Η Δήμητρα Παπαδοπούλου μπορεί να μην παίζει η ίδια στο «Μάνα θα πάω στο Hollywood», κλέβει όμως την παράσταση με την πένα της. Με αφορμή την επανάληψη της κωμωδίας της με θέμα τον Έλληνα της κρίσης, που ψάχνει το όνειρό του, αναδημοσιεύουμε την εφ’ όλης της ύλης συζήτηση μαζί της.
Πως γεννήθηκε η ιδέα του έργου «Μάνα θα πάω Hollywood»»;
Η πρόθεση μου αρχικά ήταν να πάω κόντρα σε αυτό που συμβαίνει στον Έλληνα. Να το πω χαμηλή αυτοεκτίμηση; Παράλληλα ήθελα να το συνδέσω με τη δική μου μεταναστευτική εμπειρία ως Ελληνίδα της Αιγύπτου. Η εποχή που αναγκαστήκαμε να φύγουμε από την Αίγυπτο, επί Νάσερ, μου θυμίζει αυτό που συμβαίνει τώρα. Ο πατέρας μου είχε μια πολύ καλή δουλειά κι όλα άλλαξαν ξαφνικά. Βρεθήκαμε χωρίς στέγη και μάθαμε τί σημαίνει ρατσισμός απέναντι στον ξένο. Η αφετηρία γι’ αυτό το έργο λοιπόν ήταν ένα συναίσθημα, η σκέψη ότι οι παππούδες και οι γονείς μου δεν χάθηκαν όταν έφυγαν από την Αίγυπτο αλλά και όλα όσα συνειδητοποίησα μετά από ένα ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη.
Και τα πιο θλιβερά πράγματα τα φιλτράρετε μέσα από το χιούμορ;
Αυτός είναι ο τρόπος μου, κι αυτό με έχει σώσει. Δεν ξέρω πώς θα ήμουν αν δεν μπορούσα να γελάω με τα πράγματα. Επικρατεί ένα κομφούζιο στην ελληνική κοινωνία. Από πού να το πιάσεις…Από τους ηθοποιούς που δουλεύουν και δεν βγάζουν καθόλου χρήματα; Έχουμε πολλά ταλέντα στην Ελλάδα, μην βλέπεις που δεν έχουν καμία στήριξη και υποδομές για να γίνουν ωραία πράγματα.
Θα πρέπει να περιμένουμε τα πάντα από το κράτος;
Σε καμία περίπτωση. Απλά, παρακολουθώντας πώς είναι η κατάσταση και συγκρίνοντας τους Έλληνες ηθοποιούς με αυτούς που έχω δει στο εξωτερικό, μπορώ να πω ότι έχουν δυνατότητες και χρειάζονται μια ώθηση. Είναι εξαιρετική η μαρκετινίστικη δουλειά που κάνει η Αμερική και η υπόλοιπη Ευρώπη σε σχέση με την τέχνη και όχι μόνο. Εμείς έχουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση και λίγο ραγιαδισμό μέσα μας. Ψωνίζουμε τα πάντα απ’ έξω, από πορτοκάλια μέχρι ιδέες για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Πετάω από χαρά βλέποντας σύγχρονες ελληνικές ταινίες. Ναι, γουστάρω Παπακαλιάτη, Μπουλμέτη και Λάνθιμο. Θέλω βρε παιδί μου να σταθούμε στα πόδια μας, δεν είμαστε ανάπηροι. Πρέπει ο καθένας να ανοίξει τα φτερά του και να αισθανθεί, να εκτιμήσει τη ρίζα του. Για να σταθούμε στα πόδια μας πρέπει πρώτα να εκτιμήσουμε αυτό που είμαστε.
«Εμείς έχουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση και λίγο ραγιαδισμό μέσα μας. Ψωνίζουμε τα πάντα απ’ έξω, από πορτοκάλια μέχρι ιδέες για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Πετάω από χαρά βλέποντας σύγχρονες ελληνικές ταινίες. Ναι, γουστάρω Παπακαλιάτη, Μπουλμέτη και Λάνθιμο.»
Η νεότερη γενιά νιώθει μπλοκαρισμένη μπροστά στο φαινόμενο της κρίσης;
Κάποτε υπήρχε το παρεάκι για ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών. Τώρα, οι νέοι έχουν πολύ περισσότερη αυτόματη πληροφόρηση σε πολλά πεδία και μπερδεύονται πιο εύκολα. Δημιουργείται μια κρίση ταυτότητας κι αν χάσεις την ταυτότητά σου, χάνεσαι κι εσύ ο ίδιος. Είμαστε πολίτες του κόσμου, δεν ζούμε κλεισμένοι στο χωριό μας. Απλά και το χωριό μας έχει πολύ καλό μέλι για να δοκιμάσουμε. Ό,τι ξένο το καταπίνουμε αμάσητο, το οικειοποιούμαστε με φοβερή ευκολία.
