Artisanal Lounge

Μέτρια κουζίνα στο πανέμορφο καινούργιο εστιατόριο του Φώτη Σεργουλόπουλου. Το ντεκόρ φυσάει, αλλά το φαγητό είναι γεμάτο αδυναμίες και αστοχίες.

Με Θερμή ντιζαϊνιά και γοητεία: Με το που ανέβηκα τη σκάλα κι έφτασα στην κύρια σάλα του «Artisanal» αναφώνησα αυθορμήτως «ουάου», το επιφώνημα της μόδας! Εντάξει, το κτίριο των αρχών του 20ού αιώνα είναι μπιζουδάκι και η ξύλινη στέγη του εντυπωσιακή, αλλά το μοντέρνο θεατρικό σύμπαν που έχει απλωθεί από τους Μουρίκη - Γαβαλά μας κάνει να χειροκροτούμε μία από τις καλύτερες δουλειές τους. Οι περισσότεροι τοίχοι είναι βαμμένοι σε ένα ζεστό κόκκινο-μελιτζανί και στη μία πλευρά διαδοχικά ταμπλό με ψυχεδελικές τοιχογραφίες δημιουργούν ένα κέλυφος θερμό και ιδιότυπο.
Μέσα του εξαιρετικά vintage δανέζικα έπιπλα του ’50 και του ’60, ανανεωμένα ιδιαίτερα καλαίσθητα με μονόχρωμα κι εμπριμέ υφάσματα, περνούν μπροστά σου το φιλμ ενός μοντέρνου σκηνικού εποχής. Στην ίδια συχνότητα τα πιάτα και τα ποτήρια είναι ένα κολάζ από παλιές πορσελάνες και κρύσταλλα διαφορετικά για κάθε συνδαιτυμόνα. Ζήλεψα επίσης τα πολύ ωραία τραπέζια με τα φανταστικά νερά του ξύλου. Ναι, είναι ο παράδεισος του design junky και υπάρχουν κομμάτια-αντικείμενα­ λατρείας, όπως ο καναπές στη γωνία του μπαρ σαν αφαιρετική απόδοση μιας παλάμης.

Το επάνω μπαρ είναι πανέμορφο, με πολύ ωραία κοκτέιλ σε επιμέλεια του Δημήτρη Κιάκου («Gin Joint»), το τζαμωτό της Orangerie στην είσοδο μοναδικό για να χαζεύεις το αναμμένο τζάκι έξω στην αυλή, οι τουαλέτες φυσάνε. Με το όνομα και τη φυσική παρουσία του Φώτη είναι λογικό το μαγαζί να προσελκύει celebrities, όπως επίσης και πολύ κόσμο από τα βόρεια, ζευγάρια αλλά και μεγάλες οικογενειακές και φιλικές παρέες που μπορεί λ.χ. να γιορτάζουν γενέθλια. στο χώρο της Orangerie είδα πολύ κόσμο σε ατημέλητο στιλ, αλλά με την κακή έννοιακαι με έναν αφρόντιστο τρόπο που δεν μου άρεσε. Το bar-restaurant των Φώτη Σεργουλόπουλου, Κώστα Σκουληκαράκη και Βαγγέλη Γερασίμου κάνει την Αθήνα ακόμη πιο μητροπολιτική και ωραία. Ακριβώς γι’ αυτό δεν καταλαβαίνω την άστοχη υιοθέτηση των παλιομοδίτικων στολών στους σερβιτόρους – σαν τη μύγα μες στο γάλα!

Το be or not to be? Ιδού η αμηχανία: Δηλώνω εξαρχής ότι δεν με ικανοποίησε η κουζίνα. Θα πάρω το παράδειγμα ενός εκ πρώτης όψεως ερεθιστικού πιάτου για να καταλάβετε τι εννοώ. Μας έφεραν πραγματικά πολύ σωστά ψημένο φαγκρί, με ζουμερή σάρκα και τραγανή πέτσα, μαζί με βελούδινη σος mousseline και σπανάκι. Αν το πιάτο είχε μείνει εκεί, θα ήταν ωραίο, αλλά το συνδύασαν με μέτρια και ατέχνως γλυκίζοντα ραβιόλια γεμισμένα με κίτρινη κολοκύθα που δεν του ταιριάζουν καθόλου, έκαναν το σύνολο ασυνάρτητο και κλότσησαν τον κουβά με το γάλα. Οι ανολοκλήρωτες προσπάθειες είναι δυστυχώς πολλές στο μενού, λόγω είτε τεχνικών αστοχιών είτε λανθασμένων συνδυασμών.
Το french dog το φαντάζεσαι ίσως κομψά dirty. οι παπαριασμένες αβγοφέτες όμως δεν έχουν το τσαγανό να σταθούν δίπλα στο νόστιμο λουκάνικο και καταρρέουν τελικά κάτω από το κατσικίσιο τυρί και την ελαφρώς πικάντικη μαρμελάδα^ούτε το ενδιαφέρον χούμους αρακά από κάτω τους μπορεί να κάνει τίποτε και μένει απελπιστικά ξέμπαρκο. Τα soft shell καβούρια είναι εντελώς άγευστα και τα φεγετέ που τα συνοδεύουν δεν πείθουν, παρότι το πιάτο κοστίζει € 17! Ενδια­φέρουσα ιδέα το βελουτέ σπανάκι­ με ποσέ αβγό, αλλά το donut πατάτας είναι παντελώς αδιάφορο, η τρούφα σκεπάζει τα πάντα και η φρεσκάδα του σπανακιού λείπει. Τα φρέσκα φετουτσίνι είναι ωραία, όμως το κοτόπουλο chasseur επάνω τους στεγνό. Η πανσέτα φλατ και μονότονη. Όσο για τα επιδόρπια, η κρεμ μπριλέ είναι καλή, ενώ η κρέμα dulcey με γκοφρέτα πραλίνας, μάνγκο και ανανά μέτρια.
Κατά δήλωσή της, η κουζίνα του «Artisanal» έχει άρωμα Νότιας Γαλλίας, ιταλικές επιρροές και μπαχαρικά από το Μαρόκο. Το Μαρόκο δεν το ένιωσα καθόλου και καθώς το γαλλο-ιταλικό πνεύμα πλαισιώνεται από τεμπούρα, soft shell crab, τόνο «a la japonaise», απωανατολίτικα μανιτάρια shimeji και περουβιανά ceviche, μάλλον στη σύγχρονη διεθνή θα την κατέτασσα. Υπάρχει απειρία, πολλές μαγειρικές αστοχίες και κάποιος ερασιτεχνισμός στη σύνθεση και την τελική διαμόρφωση των πιάτων. ­Δικαίως λοιπόν αναρωτιέμαι, αφού οι ιδιοκτήτες έκαναν μια τόσο σημαντική επένδυση στην εξαιρετική διαμόρφωση του χώρου, γιατί δεν φρόντισαν να επενδύσουν αναλόγως και στην κουζίνα τους;

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 16/2.