Η υπόθεση του αρχαίου δράματος είναι η υπόθεση του καθενός και είτε πρόκειται για κωμωδία, είτε για τραγωδία η παρουσίαση του εύκολα, μπορεί να γίνει ένα καταναλωτικό προϊόν με κυρίαρχη την εισπρακτική λογική. Ούτε κατά διάνοια δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο από τον Έκτορα Λυγίζο. Δεν είναι άλλωστε ένα τηλεοπτικό πρόσωπο που θα παρασυρόταν σε αντίστοιχες πρακτικές. Λόγω της ενασχόλησης του με το ερευνητικό θέατρο όσο και λόγω την μικρής του εμπειρίας στο αρχαίο δράμα-ο «Προμηθέας Δεσμώτης είναι η τρίτη παράσταση αρχαίου δράματος με την οποία καταπιάνεται- δεν περιμέναμε να προσελκύσει στην Επίδαυρο επτά χιλιάδες κόσμο. Κι όμως τα κατάφερε και δικαίωσε την απόφαση του Γιώργου Λούκου να δοκιμάσει νέες προτάσεις για τα Επιδαύρεια. Ήταν έκπληξη η προσήλωση με την οποία παρακολούθησε το ετερόκλητο κοινό την παράσταση το βράδυ του Σαββάτου και ο σεβασμός που έδειξαν προς τους ηθοποιούς ακόμα κι εκείνοι που δεν τους άρεσε η συγκεκριμένη προσέγγιση. Κάτι αλλάζει στον τρόπο που οι νέοι σκηνοθέτες αντιμετωπίζουν την τραγωδία, βγαίνουν από τα στεγανά, πειραματίζονται δημιουργικά. Κάτι αλλάζει και στην στάση και το σκεπτικισμό των θεατών ακόμα κι εκείνων που αναζητούν δοκιμασμένες πρακτικές στο ανέβασμα μιας τραγωδίας.
Η παράσταση κέρδισε απόλυτα σε λιτότητα, συνοχή, καθαρότητα των σκηνικών μορφών. Ο Λυγίζος έθεσε σαν προτεραιότητα το ίδιο το κείμενο που μετέφρασε ο Παναγιώτης Μουλλάς κι αυτό ακούστηκε καθαρά, χωρίς ρητορείες και εστετισμούς, σαν παραμύθι για ένα κόσμο οικείο αλλά και ανοίκειο, που μπορεί να είναι ορατός αλλά και εσωτερικός. Ο νοηματικός ειρμός της παράστασης είχε σημείο εκκίνησης το σώμα, οι ηθοποιοί άλλαζαν συνεχώς θέσεις, χειρονομούσαν, ακουμπούσαν, κινούσαν τα κορμιά τους πάνω στο ξύλινο ανάγλυφο σώμα που κείτονταν στο κέντρο της σκηνής. Οι λέξεις παρήγαγαν μουσική, δεν υπήρχε χορός, υπήρχε όμως πολυφωνία καθώς οι ηθοποιοί (Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Στεφανία Γουλιώτη, Τζίνα Θλιβέρη, Μιχάλης Κίμωνας, Έκτορας Λυγίζος, Άννα Μάσχα, Θάνος Τοκάκης, Γαλήνη Χατζηπασχάλη) μοιραζόντουσαν ανά δυο τον κάθε ρόλο. Αυτό όμως αποδείχτηκε δίκοπο μαχαίρι καθώς δεν τους βοήθησε να αγγίξουν τα έσχατα όρια της εκφραστικότητας. Στην ερμηνεία του Προμηθέα μάλιστα, αν ο στόχος του Λυγίζου ήταν να τονιστεί η αρσενική και η θηλυκή πλευρά του ήρωα, δεν το νιώσαμε.
Πρέπει πάντως να επαινέσουμε τον συγκεκριμένο Προμηθέα γιατί είχε νέες ιδέες, μεράκι στην επεξεργασία κάθε στοιχείου, αυταπάρνηση και ήθος, αρμονικό δέσιμο και αξιοποίηση από το σκηνοθέτη όλων των συντελεστών. Το σίγουρο είναι οτι οι τραγωδίες συνεχίζουν να παράγουν νόημα πέρα από κάθε ερμηνευτικό όραμα, όταν ακούγεται καθαρά ο λόγος. Μπράβο στο Φεστιβάλ που πήρε την απόφαση να μπουν υπέρτιτλοι στην αγγλική γλώσσα. Έτσι, είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την παράσταση και θεατές από ξένες χώρες!
Περισσότερες πληροφορίες
Προμηθέας Δεσμώτης
Αρχετυπική μορφή κατά της τυραννίας, ο τιτάνας που έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς για να τη δώσει στους ανθρώπους τιμωρείται ανελέητα από τον Δία. Ο σκηνοθέτης μοιράζει το ρόλο σε δύο ηθοποιούς, επιχειρώντας έτσι να ανιχνεύσει τη σύγκρουση του ήρωα με τον ίδιο του τον εαυτό
