Η σκηνή του Άνεσις συνεχίζει να γεμίζει με τα πάθη και τους πόθους των ηρώων στο «Λεωφορείο ο πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς. Η Κατερίνα Λέχου μίλησε στη Μαρία Κρύου για το ρόλο της παθιασμένης Μπλανς Ντιμπουά, την οποία ενσαρκώνει στη σκηνή.
Ποια είναι για εσάς η Μπλανς Ντιμπουά;
Μ' αρέσει να προσεγγίζω τους ήρωες που καλούμαι να υποδυθώ με απλότητα και ανθρωπιά. Έτσι διαπίστωσα ότι η Μπλανς δεν είναι ούτε κανένα «ξωτικό», ούτε κάποιο πλάσμα βγαλμένο από κάποιον άλλο πλανήτη. Είναι αστή, δασκάλα - πολύ έντονο χαρακτηριστικό της σε όλη τη διάρκεια του έργου, συνέχεια καθοδηγεί και νουθετεί - και μετά όλα τ' άλλα, με κυρίαρχη την ανάγκη της για διαφυγή από την σκληρή πραγματικότητα.
Τι είναι αυτό που την κατατάσσει στους πιο σύνθετους γυναικείους χαρακτήρες του θεατρικού ρεπερτορίου;
Η γήινη φύση της Μπλανς είναι τόσο διαμετρικά αντίθετη με τον κόσμο της φαντασίας που κινείται, που διαρρηγνύουν σταδιακά την προσωπικότητα της. Το γοητευτικό και προκλητικό για έναν ηθοποιό, είναι η ακαριαία και διαρκής μετάβαση απ' τον έναν κόσμο στον άλλο σε όλο το έργο. Αυτό για να γίνει απαιτεί μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, συγκέντρωση, ετοιμότητα, επιδεξιότητα για να γίνει. Και γι' αυτό άλλωστε παραμένει ακόμα και σήμερα ένα τεράστιο «στοίχημα» για έναν ηθοποιό.
Ποιος τύπος γυναίκας θα ήταν η Μπλανς αν ζούσε στη σημερινή κοινωνία;
Νομίζω πως γύρω μας υπάρχουν πολλές «δυνάμει» Μπλανς. Η άρνηση της πραγματικότητας, η επιθυμία για επιστροφή στην αθωότητα και η διαφυγή σε έναν πλασματικό κόσμο είναι χαρακτηριστικά πολλών ανθρώπων, ειδικά σε εποχές σαν αυτή που διανύουμε σήμερα.
Ο Κοβάλκσι είναι ένας άξεστος ή ένας άντρας με τσαλακωμένη περηφάνια; Τι είναι αυτό που αναζητά;
Κατά τη γνώμη μου ο Κοβάλσκι είναι ένας άνθρωπος, στον οποίο η σωματικότητα υπερτερεί της πνευματικότητας. Δυνατός, έξυπνος με τον δικό του πρωτόγονο τρόπο, είναι η δύναμη που ανέρχεται στην κοινωνία που αλλάζει και τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει. Γι' αυτό και γίνεται τόσο αδυσώπητα σκληρός με την Μπλανς. Γιατί στο πρόσωπο της προβάλλει το αντίπαλο δέος: μια αστική τάξη που καταρρέει.
Ποιο είναι για εσάς το πιο γοητευτικό στοιχείο του έργου;
Είναι ένα έργο τόσο καλά δομημένο με τόσο στιβαρούς χαρακτήρες, χωρίς καμία ρωγμή, που δεν σου αφήνει να αρθρώσεις ποτέ ούτε ένα «γιατί τώρα γίνεται αυτό;». Ακόμα και στις πιο ακραίες του στιγμές όπως αυτή του βιασμού της Μπλανς. Επίσης, είναι μαγικό πως κατανοείς κάθε πράξη και λόγο ενός ήρωα ακόμα και όταν αυτός είναι σκληρός. Σχεδόν τον δικαιολογείς! Τόσο πολυπρισματικό και πλήρες είναι!
Που τοποθετεί χρονικά τη δράση ο σκηνοθέτης Λεβάν Τσουλάτζε;
Ο σκηνοθέτης μας είχε την πρόθεση να είναι το έργο όσο το δυνατό «'άτοπο» και «σχετικά άχρονο». Για ν' αναδείξει πόσο εφιαλτικά σημερινό μπορεί να είναι. Ζούμε -όχι μόνο εμείς στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλά άλλα μέρη- την σταδιακή κατάρρευση της μεσαίας τάξης και αναμένουμε το πως θα διαμορφωθούν τα πράγματα στον επόμενο τόνο. Όπως και στο έργο. Η Μπλανς, έχει απολέσει τo status της, και ο Κοβάλσκι, δεύτερης γενιάς μετανάστης, διεκδικεί τα πάντα.
Πιστεύετε πως τελικά οι άνθρωποι είναι θύματα των παθών τους ή της μοίρας;
Για μένα το ένα δεν είναι ανεξάρτητο απ' το άλλο. Ο τρόπος που μεγαλώνουμε και τα γεγονότα της ζωής μας διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας με όλες του τις παθογένειες. Έγκειται φαντάζομαι στην φύση μας και στην πνευματικότητά μας το πως θα ισορροπήσουμε τα στοιχεία που παλεύουν μέσα μας για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε.
Περισσότερες πληροφορίες
Λεωφορείο ο πόθος
Η σύγκρουση ανάμεσα στην εμβληματική ηρωίδα του παγκόσμιου θεατρικού ρεπερτορίου, την Μπλανς Ντιμπουά, και στον σκληροτράχηλο οικονομικό μετανάστη Στάνλεϊ Κοβάλσκι κρύβει έναν απαγορευμένο κι έντονο ερωτισμό.
