Η Μαριάννα Κάλμπαρη μιλά στη Μαρία Κρύου για την παράσταση του «Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία» που κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» και για τη συνεργασία της με τον Σταμάτη Κραουνάκη.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης ξύρισε ύστερα από 40 χρόνια το μούσι για να υποδυθεί τον 9χρονο Βικτόρ στο έργο του Ροζέ Βιτράκ «Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία». Δική σου ήταν η ιδέα γι’ αυτήν την παράσταση;
Ο Σταμάτης πρότεινε το έργο, είχε τα δικαιώματα και ήθελε εδώ και δέκα χρόνια να το κάνει. Εγώ είχα την ιδέα να ερμηνεύσει εκείνος τον Βικτόρ και στην αρχή είχε μεγάλη αγωνία αν θα τα καταφέρει. Με έκανε να δω τα έργο μέσα από τα μάτια του κι όλο το έργο έχει πλέον, μια πολύ ιδιαίτερη διάσταση.
Το έργο κινείται στο ρεύμα του σουρεαλισμού. Θέλετε να τονίσετε το σουρεαλιστικό στοιχείο στην παράσταση σας;
Το «Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία» είναι μία σκοτεινή κωμωδία. Δεν είναι ένα χαριτωμένο έργο, έχει ένα άγριο χιούμορ. Ξεκινάει με μια ελαφράδα, πολύ χιούμορ και στην πορεία σκοτεινιάζει, σκοτεινιάζει και στο τέλος γίνεται πολύ δραματικό. Κάναμε μια μουσικοθεατρική ανάγνωση του έργου. Ο Σταμάτης πειραματίστηκε με πολλά και διαφορετικά μοτίβα. Η μουσική που έγραψε είναι δομικό υλικό της παράστασης, δίνει μία ιδιαίτερη φόρμα και ο κόσμος που φτιάχνεται στην παράσταση περνά μέσα από το μυαλό του Βικτόρ. Όλο το σουρεαλιστικό στοιχείο του έργου περνά μέσα από τον κόσμο του τσίρκο. Τα πρόσωπα του τσίρκο είναι αρχετυπικά κινούνται συνέχεια στα κόψη. Κάνουν επικίνδυνα και αστεία πράγματα και ο κόσμος τους μοιάζει πολύ με τον κόσμο του Βικτόρ. Ο εννιάχρονος ήρωας του Βιτράκ βλέπει την οικογένεια του, την τάξη του, την κοινωνία στην οποία ζει σαν ένα κόσμο που έχει την τρέλα και την επικινδυνότητα του τσίρκου.
Έχετε κρατήσει τη δραματουργία του έργου;
Ο Σταμάτης έχει κάνει πολύ ωραία δουλειά και, στο λιμπρέτο. Συνήθως στα μουσικά έργα, το λιμπρέτο είναι ανάλαφρο. Εδώ είναι πάρα πολύ σύνθετη η ιστορία και πρέπει ο λόγος και η δραματουργία να κρατηθούν σε ένα βαθμό. Απλά είναι διαφορετικός ο τρόπος με τον οποίο αφηγούμαστε την ιστορία. Τραγουδούν όλοι οι ηθοποιοί, μέσα από το τραγούδι και τη μουσική αυτόματα δίνεται μια άλλη δυναμική.
Ο Βιτράκ αφηγείται τη δική του ιστορία. Εσείς θέλετε να πείτε κάτι πέρα από μια οικογενειακή ιστορία;
Όταν το έγραψε είχε στο μυαλό του τον εαυτό του. Ο ίδιος ήταν ένα παιδί θαύμα κι αν δεις φωτογραφίες του σε παιδική ηλικία θα διαπιστώσεις ότι ήταν ένας μικρός γίγαντας, Θέλουμε να μιλήσουμε για κάτι μεγαλύτερο από την ιστορία της οικογένειας Πομέλ και αυτού του παιδιού. Το λιμπρέτο τονίζει πως πρόκειται για την ιστορία μιας ολόκληρης κοινωνίας στην οποία τα παιδιά επαναστατούν απέναντι στην οικογένεια, απέναντι στον κόσμο. Ο 9χρονος Βικτόρ αποφασίζει να τα τινάξει όλα στον αέρα. Θυμώνει με όλο αυτό που βλέπει, με την ψευτιά και την υποκρισία και τελικά αυτό που τον σκοτώνει είναι η συνειδητοποίηση ότι έχει ήδη μολυνθεί από τον ιό της υποκρισίας και της βλακείας. Υπάρχει μια φράση στο έργο, η οποία ανταποκρίνεται και, σ’ αυτό που βιώνουμε σήμερα: «η κρίση υπάρχει όταν το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί».
Βρίσκετε σε ένα τέτοιο σημείο η κοινωνία μας;
Υπάρχει μία ανησυχία για τα πράγματα. Το ότι δεν έχουμε λεφτά μας κάνει και αναρωτιόμαστε τι έχουμε πραγματικά ανάγκη αυτή τη στιγμή. Η ανασφάλεια μας κάνει να ψάχνουμε λίγο περισσότερο την ουσία. Μέσα σε όλα σκεφτόμαστε τι είναι αλήθεια η αγάπη;
Στο Τέχνης ανεβάσατε πρόσφατα την «Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα», μια παράσταση με θέμα την αγάπη και το κοινό ανταποκρίθηκε πολύ ζεστά.
Είναι σημαντικό το τι λέει η ιστορία σ’ ένα έργο, γι’ αυτό έχουν αξία τα κλασικά έργα και λειτουργούν διαχρονικά. Έχουμε φάει πολύ κυνισμό και αυτή η παράσταση δεν μιλούσε για το αδιέξοδο της αγάπης κυνικά. Στο θέατρο θέλεις μια ιστορία αληθινή διαφορετική από αυτή που ζεις.
Τι ανακάλυψε για τον Σταμάτη Κραουνάκη μέσα από αυτή τη συνεργασία;
Έχει κάτι πολύ ωραίο και συγκινητικό. Ενώ έχει κάνει τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα προσεγγίζει τα πάντα με μεγάλη αθωότητα και ένα πάθος. Αυτό είναι υπέροχο και πολύ σπάνιο. Είναι σημαντικό να ξέρεις να μηδενίζεις και ν’ αρχίζεις από την αρχή.
Δείτε τις φωτογραφίες της παράστασης
Photo credits: Σταύρος Χαμπάκης
Περισσότερες πληροφορίες
Βικτόρ ή Τα παιδιά στην εξουσία
Το έργο-ορόσημο του σουρεαλιστικού κινήματος, με ήρωα έναν υπερανεπτυγμένο εννιάχρονο που ζει τα πάντα μια νύχτα, παρουσιάζεται με τη μορφή μουσικού έργου.
