Ήταν κοντά στο 2000 όταν ο Νίκος Βουρλιώτης (a.k.a. Nivo) ίδρυσε τη δισκογραφική του Family the Label και έπεσε για πρώτη φορά στο τραπέζι της ελληνικής κοινότητας το ζήτημα του διαχωρισμού ανάμεσα στο εμπορικό και underground ραπ. . Με κάπως άστοχα κριτήρια για αρχή, τέθηκε ότι το αυθεντικό χιπ χοπ μένει εκτός δισκογραφικών εταιρειών. Όμως, αυτό δεν ισχύει…
Είτε μέσα από μια ανεξάρτητη παραγωγή είτε μέσα από μια δισκογραφική, η ραπ κρατάει την ταυτότητά της όσο αντιστέκεται στους συμβιβασμούς όσο προβάλλει το πηγαίο. Το πρόβλημα, δηλαδή, δεν είναι στο «Family» και στην κάθε αντίστοιχη δισκογραφική εταιρεία αλλά στο ότι υπήρξαν καλλιτέχνες που εκμεταλλεύτηκαν το φαντεζί lifestyle που πουλούσε, προσαρμόζοντας τον ήχο τους στα ακούσματα της πλειονότητας, στο εύπεπτο. Αν θέλουμε να το σκεφτούμε και αλλιώς, κατ’ ουσίαν είναι αδύνατο να υπάρξει εμπορική εκδοχή του ραπ (ίσως και εν γένει της τέχνης), αφού αυτόματα αναιρεί τον εαυτό του... Μόλις χάσει την ορμή του, αλλάζει ριζικά ώστε καταλήγει σε κάτι άλλο, κάτι εντελώς διαφορετικό.
Σώπα gangsta, τι πας να φέρεις εδώ; Ποιος mc φοράει γούνα με τετρακόσια βασικό;Καθόλου crew
Την τελευταία πενταετία, ο ερχομός του ρεύματος της τραπ δίχασε πάλι τη χιπ χοπ κοινότητα, πάνω κάτω με το ίδιο σκεπτικό. Το αν και κατά πόσο, δηλαδή, αυτό που προβάλλουν τα νέου τύπου κομμάτια ανταποκρίνεται σε κάτι αληθινό, πράγμα που δείχνει κάπως αδύνατο… Αν συγκρίνουμε την πραγματικότητα της Νότιας Αμερικής και των σπιτιών παραγωγής κρακ στην Ατλάντα (όπου και ξεκίνησε ο όρος «τραπ») με την Ελλάδα του σήμερα, μόνο φαντασιακά θα μπορούσαμε να βρούμε μία κάποια ομοιότητα, ίσως και όχι.
Η διάχυτη ναρκοκουλτούρα, ο συνειδητός μισογυνισμός, μιξαρισμένα με το σκεπτικό του παράνομου, νεόπλουτου, που είχαν οι Νοτιαμερικανοί του ’90, περνιέται στα πιο διαδεδομένα, ελληνικά τραπ κομμάτια (βλ. Colombiano από Ypo, Ferrari από Snik κ.α.). Όμως, αυτή η εσκεμμένη υπερπροβολή μιας δήθεν παράνομης ζωής μέσα στη χλιδή καταλήγει κενή νοήματος στα ελληνικά δεδομένα. Ακόμα και τα πιο κακόφημα γκέτο που προμοτάρει ο Billy Sio, είναι μια αχνή εκδοχή μπροστά στους βαρόνους κοκαΐνης της Αργεντινής και στο εμπόριο όπλων στη Νότια Αμερική.
Το ζητούμενο στην τραπ, επομένως, παραμένει –όπως και σε κάθε νεοφερμένο ρεύμα– να χωνευτεί από την κοινωνία και να καταφέρουν οι καλλιτέχνες να βγάλουν μια προσαρμοσμένη στα δικά τους βιώματα εκδοχή. Οι βεβιασμένες κόπιες με επιτηδευμένα ακραία θεματολογία μπορεί να έχουν εφήμερη αποδοχή, όμως ξεθωριάζουν γρήγορα στο χρόνο, μιας και δεν έχουν κάτι το πρωτότυπο να δείξουν.
.jpg)