Το θέμα της ταυτότητας σάς έχει απασχολήσει αρκετά τα έργα σας. Ψάχνετε κάτι η ίδια μέσα από αυτά;
Τον εαυτό μου ψάχνω στην ουσία. Επειδή δεν είμαστε ποτέ ξεκομμένοι από αυτό που συμβαίνει γύρω μας, πάρα πολλές φορές αισθάνομαι ότι αυτό που εγώ ψάχνω για μένα, είναι αυτό που ψάχνουν όλοι για τον εαυτό τους.
Οι καινούργιοι ήρωές σας μηχανεύονται τρόπους αναζητώντας μια καλύτερη ζωή;
Ένας άντρας και μια γυναίκα ηθοποιοί σκέφτονται τί μπορούν να κάνουν για να επιβιώσουν και να διεκδικήσουν τα όνειρά τους. Βρίσκουν λοιπόν ένα διαμέρισμα στην οδό Φυλής και για να μαζέψουν χρήματα, αναγκάζονται να το κάνουν οίκο ανοχής. Εκεί κρύβουν έναν Αφρικανό και ξεκινά ένα μπλέξιμο μαζί με μια τσα τσα ταγμένη στο Κ.Κ.Ε. και άλλους. Όλοι, αναγκάζονται να συμφιλιωθούν με ένα τρόπο για να επιβιώσουν. Το έργο, με έναν πολύ ελαφρύ τρόπο περνάει ένα μήνυμα για την ξενοφοβία, αλλά κυρίως μας δείχνει πως πρέπει πρώτα να συνεννοηθούμε για να γίνουμε πιο δυνατοί. Πρέπει να βρούμε το δικό μας τρόπο και για να γίνει αυτό πρέπει να βρεθούμε, να συναντηθούμε, να αγαπηθούμε. Πρέπει να σταματήσουν να μας χωρίζουν οι διαχωριστικές γραμμές: αυτός είναι ψηλός, ο άλλος αριστερός κλπ. Πρέπει να δούμε το κοινό μας συμφέρον ως κοινωνία και αυτό γίνεται μόνο μέσα από τη συνεργασία. Αλλιώς δεν υπάρχει ελπίδα.
Έχετε μετακινηθεί σε προσωπικό επίπεδο μέσα από τη δουλειά σας;
Είμαι πιο προφυλαγμένη γιατί έχω το δικό μου καταφύγιο και στη δύσκολη ώρα, που νιώθεις να κουνιέται όλο το συμβάν, εγώ μπαίνω στη δικιά μου ιστορία.
Αυτό σημαίνει πως έχετε μεγάλο αυτοέλεγχο;
Έτσι ήμουν από παιδί. Όταν ένιωθα ότι με βάραινε κάτι πήγαινα σε μια γωνία και έφτιαχνα μια δική μου ιστορία. Πιτσιρίκα έφτιαχνα ερωτικές ιστορίες, αυτές τις δακρύβρεχτες ακόμη και την ώρα του μαθήματος. Το να φτιάχνω ιστορίες είναι το δικό μου φρούριο.
Κάπως έτσι καταφέρνετε να ελέγχετε και τη σχέση σας με τη δημοσιότητα;
Προσπαθώ να είμαι σε απόσταση από τη δημοσιότητα. Όταν τα πράγματα είναι λίγο Βig Βrother, δεν αισθάνομαι ελεύθερη να κάνω την τρέλα ή την χοντράδα μου. Η παρακολούθηση είναι το τίμημα που πληρώνουν όλοι όσοι κινούνται στη δημόσια σφαίρα. Είναι βαριά για όποιον δεν την μπορεί. Για άλλους πάλι, είναι οξυγόνο. Η δημοσιότητα βέβαια έχει και τα καλά της. Ξέρεις πόσο καλύτερα σε προσέχουν οι γιατροί;
Ποιο είναι το δικό σας οξυγόνο;
Οι φίλοι μου, ο σύντροφός μου και η φαντασία μου.
Με το διαδίκτυο πώς τα πάτε;
Είμαι λίγο πρωτόπλαστη όσον αφορά την τεχνολογία και το τελευταίο τετράμηνο έχω μάθει να σερφάρω φουλ. Επικρατεί λίγο χάος στο διαδίκτυο. Από την άλλη, επειδή είμαι και λίγο άνθρωπος της τυχαιότητας, δηλαδή μπορεί να κατέβω να αγοράσω ένα μπλουζάκι και τελικά αγοράζω τρένο, το διαδίκτυο μπορεί και να μου πηγαίνει. Εκεί μέσα υπάρχει το τυχαίο ωστόσο θα πρέπει ο καθένας να βάζει όρια.
