Επιτέλους! Όσοι βρεθήκαμε στο αρχαίο θέατρο το διήμερο 27 & 28/7 είδαμε μια παράσταση που ανατρέπει τον «κανόνα» να ανεβαίνουν (και να κακοπαθαίνουν) οι κωμωδίες του Αριστοφάνη σαν χυδαίες, κιτσάτες, χαζο-γκέι επιθεωρήσεις της κακιάς ώρας. Οι «Εκκλησιάζουσες» (392π.Χ.) στην σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και σε παραγωγή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου διέλυσαν τη χρόνια αυτή αριστοφανική «παρεξήγηση» και επανέφεραν στην Επίδαυρο την ποιητικότητα, την πολιτική ευαισθησία, τη λαγαρή φαντασία και την ωραία αθυροστομία του αρχαίου κωμωδιογράφου. Ο Θεοδωρόπουλος πήρε την κατεξοχήν «τραβεστί» κωμωδία του Αριστοφάνη (με την έννοια πως, στις «Εκκλησιάζουσες», οι γυναίκες ντύνονται άνδρες και οι άνδρες γυναίκες) και, αντί να εξοκείλει σε χοντροκομμένες σεξιστικές μπαλαφάρες, παρέδωσε μια παράσταση-εγκώμιο στο αληθινό θέατρο, μεστή συγκινήσεως και άφθαρτου γέλιου. Δεν είναι τυχαίο που, σχεδόν ανά δέκα λεπτά, το κοινό στην Επίδαυρο το βράδυ της Παρασκευής χειροκροτούσε ενθουσιασμένο τις ατάκες, τα γκαγκς και τις ερμηνείες του θιάσου. Κάθε επιλογή έκρυβε σκέψη και άποψη, με την έξοχη μουσική του Θάνου Μικρούτσικου να διασχίζει με μια θαυμαστή δρασκελιά τους αιώνες και τους τόπους που χωρίζουν το αρχαίο μέλος από το ζεϊμπέκικο και τον κουρτ βάιλ από το μάμπο. Η ορχήστρα της Επιδαύρου παρέμεινε άδεια, δίχως κανένα σκηνικό. Εκεί, ένας παντοδύναμος θίασος ήρθε να μας θυμίσει πως η απαξίωση του πολιτικού συστήματος, η κακοδιοίκηση και η άνιση κατανομή του πλούτου συγκαταλέγονται στα αρχαία ημών «οικεία κακά». Μόνο που εδώ, στην απόδοση δηλαδή του έργου από τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, η Πραξαγόρα, εκτός από επαναστάτρια του καιρού της, η οποία παρασύρει τις γυναίκες της πόλης να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους, είναι και προφήτισσα^ ανάμεσα, μάλιστα, στα μελλούμενα δεινά βλέπει κι έναν «κλέφτη περιωπής να περνοδιαβαίνει στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου»! Δίχως να κατονομάσει ποτέ τον Άκη Τσοχατζόπουλο ή άλλα πρόσωπα και επικαιρικά γεγονότα, η απόδοση του έργου χαρακτηρίζεται από φρέσκο κι εμπνευσμένο χιούμορ αλλά κι άφθονα βρομόλογα, έξυπνα όμως ενταγμένα στο μετριοπαθές ύφος της παράστασης. Ίσως, όμως, τα περάσματα από τα χορικά στα επεισόδια και οπωσδήποτε το φινάλε να αντέχουν περισσότερη δουλειά, ενώ το play-back των τραγουδιών και η δίχως ιδιαίτερο νεύρο απόδοση τους μετρούν σαν φάουλ. Αξιοπρόσεκτες είναι όμως όλες οι ερμηνείες, με προεξάρχοντες τους Δάφνη Λαμπρόγιαννη (μια αξιοθαύμαστα ώριμη και σοβαρή Πραξαγόρα, σχεδόν εσκεμμένα αντι-κωμική) και Κώστα Κόκλα (ένας συναρπαστικός Βλέπυρος με κωμικό ήθος, ύφος και μέτρο) αλλά και τους Παντελή Δεντάκη (μια κανονική αρλεκινιάδα ο ιδεαλιστής Χρέμης του), Νίκο Καρδώνη (ως αντιφρονών …βλαχοδήμαρχος) και Γιώργο Πυρπασόπουλο (ως μεθυσμένος ερωτύλος Νέος). Από τα ωραιότερα στοιχεία της παράστασης ήταν οι χορογραφίες της Αγγελικής Στελλάτου και η ενδυματολογική επιμέλεια του Άγγελου Μέντη. Χάρη στη συνεργασία των προαναφερθέντων με τον σκηνοθέτη, κάθε μέλος του Χορού είχε τη δική του προσωπικότητα –ξεχώρισε με τις αστείες άριές της η Έλενα Χατζηαυξέντη- αλλά και το δικό της κοστούμι, είτε επρόκειτο για την ανδρική περιβολή ενός ρεμπέτη είτε για τα λουλουδιασμένα φουστάνια-αναφορά στην Μπουμπουλίνα και μαζί στις τσιγκάνες ή ακόμη και τις γκέισες! Κι αν η κοινοκτημοσύνη την οποία εξαγγέλλει η Πραξαγόρα –«θα γκρεμίσουμε τις μεσοτοιχίες και θα γίνει όλη η πόλη ένα σπίτι!»- αποδεικνύεται σύντομα όνειρο απατηλό, η ουτοπία της ακόμη μας σαγηνεύει, ίσως γιατί, αν κρατάμε κάτι, είναι η τόλμη της να σκεφτόμαστε αλλιώς. Η παράσταση θα συνεχίσει την περιοδεία της στην Ελλάδα, με επόμενο σταθμό στην Αθήνα το Χαλάνδρι (26-28/8), ενώ στις 3 & 4/9 θα παιχτεί στο Ηρώδειο. Μην τη χάσετε.
