Η μεγαλύτερη αγωνία μου για την παράσταση «Βυσσινόκηπος. Παρασκήνια» είναι να μην αδικήσω τις αναρίθμητες στιγμές που έχω ζήσει στα παρασκήνια και τους ανθρώπους που συνάντησα. Θα ήθελα αυτός ο συμπυκνωμένος χρόνος της παράστασης να περικλείει τουλάχιστον την αίσθηση που έχω-έχουμε ζήσει, τις αγωνίες, την αγάπη, τις κόντρες, τους έρωτες, σαν να έγιναν όλα, μια, σημαντική-ασήμαντη φορά. Αποκάλυψε μου την πιο αγαπημένη σου σκηνή στην παράσταση
Η αγαπημένη μου στιγμή στην παράσταση είναι δύο τραγούδια που ακούγονται από δυο ηθοποιούς. Ένα δημοτικό, μετά την ανακοίνωση ενός θανάτου, κι ένα λαϊκό, πριν την ανακοίνωση της πώλησης του Βυσσινόκηπου. Με γοητεύει και με συγκινεί πάντα η έκφραση συναισθημάτων μέσω της μουσικής, στη σκηνή και μάλιστα με τραγούδι. Νομίσω ότι και τα δύο βγήκαν από μια έντονη ανάγκη και των δυο ηθοποιών να παρακάμψουν, να υπερβούν το κείμενο τραγουδώντας. Και αυτή την «παρανομία» την αγαπώ πολύ.
Off the record θα σου πω πως φοβάμαι πάντα ότι δεν θα προλάβω αυτά που θέλω και τρομάζω ταυτόχρονα με το πόσα έχω προλάβει ως τώρα. Είναι σαν το παιχνίδι που παίζαμε μικροί. «Αν τώρα εμφανιστεί ένα παιδάκι από τη γωνία δεν θα γράψω καλά στο διαγώνισμα.». Είναι σημάδι....
Λαμβάνει μέρος στην παραγωγή παραστάσεων, ενώ έχει καταθέσει και δικές της, ενδιαφέρουσες, σκηνοθετικές προτάσεις. Ποια είναι και τι σκέφτεται η Κατερίνα Μπερδέκα, σκηνοθέτις της παράστασης «Βυσσινόκηπος. Παρασκήνια» που ανεβαίνει στο Θησείον;
Με ξέρεις από τις σκηνοθεσίες στα έργα «Drunk enough to say l love you » της Κάριλ Τσέρτσιλ, «Την Τρίτη στο σούπερμάρκετ» του Εμμανουέλ Νταρλέ, «Έγκλημα στα παρασκήνια» του Γιάννη Μαρή, «Κροκόδειλος» του Φιοντόρ Ντοστογέφσκι, « Αρχιμάστορας Σόλνες» του Ίψεν και την εφηβική παράσταση «L.O.L».
Με βρίσκεις σε παρασκήνια θεάτρων, στην παραγωγή, στο Φεστιβάλ Αθηνών, στο Χορν, στο Θησείον, και στο Μπρίκι στο Παγκράτι για να ακούσω ωραία μουσική, να πιω πολλά ποτά και να γελάσω.
Θα σου πως κάτι για το θέατρο: Στο γυμνάσιο, σε μια έκθεση για την τέχνη η καθηγήτρια μου έγραψε από κάτω με κόκκινο στυλό: «Η Τέχνη δεν είναι πανάκεια Κατερίνα. Μην το ξεχάσεις ποτέ». Ευτυχώς το ξέχασα. Και δεν μετάνιωσα στιγμή που το θέατρο είναι πια απόλυτα συνδεδεμένο με τη ζωή μου.
Οι παραστάσεις που με συγκίνησαν αφάνταστα είναι οι «Δούλες» του Ζενέ σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου πριν περίπου είκοσι χρόνια και η «Άλκηστις» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Κινήθηκε μέσα μου η ομορφιά του σημαντικού θεάτρου.
Το μικρόβιο της σκηνοθεσίας μου μπήκε στο Πανεπιστήμιο. Σκηνοθετούσα στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών τις φοιτητικές παραστάσεις, αλλά νομίζω πως η πρώτη φορά που άρχισα πραγματικά να φλερτάρω με αυτή την ιδέα ήταν στη σχολή του Γιώργου Κιμούλη όπου έπρεπε ό,τι παρουσιάζουμε να είναι άρτιο, με αρχή, μέση, τέλος, σκηνοθεσία, σκηνικά, κοστούμια και μουσική. Εκεί μου δόθηκε η ελευθερία να το προσπαθήσω, να το αγαπήσω.
Περισσότερες πληροφορίες
Βυσσινόκηπος. Παρασκήνια
Η πρωτότυπη παράσταση, που παίζεται στο φουαγιέ, αποκαλύπτει τα κοινά που μπορεί να έχουν οι ήρωες του «Βυσσινόκηπου» του Τσέχοφ με τους συντελεστές μιας θεατρικής παραγωγής
