Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο στίχο ενός συγκροτήματος, από το παρθενικό μέχρι το πιο πρόσφατο album αυτής της σκηνής, υπάρχει κάτι που μένει αναλλοίωτο και ατόφιο... Η καρδιά της ραπ μουσικής ξεκινάει να χτυπά στις γειτονιές της πόλης, ανάμεσα σε ανθρώπους που προβληματίζονται, σκέφτονται και θέλουν να μιλήσουν. Με ένα φτηνό μικρόφωνο, έναν υπολογιστή και –στην καλύτερη– έναν απλό μίκτη, κάθε μουσικός μπορεί να στήσει τη δική του παραγωγή και να αφήσει τον ήχο του στη χιπ χοπ δισκογραφία.
Αν μπορούσα να ζήσω μόνο κοιτώντας, δεν θα έκανα χιπ χοπ.Iratus
Αυτή η αυτονομία και η αμεσότητα είναι που κάνουν το ραπ κάτι ξεχωριστό. Από τα γκέτο του Μπρονξ μέχρι τις γειτονιές της Αθήνας, το χιπ χοπ δεν είναι μια ελιτίστικη, εκλεπτυσμένη τέχνη, αλλά μια τέχνη που παρακολουθεί, αφουγκράζεται και ακολουθεί τον παλμό της πόλης. Δεν θέλει απλά να μιλήσει, αλλά να φωνάξει για τον αδικημένο εργαζόμενο, τον απογοητευμένο νέο, τον καταπιεσμένο άνθρωπο. Η καλλιτεχνική διέξοδος του «εγώ» γίνεται κοινωνική διαμαρτυρία του «εμείς», με βαθιά πολιτικό χαρακτήρα.
Δεν θα μπορούσε παρά η Ελλάδα του σήμερα, λοιπόν, να είναι ιδανικό φυτώριο για τη ριζοσπαστική «αντι-κουλτούρα» του χιπ χοπ. Μια μεγάλη μερίδα του κόσμου –κυρίως εφήβων αλλά όχι αποκλειστικά– ψάχνει κάτι αντιδραστικό, αυθόρμητο, που να κινείται κόντρα στις νόρμες. Αυτό ακριβώς δηλαδή που ο ραπ ήχος έχει να δώσει. Αντικατοπτρίζει –άρα και εκφράζει– την κοινωνική βάση, με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό. Παραμένει όμως ενεργό όσο βασίζεται σε κάθε μικρή, ατομική, local πρωτοβουλία που βγάζει προς τα έξω τα καθημερινά βιώματα.
