Για το έργο και το ρόλο της στο δράμα του Ρόλαντ Σιμελπφένιχ «H γυναίκα από τα παλιά» στο θέατρο Πορεία μας μίλησε η Μαρία Ζορμπά εστιάζοντας σε πέντε σημεία.
Υπάρχει μια ελαφρά, ένα χιούμορ στην αρχή του έργου. Στην πορεία όμως η φαρσική αίσθηση χάνεται και τα πράγματα αρχίζουν να καταρρέουν στο σπίτι όπου διαδραματίζεται η ιστορία στη διάρκεια μιας μέρας. Ο συγγραφέας δίνει αρκετές οδηγίες για το ανέβασμα του έργου και το χαρακτηρίζει ως ‘μια ανήθικη πρόταση απέναντι στο συμβιβασμό’. Αυτό που με συγκίνησε για να λάβω μέρος στην παράσταση, που σκηνοθέτησε η Έλενα Καρακούλη δεν ήταν μόνο το έργο και ο ρόλος αλλά η συνθήκη της ομάδας.
Ερμηνεύω το ρόλο της σύζυγο, της Κλαούντια, η οποία έρχεται αντιμέτωπη με την πρώην αγαπημένη του άντρα της, την Ρόμυ. Η Στεφανία Γουλιώτη ως Ρόμυ εμφανίζεται ξαφνικά και διεκδικεί τον Φρανκ, τον οποίο ενσαρκώνει ο Νίκος Ψαρράς. Ουσιαστικά διεκδικεί την υπόσχεση του εφηβικού έρωτα, που της είχε δώσει, την υπόσχεση της αγάπης. Την διεκδικεί ακόμα και τώρα, σαν ο χρόνος που πέρασε να μην έφερε κάτι πιο δυνατό στη ζωή της. Η Κλαούντια είναι μια γυναίκα ανάλογου δυνάμεως και δυναμικής, διεκδικεί κι εκείνη τα απόλυτα… γίνεται μια « μάχη» ενώ το ζευγάρι βρίσκεται σε διαδικασία μετακόμισης για να κάνει μια νέα αρχή. Μέσα από τα κουτιά της μετακόμισης θα ξεκλειδώσει η μνήμη αυτού του προσώπου, αυτού του πρώτου έρωτα. Φαίνεται σαν μας προτείνει, ο συγγραφέας, να μπούμε μέσα στην καμπίνα του χρόνου και να γυρίσουμε στο παρελθόν.
Για μένα ο έρωτας δεν είναι πόλεμος, είναι πράξεις. Είναι το να γνωρίζεις τι χρειάζεται ο άλλος και να του το δίνεις. Κάποιος θα έλεγε ότι αυτό είναι αγάπη όμως όταν κάποιος συνεχίσει να φέρεται με αυτό τον τρόπο σημαίνει πως είναι ακόμα ερωτευμένος. Κρατώ αυτό που λέει ο Σιμελπφένιχ: ‘ο έρωτας ζει από την ελπίδα μας να ζήσει’.
Το έργο δεν μιλάει για το εφήμερο του έρωτα αλλά για το απόλυτο. Ο Φρανκ ήταν η πρώτη σχέση της Ρόμυ, η απόλυτη αγάπη. Όλοι μας έχουμε νιώσει το απόλυτο στη ζωή μας με κάποιο τρόπο πάνω από τους συμβιβασμούς, τις δεσμεύσεις, τις υποχρεώσεις. Στο έργο υπάρχει μια πλήρης καταστροφή στο τέλος, επειδή μια υπόσχεση χάθηκε. Όταν ήμουν πια μικρή ήμουν απόλυτη. Με τα χρόνια έχω νιώσει, καλώς ή κακώς, ότι η ευλυγισία σε βοηθάει καλύτερα στην πορεία της ζωής. Ένα ευλύγιστο κλαδί, ένα ευλύγιστο δέντρο αντέχει στον αέρα, ενώ ένα ακλόνητο τελικά σπάει. Η Κλαούντια καταρρέει επειδή είναι απόλυτη και σταθερή.
Η δράση, σύμφωνα με τις οδηγίες του συγγραφέα, τοποθετείται στο χολ ενός διαμερίσματος όπου υπάρχουν πάρα πολλά χαρτόκουτα. Το σκηνικό είναι μια μικρογραφία, ένα μικρό κουτί. Οι πόρτες είναι χαμηλότερες από τις κανονικές. Θυμίζει αρχαία τραγωδία, είμαστε μπροστά στις πόρτες του σπιτιού και πίσω απ' αυτές μπορείς να φανταστείς τι έχει γίνει και τι δεν έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια. Η κάθαρση έρχεται στο τέλος της παράστασης. Ο θεατής δεν φεύγει με βάρος αλλά με το άκουσμα ενός τραγουδιού των Μπιτλς που μιλά για την ερωτική υπόσχεση. Κάτι θυμίζουν οι στίχοι του στον καθένα μας…την ανάμνηση ίσως εκείνης της πρώτης φοράς που νιώθεις το σκίρτημα του έρωτα.
Περισσότερες πληροφορίες
H γυναίκα από τα παλιά
Ο Σιμελπφένιχ ασκεί σε αυτό το έργο ανελέητη κριτική στο γάμο, στη δέσμευση, στο εφήμερο του έρωτα, στο συμβιβασμό και στο όνειρο
