν από γεννησιμιού τυφλής Μόλλυ που βρίσκει την όρασή της μετά από εγχείρηση για να αποδειχθεί τελικά ανέτοιμη για αυτή την εκ νέου γνωριμία με τον κόσμο τον οποίον είχε μάθει να αντιλαμβάνεται διαφορετικά, πραγματεύεται το έργο του Φρίελ, δομώντας τη μέσα από τρεις μονολόγους που διασταυρώνονται, χωρίς ποτέ να καταλήγουν σε διάλογο. Η Μόλλυ, ο άνδρας της και ο γιατρός είναι τα τρία πρόσωπα που φωτίζουν τα γεγονότα χωρίς να ακολουθούν χρονολογική σειρά, μεταφέροντας τις διαφορετικές οπτικές τους. Το πολυεπίπεδο κείμενο θίγει ένα ζήτημα που εκτείνεται σε διάφορες σημαντικές παραμέτρους -θέματα ταυτότητας, ατομικής βούλησης, ακόμη και τα όρια της επιστήμης είναι μερικά από όσα προκύπτουν-, κατά κύριο λόγο όμως εστιάζει στον ανθρώπινο πυρήνα του τον οποίον διαποτίζει, ως καθαρόαιμο γέννημα της ιρλανδικής παράδοσης, από την ποίηση του καθημερινού και του «ασήμαντου», έτσι όπως φωτίζει τη σχέση του ζευγαριού, τη ζωή της Μόλλυ και την πρόσληψη του κόσμου πριν και μετά την αποκατάσταση της όρασής της, την προσωπικότητα του γιατρού.
Η Ιώ Βουλγαράκη σκηνοθετεί με τρυφερότητα το έργο σε ήπιους τόνους, ταιριαστούς με τον μικρό χώρο που φιλοξενεί την παράσταση και φροντίζει συνολικά για μια ζεστή ατμόσφαιρα στην οποία συνεισφέρουν οι φωτισμοί (Αλέκος Αναστασίου) και η χρωματική αρμονία της όψης, όπου μερικά κρεμασμένα χρωματιστά υφάσματα «συνομιλούν» με τα αντίστοιχα χρώματα των κοστουμιών (σκηνικό-κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού). Αντί όμως να αφήσει το πεδίο ελεύθερο στους τρεις πρωταγωνιστές της ιστορίας, η σκηνοθεσία της, εκκινώντας μάλλον από την ιδέα να εστιάσει με κάποιον συμβολικό τρόπο στον αόρατο για την Μόλλυ κόσμο, επιδίδεται σε ένα επαναλαμβανόμενο παιχνίδι με τα χρωματιστά παραπετάσματα του σκηνικού, τα οποία οι ηθοποιοί συνεχώς μετακινούν αναλόγως ποιος έχει κάθε φορά τον λόγο, που διασπά την προσοχή του θεατή χωρίς να προσθέτει κάτι στο σκηνικό αποτέλεσμα.
Ο Αργύρης Ξάφης στον ρόλο του Φρανκ, εσωτερικός και ουσιαστικός, με μια παρηγορητική σχεδόν παρουσία, είναι από μόνος του λόγος για να δει κανείς την παράσταση, και συνοδεύεται ωραία από τον Δημήτρη Γεωργιάδη στον ρόλο του γιατρού Ράις, που δεν περιορίζεται από τον ίδιο τον συγγραφέα σε έναν «ψυχρό» επιστήμονα, αλλά γίνεται συνοδοιπόρος της Μόλλυ και του ζευγαριού σε αυτό το νέο του ταξίδι στον ορατό κόσμο. Η Δέσποινα Κούρτη, από την άλλη, που επιφορτίζεται το δύσκολο εγχείρημα να υποδυθεί την ηρωίδα, καταδύεται με θέρμη και αλήθεια στο ρόλο της, όμως το μόνιμο κρεσέντο της φωνής και της κίνησης των χεριών της, μαζί με έναν μικρό στόμφο -κατανοητό ως ένα βαθμό, καθώς υποδύεται έναν άνθρωπο που βιώνει μια καταλυτική για τη ζωή του αλλαγή- κουράζει.
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (Δώμα) Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος, 2109212900. Διάρκεια: 105΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Μόλλυ Σουήνη
Βασισμένος σε μια πειραματική μελέτη του νευρολόγου Όλιβερ Σακς, ο Φρίελ πλάθει μια ιστορία που αφορά την τυφλή Μόλι, η οποία βρίσκει την όρασή της έπειτα από 35 χρόνια.