Βρισκόμαστε στο τέλος μιας εποχής και στην αρχή μιας άλλης;
Κλείνοντας μια εποχή ανοίγει μια άλλη και λογικά, θα πάμε σε αυτή με μια μεγαλύτερη συναίσθηση. Όλο αυτό που ζούμε θα μας οδηγήσει σε μια μεγαλύτερη συνειδητότητα. Σε κάθε φάση της ιστορίας μετά από μεγάλες δυσκολίες ο άνθρωπος αποκτά ένα μόριο συναίσθησης παραπάνω.
Πιστεύετε στο Θεό;
Πιστεύω ότι υπάρχει μια ενέργεια που βρίσκεται άνωθεν και ότι το καλό με το κακό παλεύουν εδώ που βρισκόμαστε. Πιστεύω σε πάρα πολλά σύμβολα, στην Παναγία, στον Χριστό, στον Βούδα, στον Πλάτωνα, πιστεύω σε μύστες. Τελευταία προσπαθώ να ανακαλύψω ποιος ήταν ακριβώς ο Πυθαγόρας και δεν μπορώ να βρω εύκολα συγγράμματα. Μη νομίζεις, έχω κι εγώ τη βλάβη μου...
«Το έργο, με ένα πολύ ελαφρύ τρόπο περνάει ένα μήνυμα για την ξενοφοβία αλλά κυρίως μας δείχνει πως πρέπει πρώτα να συνεννοηθούμε για να γίνουμε πιο δυνατοί. Εμείς πρέπει να βρούμε τον δικό μας τρόπο και για να γίνει αυτό πρέπει να βρεθούμε, να αγαπηθούμε.»
Ανήκετε στην κατηγορία εκείνων που πιστεύουν πως έχουν ειπωθεί «όλα» από τους μεγάλους φιλόσοφους;
Έχουν ειπωθεί τα πάντα κι εμείς δεν έχουμε πάρει χαμπάρι. Τελευταία πιστεύω πως όταν ειπωθεί κάτι παραπάνω από αυτά που έχουν πει οι Έλληνες, η ανθρωπότητα θα αλλάξει σελίδα. Το να φιλοσοφούμε είναι κυτταρικό. Βάλε μας να μιλάμε και να αναλύουμε. Αν μας βάλεις να εφαρμόσουμε... τελειώσαμε.
Τί βλέπετε να γίνεται στην Ευρώπη στο άμεσο μέλλον;
Το προσφυγικό και το μεταναστευτικό ζήτημα θα αλλάξουν πάρα πολλά πράγματα στην Ευρώπη. Αλλάζουν ίσως τα σύνορα, οι νοοτροπίες, οι κουλτούρες. Διαβάζω για τους τζιχαντιστές και προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται με αυτούς και όλο αυτό που συμβαίνει εκεί στη Συρία. Αυτό που φαίνεται να τους υποκινεί είναι η θρησκεία άλλα υπάρχουν κι άλλα πράγματα. Από την εποχή που ζούσαμε στην Αίγυπτο θυμάμαι πώς συμπεριφέρονταν οι Ευρωπαίοι στους δούλους. Έξω από την πόρτα της έπαυλης ο κόσμος ζούσε φτωχικά. Όλο αυτό που υπέβοσκε δεν θα μπορούσε να μην εκραγεί κάποια στιγμή. Το μόνο που εύχομαι πλέον είναι να συνειδητοποιήσουμε κάποια πράγματα σε βάθος.
Τί συμβουλή θα δίνατε στη σημερινή κυβέρνηση;
Θα τους έλεγα ότι η Αριστερά έχει τελειώσει, ότι έκανε τον κύκλο της από τότε που τελείωσε η Σοβιετική Ένωση κι ότι πρέπει να ψαχτούν ενωτικά όλοι οι πολιτικοί. Μόνο από τη σύνθεση μπορούν να βγουν νέα πράγματα. Υπάρχει ακόμα κόντρα αριστερών και δεξιών, δεν έχουν βάλει μια τελεία για να πάμε στο επόμενο στάδιο. Για τη σύνθεση και τον κοινό στόχο μιλάω και στο έργο μου.
Τελικά λειτουργώντας ενωτικά οι ήρωες σας καταφέρνουν να πάνε στο Χόλιγουντ;
Τα καταφέρουν και φτάνουν στο σουβλατζίδικο Malakas Brothers, το οποίο μάλιστα είναι διάσημο στο Λος Άντζελες. Γίνεται χαμός από κόσμο.
Περισσότερες πληροφορίες
Μάνα θα πάω στο Hollywood
Δύο άνεργοι ηθοποιοί, που μηχανεύονται τα πάντα ώστε να καταφέρουν να φτάσουν στο Χόλιγουντ, δεν διστάζουν να μετατρέψουν το διαμέρισμά τους σε οίκο ανοχής.
