Ο Βασίλης Παπαβασιλείου κηρύσσει την υπεροχή του ποιητή και, αποκαθαίροντας το κείμενο από ρητορικότητες, συνομιλεί με το κοινό σε μια παράσταση-εμπειρία για ταγμένους θεατρόφιλους.
Πού πήγαν η ομορφιά και τα νιάτα της μυθικής Ελένης; Γερασμένη παρατηρεί τη ζωή από την πολυθρόνα της. Τη ζωή που πέρασε, τη ζωή που έζησε, τη ζωή που έχασε... με βαθιά γνώση πια για τις Ιθάκες, για τους έρωτες και τους πολέμους. Θυμάται τον Μενέλαο και τον Πάρι που μονομάχησαν για χάρη της, αναγνωρίζει τη δύναμη των θεών, την Κλυταιμνήστρα και τη δίκαιη πράξη του Ορέστη, τους Τρώες και τους Αχαιούς, θυμάται τα πλούτη και τις δόξες. Τίποτα δεν ψηλώνει, τίποτα δεν χαμηλώνει στην ανάμνηση και όλα έχουν το ίδιο μέγεθος μπροστά στη φθορά του χρόνου. Οι νεκροί κατοικούν στο σπίτι της, αλλά δεν τους φοβάται, οι δούλες της την περιγελούν, της βάφουν το πρόσωπο, αλλά εκείνη τις πληρώνει με το νόμισμα μιας σκληρής διαπίστωσης: «Μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε». Το παλιό σπίτι της είναι ο χώρος όπου οι σκέψεις της Ελένης, του αλλοτινού συμβόλου της ομορφιάς, ξεδιπλώνονται ως ιστορία του μύθου της αλλά και της ανθρωπότητας.
Ο Γιάννης Ρίτσος έγραψε την «Ελένη», το πεζόμορφο ποίημα από τη συλλογή «Τέταρτη Διάσταση», το 1970, όντας σε κατ’ οίκον περιορισμό κατά την περίοδο της δικτατορίας. Ο Βασίλης Παπαβασιλείου πρωτοσυναντήθηκε θεατρικά με το κείμενο το 1999, όταν ανέβασε στην Πνύκα μια ανθολόγηση από το έργο του. Πιστεύοντας ότι το θέατρο του Ρίτσου είναι ένα θέατρο γλώσσας και ιδεών, ένα θέατρο που δεν αφορά την αντρική ή τη γυναικεία ψυχή αλλά το πάθος, επέλεξε τον εαυτό του για τον ρόλο αυτής της ηρωίδας χωρίς ηλικία. Άλλωστε, το πρόσωπο του έργου δεν είναι παρά ένα πρόσχημα.
Η εκφραστική ευθύτητα του Βασίλη Παπαβασιλείου μας συγκινεί πάντα. Το ερμηνευτικό του σόλο είναι μια μαθητεία πάνω στην τέχνη της εκφοράς του λόγου καθώς και στην τέχνη της ανάκλησης του βιώματος και της συναισθηματικής μνήμης. Συνυπάρχοντας στη σκηνή με ένα βουβό πρόσωπο (Νίκος Σακαλίδης), απλοποιεί την υποκριτική για χάρη του λόγου. Θέλεις να τα ακούσεις όλα, όμως η πανομοιότυπη και παρατατική ανάπτυξη της εξηντάλεπτης αφήγησης κάποιες φορές «μπλοκάρει» την κλιμάκωση της έντασης, την ανάδυση του πικρού χιούμορ, ίσως και την ολοκληρωτική συγκίνηση.
ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ «ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ» Φρυνίχου 14, Πλάκα, 2103222464. Διάρκεια 60΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Ελένη
Το ανθρώπινο πάθος φωτίζεται στοργικά και συνάμα ανελέητα, έρμαιο μιας υπέρτερης διαπλοκής δυνάμεων, καθώς ο πόθος, η δόξα και η ομορφιά συνθέτουν το δίχτυ της μοίρας μας.