Σε μια κλασική παράσταση με αργό ρυθμό, αλλά με μια σκηνοθεσία που αξιοποιεί ωραία το εξπρεσιονιστικό υπόβαθρο το λόγου και των συγκρούσεων, ο Γιώργος Κέντρος, η Μαρία Κίτσου και ο Γιώργος Χριστοδούλου δίνουν βάθος στα πρόσωπα που ενσαρκώνουν.
Το όνειρο, η ήττα, η συντριβή της ύπαρξης και –κυρίως– η ανθρώπινη αδυναμία είναι οι κρίκοι που μας συνδέουν με κλασικά κείμενα όπως το ποιητικό δράμα «Πόθοι κάτω από τις λεύκες», μια φλογερή ιστορία για το αχαλίνωτο πάθος, τον πειρασμό και το τίμημα της αμαρτίας. Εκδόθηκε το 1924 από τον νομπελίστα Ευγένιο Ο’Νιλ και η κεντρική ηρωίδα του έργου κουβαλάει τα πάθη της Φαίδρας του Ευριπίδη, που ερωτεύεται τον γιο του συζύγου της Θησέα και της Μήδειας, η οποία θολωμένη από την προδοσία του Ιάσονα σκοτώνει τα δυο τους παιδιά. Η Άμπι (Μαρία Κίτσου), μια νεαρή γυναίκα που έχει κακοπάθει, βρίσκει καταφύγιο στο γάμο με τον σκληροτράχηλο χήρο Εφραίμ Κάμποτ (Γιώργος Κέντρος), μετανάστη από την Ιρλανδία, ο οποίος πασχίζει να στήσει τη ζωή του στη Νέα Αγγλία των ΗΠΑ.
Φτάνοντας στο αγροτόσπιτό του, ο γερο-Κάμποτ ανακοινώνει ότι η νέα του σύζυγος θα είναι η κληρονόμος της φάρμας και τα πάθη ξεσπούν ανεξέλεγκτα σε μια νύχτα πόθου και οργής ανάμεσα στη μητριά και στον μικρότερο γιο της οικογένειας, τον Ίμπεν (Γιώργος Χριστοδούλου). Εκείνος, σε αντίθεση με τους δύο ετεροθαλείς αδερφούς του, δεν αναζητά την τύχη του στην Καλιφόρνια, τη γη του χρυσού, αλλά μένει να διεκδικήσει τη μητρική γη από τον πατέρα του, καθώς θεωρεί ότι του ανήκει. Μάλιστα κλέβει χρήματα από τον πατέρα του και με αυτά εξαγοράζει τα δικαιώματα από τα δύο αδέρφια του.
Η παράσταση του Αντώνη Αντύπα έχει την κομψότητα του κλασικού που μάλλον έχει λείψει τα τελευταία χρόνια από το ελληνικό θέατρο. Μέσα στη σκηνική τοιχογραφία του Γιώργου Πάτσα (ο ίδιος έχει σχεδιάσει και τα κοστούμια της παράστασης), η οποία χάρη στους φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα αποκτά ατμοσφαιρικότητα, θυμίζοντας το θολό εσωτερικό τοπίο των ηρώων, αλλά και στις μελωδικές γραμμές του σαξοφώνου που έγραψε η Ελένη Καραΐνδρου, το πάθος κερδίζει. Ο Ο’Νιλ τονίζει ούτως ή άλλως το στοιχείο του πάθους, αφήνει στους χαρακτήρες τα πρωτόγονα ένστικτά τους, υποτάσσει τα πρόσωπα στη ρητορική του συναισθήματος και ο Αντύπας, συνειδητός αποδέκτης της προβληματικής του, προτιμά τον ψυχολογικό ρεαλισμό και οδηγεί το νεαρό ζευγάρι, το οποίο υποδύονται οι εξαιρετικά ταλαντούχοι Μαρία Κίτσου και Γιώργος Χριστοδούλου, σε ένα εκρηκτικό, στερεό, εσωτερικά πλουσιοπάροχο και φορτισμένο παίξιμο.
Μια ξεχωριστή περίπτωση ηθοποιού, που θα θέλαμε να βλέπουμε συχνότερα, είναι ο Γιώργος Κέντρος. Έφερε πολύ κοντά στον θεατή τα ροζιασμένα χέρια, την υπερηφάνεια, την πουριτανική ηθική που σφράγιζε τη ζωή των απλών ανθρώπων, το πάθος του μετανάστη να ριζώσει κάπου για πάντα, τον τσαλακωμένο νου και τη συντριβή. Ωραία συντονισμένος είναι και ο υπόλοιπος θίασος (Νίκος Γιαλελής, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Σταύρος Μερμήγκης, Γιώργος Ζυγούρης, Ανδρέας Παπανικόλας), αντισταθμίζει τις όποιες αντιρρήσεις για το ρυθμό –ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος–, που φαίνεται να χρειάζεται πύκνωση.
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, Ομόνοια, 2105288170.
Περισσότερες πληροφορίες
Πόθοι κάτω από τις λεύκες
Ο δεσποτικός πατέρας, η τρίτη σύζυγός του και ο μικρότερος γιος του από το δεύτερο γάμο συμβιώνουν υποχρεωτικά στη φάρμα του πρώτου, με δραματικές συνέπειες για όλους στο κορυφαίο αυτό δράμα του αμερικανικού ρεαλισμού