Σε μια παράσταση που ακολουθεί την αισθητική αφαιρετικότητα του μεταμοντέρνου και βασίζει τη δράση στην επανάληψη ενός συγκεκριμένου σκηνικού μοτίβου ανέβασε ο Δημήτρης Καραντζάς το πολιτικό έργο, το οποίο έγραψε ο Γερμανο-Αυστρο-Ούγγρος συγγραφέας Έντεν Φον Χόρβατ λίγο πριν από την άνοδο του ναζισμού στην εξουσία. Στον Καραντζά αρέσει να δουλεύει με τα σώματα των ηθοποιών και να τους οδηγεί σε ένα συστηματοποιημένο πλαίσιο στο οποίο εναρμονίζεται άψογα ο ηχητικός σχεδιασμός – στην προκειμένη περίπτωση του Δημήτρη Καμαρωτού.
Αυτήν τη φορά η ιδέα του υλοποιήθηκε άψογα από τους ικανότατους και συνεπέστατους ηθοποιούς Αντώνη Αντωνόπουλο, Μαρία Κεχαγιόγλου, Γιάννη Κλίνη, Άρη Μπαλή, Μιχάλη Οικονόμου, Αργύρη Πανταζάρα και Αινεία Τσαμάτη. Και θα μπορούσε να απογειωθεί αν οι εσωτερικές διακυμάνσεις των ηρώων δεν παρουσιάζονταν τόσο ομογενοποιημένες σε ένα έργο σαν κι αυτό, που μιλά για την ψυχολογική αδυναμία του ανθρώπου και ταυτόχρονα για την ανάγκη του να αποτελέσει μέρος ενός συνόλου, ακόμη κι αν αυτό είναι ολοκληρωτικό. Μια διαφορετική ανάπτυξη τεχνικών παραλλαγής και πύκνωσης θα έδινε αυτόματα στην παράσταση άλλη δυναμική.
Περισσότερες πληροφορίες
Σλάντεκ
Ένα υπαρξιακό δράμα κι ένας προβληματισμός πάνω στην αγωνιώδη ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει κάπου, ακόμη κι αν θυσιάσει την υπόστασή του
