Ο Νεκτάριος Καραγιάννης (a.k.a. Soulnek), ο Θοδωρής Βασιλακόπουλος (a.k.a. Αυτόνομο Αγκάθι), ο Γιάννης Σδούκος (a.k.a. Linkone) και ο Αντώνης Δρογγίτης (a.k.a. Πρόθυμοι Αλλαγής) είναι καλλιτέχνες της εγχώριας underground σκηνής, με διαφορετικά χρόνια ιστορίας ο καθένας στην πλάτη του. Ας ακούσουμε τι έχουν να μας πουν...
Πότε ξεκίνησες το ραπ και τι ήταν αυτό που σε τράβηξε πάνω σε αυτό το είδος μουσικής;
Νεκτάριος Καραγιάννης: Ενεργά στον χώρο είμαι από το ’96, με τον πρώτο μου δίσκο με τους Νέβμα. Έτυχε και είδα τις αμερικάνικες ταινίες «Beat street» και το «Breakdance», αγόρασα ένα βινύλιο και έτσι ξεκίνησα. Με την παρέα που ήμασταν στην Ηλιούπολη , πρώτα μας τράβηξε το breakdance και αργότερα φτιάξαμε το πρώτο μας συγκρότημα.
Γιάννης Σδούκος: Όταν ήμουν 15 χρονών, στην πρώτη Λυκείου, ξεκίνησα να γράφω τους πρώτους μου στίχους. Το σημαντικό με το ραπ είναι ότι μπορείς να αφεθείς και να εκφραστείς. Μπορείς να βγάλεις τους προβληματισμούς σου και γενικότερα τον συναισθηματικό σου κόσμο με πολύ άμεσο τρόπο.
Θοδωρής Βασιλακόπουλος: Ξεκίνησα περίπου 15 χρονών, όταν άκουσα κάποια κομμάτια με πιο light ήχο («Gangsta's Paradise», «Informer» κ.α.) και με τράβηξε πάρα πολύ το beat, ο ρυθμός δηλαδή της ραπ. Έτσι, μόλις άκουσα κάποια ελληνικά κομμάτια ξεκίνησα κι εγώ να παίζω με τον στίχο.
Είναι εύκολο για κάποιον να ξεκινήσει να παράγει μουσική, με τα σημερινά δεδομένα;
Νεκτάριος Καραγιάννης: Πλέον είναι το πιο εύκολο πράγμα. Από το μηδέν μπορεί να ξεκινήσει κάποιος και να ηχογραφήσει τα πρώτα του κομμάτια. Μπορεί να βγάλει μόνος του ένα ολόκληρο LP και να το διαφημίσει την δουλειά του, μέσα από το κανάλι του στο youtube. Βέβαια, το θέμα είναι τι θες να κάνεις... αυτό είναι που ξεχωρίζει.
Αντώνης Δρογγίτης: Ναι, πλέον είναι πολύ εύκολο και αυτό ίσως να είναι και λίγο κακό. Γιατί όταν κάτι δεν παιδεύεσαι για να το δημιουργήσεις, δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις με την δουλειά σου. Από την άλλη, οι δυνατότητες προώθησης που έχει δώσει το ίντερνετ έχουν απαλλάξει τους καλλιτέχνες από την εξάρτηση στις δισκογραφικές. Πλέον, είναι πολύ πιο άμεση η διαδικασία.
Θοδωρής Βασιλακόπουλος: Τώρα πια είναι πραγματικά πολύ εύκολο. Ένα pc και ένα πρόγραμμα μουσικής είναι τα μόνα που χρειάζεσαι για να ξεκινήσεις. Μέσα από το ίντερνετ μάλιστα έχεις πρόσβαση σε πάρα πολλά είδη μουσικής, γεγονός που σου δίνει τα απαραίτητα ερεθίσματα για να παράγεις. Δεν είναι όπως παλιά που έψαχνες τα δισκάδικα και χρειαζόσουν χρήματα για να αγοράσεις cd.
Πώς βλέπεις την ελληνική σκηνή; Σε τι επίπεδο βρίσκεται;
Νεκτάριος Καραγιάννης: Πλέον, βιώνουμε την δεύτερη και την τρίτη γενιά χιπ χοπ στην Ελλάδα και έχουμε φτάσει σε ένα επίπεδο που δεν υπήρχε παλιά. Μετά από τόσα χρόνια δηλαδή, υπάρχουν beatmakers που τους αναγνωρίζουμε μόνο και μόνο από το ύφος τους. Υπάρχει πολύ ταλέντο και πολλά καλά νέα συγκροτήματα στον χώρο.
