Η «Ιλιάδα» του δικαίωσε το απαιτητικό εγχείρημα με μια εμβληματική παραγωγή, στην οποία η αφήγηση συνάντησε την εικαστική αρτιότητα και το έπος συνομίλησε με το θέατρο με τρόπο μοναδικό. «Αυτή η “Ιλιάδα” θα γράψει ιστορία», δήλωσε ο διευθυντής του Φεστιβάλ Αρχαίου Θεάτρου της Μέριδα (το οποίο γιόρτασε φέτος τα εξήντα του χρόνια) Jesus Cimarro, ενώ οι κριτικοί των πιο πολυδιαβασμένων εφημερίδων της Ισπανίας «El Pais» και «El Mundo» αποθέωσαν την παράσταση. Οι έξοχοι ηθοποιοί που πρωταγωνιστούν και η έξυπνη σκηνοθεσία, η οποία ανέδειξε την κλασική αφηγηματική δύναμη του ομηρικού έπους, κάνουν την πλημμυρισμένη από ενέργεια «Ιλιάδα» του Στάθη Λιβαθινού μία από τις πιο σημαντικές στιγμές που έχουμε ζήσει στο ελληνικό θέατρο τις τελευταίες δεκαετίες. Το έργο συνεχίζει την πορεία του και στις 1-2/9 θα κάνει στάση στο Κηποθέατρο «Νίκος Καζαντζάκης» του Ηράκλειου Κρήτης, τον ίδιο μήνα θα φιλοξενηθεί στο Διεθνές Φεστιβάλ Κύπρια, ενώ αργότερα θα παιχτεί στο Εθνικό Θέατρο Μαδρίτης. Ποια είναι όμως τα επόμενα θεατρικά βήματα του Στάθη Λιβαθινού;
Η νέα παραγωγή
Ο έμπειρος σκηνοθέτης θα ξεκινήσει να ετοιμάζει μαζί με την πολυπρόσωπη ομάδα του, η οποία όπως πάντα δουλεύει με αξιοθαύμαστη αφοσίωση τους «Γάμους του Φίγκαρο»-σ’ αυτό βάσισε ο Μότσαρτ την όπερα του- το έργο, που μαζί με τον «Κουρέα της Σεβίλλης», χάρισαν την αθανασία στον Πιερ –Ωγκιστέν Καρόν ντε Μπομαρσέ. Ο Γάλλος δραματουργός άσκησε σκληρή μάχη με τη λογοκρισία και στα δυο αυτά έργα συνοψίζετε με ένα τρόπο τη ζωή του. Θ’ ανέβει με τον βασικό πυρήνα των ηθοποιών, με τους οποίους δουλεύει τα τελευταία χρόνια ο σκηνοθέτης και με κάποια νέα πρόσωπα. Ο θεατρικός χώρος που θα φιλοξενήσει την παράσταση αναζητείται, ενώ η πρεμιέρα προγραμματίζεται για τον Ιανουάριο. Τον ρωτήσαμε ποιον από τους ηθοποιούς έχει επιλέξει για τον ομώνυμο ρόλο και με την ηρεμία που τον διακρίνει μας απάντησε: «οι άξιοι ηθοποιοί πολλά μπορούν να κάνουν παίζει όμως καθοριστικό ρόλο η δουλειά στην πρόβα κι εμείς φροντίζουμε να δοκιμαζόμαστε σε διάφορα υλικά. Μέσα από τη διαδικασία αυτή προκύπτει η ανάθεση των ρόλων. Το θέατρο πρέπει να δοκιμάζει τα όπλα του σε διαφορετικά πράγματα. Έτσι ανανεώνεται».
Η σημασία της εκπαίδευσης
Μέσα στον πυρετό προετοιμασίας για τη νέα θεατρική παραγωγή και την παρουσίαση της «Ιλιάδας» στο εξωτερικό βρίσκει το χρόνο να ασχοληθεί και με την παιδαγωγική πλευρά του θεάτρου. Προετοιμάζει ένα master class που θα πραγματοποιήσει τον Σεπτέμβρη στη Μόσχα καθώς και ένα ετήσιο σεμινάριο που θα πραγματοποιηθεί εδώ, στο χώρο του Συνεργείου μαζί με τον παλιό συμμαθητή του Τσέζαρις Γκραουζίνις και τους στενούς συνεργάτες του Έλσα Ανδριανού και Δημήτρη Ήμελλο. Ο Στάθης Λιβαθινός ποντάρει στη σωστή εκπαίδευση των σκηνοθετών και των ηθοποιών με τους οποίους συνεργάζεται. Δουλεύει πολύ, μπορεί οι πρόβες του να έχουν διάρκεια εννέα μήνες κι ίσως εκεί, έγκειται η επιτυχία των παραστάσεων του. Με την πολυπρόσωπη ομάδα του έχει πετύχει συλλογικούς άθλους από την εποχή ακόμα που είχε τη διεύθυνση της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου. Στην αναμέτρηση του με δύσκολα έργα όπως είναι ο «Ηλίθιος» (έλαβε το 1ο βραβείο καλύτερης παράστασης στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού του «α» το 2007) ή ο «Ερωτόκριτος» μαζί με ολόκληρο το θίασο, με «αρχηγούς» τους Δημήτρη Ήμελλο, Βασίλη Ανδρέου, Μαρία Σαββίδου και Νίκο Καρδώνη, επενδύει τεράστια αποθέματα ενέργειας και σωματικής αντοχής, υπερασπιζόμενος ένα συλλογικό όραμα που αποπνέει συγκίνηση, ομορφιά, χιούμορ. Ο ίδιος πιστεύει ότι το θέατρο είναι ό,τι έχουμε να εξάγουμε και με κάθε ευκαιρία μας υπενθυμίζει πως μαζί με τη μοναδική δραματουργία έχουμε και ταλαντούχους ανθρώπους, οι οποίοι πρέπει όμως να εκπαιδευτούν σωστά. «Η νεότερη γενιά του θεάτρου πρέπει και μπορεί να αλλάξει πολλά, αλλά για να τα καταφέρει χρειάζεται εργαλεία» δηλώνει παρατηρώντας τη δημιουργική κινητικότητα στους κόλπους του θεάτρου τα τελευταία χρόνια και θεωρεί πως «δεν μπορεί πάντα να ποντάρει κανείς στην ιδιωτική εκπαίδευση, η οποία αναγκαστικά θα κάνει συμβιβασμούς για να συνεχίσει να υπάρχει. Είναι αναγκαία η δημιουργία μιας Κρατικής Σχολής Σκηνοθεσίας που θα ακολουθήσει τους όρους της νέας εποχής». Είναι μια μεταβατική στιγμή γενικότερα και το θέατρο για κάποιους είναι καταφύγιο, για άλλους σπίτι και για άλλους απλή διασκέδαση. Όταν η πολιτεία καταλάβει πόσο ανάγκη το έχει η κοινωνία θα ασχοληθεί πιο σοβαρά.
