ΝοΜοΦοβία (Τάκης Νταλάκος)
Ένας νέος γρίφος προς απάντηση· η τρίτη περιπέτεια για τον ερευνητή Χάρη Λουκά, του οποίου, επί του παρόντος, οι διαδρομές είναι ενδοαθηναϊκές, ανάμεσα σε Γ-υψέλη, Κουκάκι, Καλλιθέα, Ταύρο και Βουλιαγμένη, αλλά που κοσμοπολιτεύεται μεταξύ Αθηνών και Βερολίνου, καλούμενος να ξεδιαλύνει ένα ασφαλιστικό μυστήριο με δολοφονίες χωρίς ίχνη και ύποπτα συμβόλαια προς "τελική" λύση. Αναδύεται και πάλι ανάμεσα σε πολλές μοιραίες γυναίκες, μεταξύ των οποίων μια modest Wunderfrau και μια γλυκόπικρη μέλισσα, καταναλώνοντας αναρίθμητα τσιγάρα, εσπρέσο και ρακές, με soundtrack από τα αγαπημένα του 60’s.
Πολιτικά σχόλια, με αναμνήσεις από"μακρινές" πατρίδες, αναρίθμητες παρατηρήσεις επί παντός επιστητού, καλοί και λιγότερο καλοί μπάτσοι, ασφαλιστές με προθέσεις αγαθές και μη, αταξίδευτοι ταξιδιωτικοί πράκτορες, ντίσκο χορευταράδες και Βαλκανιοκόριτσα, σκακιστικά ανοίγματα, μπράβοι της νύχτας και της μέρας, ιντερνετικοί γύπες, και πάνω απ’ όλα το μότο του Χάρη: "Αν απαιτείς από τη ζωή περισσότερα από όσα σου προσφέρει, πρέπει να περιμένεις και τον λογαριασμό".
Θεατές και δράστες (Σύλβα Γάλβα)
Οι "Θεατές και δράστες" ταξιδεύουν στον χώρο και τον χρόνο. Από τη μακρινή Σαγκάη μέχρι τα βουνά της Ρουμανίας και από τη Θεσσαλονίκη του 1908 μέχρι το 2289. Καμιά φορά, ψάχνουν απαντήσεις σε απλά αντικείμενα. Τι μυστικά κρύβουν μια παλιά ιατρική τσάντα, ένα στρώμα ή ένας πολυέλαιος μουράνο; Δραπετεύουν, αποδημούν ή επιστρέφουν – πάντως αλλάζουν τη ζωή τους με έναν τρόπο, μέσα σε λίγες σελίδες. Είναι ήρωες στο χαρτί, αλλά άνθρωποι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν. Δρουν, παίρνουν αποφάσεις, είναι οι Δράστες. Όχι μόνο δράστες εγκλημάτων, αλλά και λαθών και ευεργεσιών. Είναι οι πρωταγωνιστές των ιστοριών, οι φανεροί ήρωες. Υπάρχουν όμως και οι Θεατές, οι μάρτυρες των γεγονότων, οι αφηγητές μερικές φορές. Τα πρόσωπα που βρίσκονται σε δεύτερο πλάνο υποστηρίζουν τους ήρωες, ή τους κρίνουν. Συχνά, μας δανείζουν το βλέμμα τους για να δούμε μέσα στην ιστορία.
Το δέρμα της φώκιας (Αριστούλα Δάλλη)
Το δέρμα αποτελεί ζωτικό όργανο για τη βιολογική λειτουργία. Είναι όμως και το κατεξοχήν επικοινωνιακό μέσο, ο ενδιάμεσος χώρος μεταξύ του εσωτερικού σώματος και του εξωτερικού κόσμου. Ανάλογα με τα πρώτα ερεθίσματα που καταγράφει ο υποδοχέας δέρμα, άλλοτε διαμορφώνεται μία υγιής και άλλοτε μία κατακερματισμένη εικόνα του εαυτού.
Στην πρώτη της συλλογή διηγημάτων, η Αριστούλα Δάλλη δίνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη γυναίκα ως Θηλυκή Αρχή, ως σχέση με την Αρσενική Αρχή, ως Αρχέγονη Μητέρα, ως πρωταρχική σκηνή της αίσθησης στον κόσμο. Οι ήρωές της –αρχετυπικές μορφές– πορεύονται ανάμεσα στην ορμή της ζωής και του θανάτου, στο σωματικό και ψυχικό Εγώ, στην προδοσία και στη δέσμευση, στο μίσος και στην αγάπη, ανιχνεύοντας την ταυτότητα και το πρόσωπό τους.
Η λευκή καλύβα (Τούρβαλντ Στεν, μτφρ. Βίκυ Πορφυρίδου)
Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Μια μέρα ο πρωταγωνιστής δέχεται ένα τηλεφώνημα από μια ξαδέρφη που δεν ήξερε ότι έχει. Δεν γνωρίζει πολλά για την οικογένεια της μητέρας του ούτως ή άλλως, ούτε καν το όνομα του παππού του. Τώρα θα ανακαλύψει ποιοι είναι οι συγγενείς του, και νέες αλήθειες θα έρθουν στο φως, φέρνοντας στην επιφάνεια δύσκολα ερωτήματα. Όλη του τη ζωή κουβαλά μια κληρονομική ασθένεια που τον έχει πια καθηλώσει σε αναπηρικό αμαξίδιο. Άραγε, συνδέεται αυτή η μυστικοπάθεια της μητέρας του, με τη νόσο; Όσα θα μάθει για τον παππού του, θα δώσουν ένα διαφορετικό νόημα στη ζωή του;
"Η λευκή καλύβα" είναι μια ιστορία για τις ρίζες μας, μια προσωπική διήγηση για την ντροπή, τη συγκάλυψη, τη διαφορετικότητα, την ειλικρίνεια και την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Humus… humus (Λουίσα Φουτοράνσκι, μτφρ. Γιώργος Χατζητριανταφύλλου)
Ρίζες, πολιτική, θρησκεία, αγάπη, ειρήνη, έννοιες και αξίες τόσο οικουμενικές κι ανθρώπινες, αποτελούν βασικά μα όχι και τα μόνα κομμάτια σύνθεσης του λυρικού παζλ του κόσμου της Αργεντινής συγγραφέως Λουίσα Φουτοράνσκι, στη συλλογή Humus… humus. Πρόκειται, μεταξύ άλλων, για μια λογοτεχνική έκφραση ολοκληρωτικά ρεαλιστική και (παν)ανθρώπινη που κρατάει αποστάσεις από το ars gratia artis (τέχνη για την τέχνη), δίχως αυτό να βαίνει εις βάρος της λυρικότητας ή/και μουσικότητας. Επιπλέον, όπως η ίδια η ποιήτρια τονίζει, το μεγαλύτερο δώρο που έχει λάβει από τη συγγραφή είναι το γεγονός ότι μπορεί να επικοινωνήσει, μέσω αυτής, με τις νεότερες γενιές.
Διαβάστε Επίσης