Αντώνης Δρογγίτης: Μπορεί η ελληνική σκηνή να είναι σχετικά καινούργια, όμως βλέπουμε πλέον πολλά καλά πράγματα. Συνεχώς ο κόσμος αυξάνεται και δείχνει ότι διψάει για καινούργιους καλλιτέχνες και νέες συνεργασίες. Υπάρχει διαρκώς μία βελτίωση, από κάθε άποψη.
Γιάννης Σδούκος: Βγαίνουν διαρκώς νέα συγκροτήματα, που έχουν πάρα πολλά να δώσουν στην ελληνική χιπ χοπ σκηνή και βελτιώνουν συνεχώς το επίπεδο. Από την άλλη βέβαια βλέπουμε και άλλα συγκροτήματα που ενώ βρισκόμαστε σε μία χώρα με τόσα προβλήματα, μιλάνε για αμάξια και δήθεν πλούτη. Προσωπικά για εμένα αυτό είναι ξεφτίλα για την σκηνή, όμως το ζήτημα είναι να σταθούμε στα θετικά παραδείγματα και να τα υποστηρίξουμε.
Υπάρχει πρόσημο στην πολιτική ταυτότητα της ραπ; Μία αντιφασιστική γραμμή, για παράδειγμα.
Αντώνης Δρογγίτης: Κοίταξε, το να κάνεις ραπ δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να έχεις μία συγκεκριμένη ιδεολογία. Λόγω των καταβολών αυτής της μουσικής όμως, είναι αδύνατο να εκφραστεί κάποιος φασιστικά μέσα από αυτήν. Το ραπ έχει μέσα όλες τις φυλές του κόσμου και έχει δομηθεί ενάντια στην μισαλλοδοξία.
Γιάννης Σδούκος: Ανεξάρτητα από την χώρα δημιουργίας, ολόκληρη η ιδεολογία του ραπ είναι ενάντια στον φασισμό. Το χιπ χοπ ξεκίνησε σαν μία μικρή επανάσταση… Οπότε το να βάλεις φασιστικό στίχο μέσα στο ραπ δεν νομίζω ότι είναι κάτι που θα το ανεχτούν πολλοί ακροατές.
Θοδωρής Βασιλακόπουλος: Υπάρχουν κάποιες κόκκινες γραμμές που δύσκολα τις ξεπερνάς. Πολύ πιο εύκολα δηλαδή θα δικαιολογήσει κάποιος ακροατής/mc κάποιον που είναι σεξιστής στα κομμάτια του παρά κάποιον που είναι φασίστας. Πέραν αυτού όμως, σαν ακροατές καλό είναι να σεβόμαστε τις διαφορετικές απόψεις και να δείχνουμε ανεκτικότητα.
Θα ήθελες να αλλάξει κάτι στην ελληνική σκηνή;
Νεκτάριος Καραγιάννης: Φυσικά και υπάρχουν πράγματα που με ενοχλούν και που δεν θα έκανα ποτέ εγώ, όμως νομίζω ότι επειδή είμαστε όλοι ξεχωριστοί σαν άνθρωποι, παράγουμε και κάτι διαφορετικό. Είναι καλό να υπάρχουν τα πάντα σε μία σκηνή και ο ακροατής να επιλέγει αυτά που προτιμά.
Αντώνης Δρογγίτης: Θα ήθελα αυτή η μουσική να ξεκαθαριστεί ότι ο ρόλος της είναι να αφυπνίζει. Το ραπ είναι ένα όπλο που πρέπει να δίνει ώθηση στις κοινωνικές ομάδες για να κινηθούν προς τα μπροστά, είναι φτιαγμένο για να σπάει αλυσίδες.
Θοδωρής Βασιλακόπουλος: Το ραπ είναι μουσική. Δεν γίνεται να αλλάξει κάποιος την μουσική γιατί ο καθένας γράφει αυτό που τον εκφράζει, αυτό που νιώθει. Άλλος μπορεί να μιλάει πολιτικά, άλλος κοινωνικά, άλλος ερωτικά και άλλος για πολυτελή αντικείμενα. Πολλά από τα αρνητικά στοιχεία της ελληνικής σκηνής ήρθαν σαν κακή αντιγραφή της Αμερικής (drugs, bitches κ.ο.κ. ), όμως παραμένει ο καθένας ελεύθερος να γράψει για αυτά που θέλει.