Βλάσσης

Από τα λίγα αξιόλογα εστιατόρια ελληνικής κουζίνας που έχουν απομείνει στην Αθήνα, συνεχίζει, κρυμμένο σε έναν παράδρομο της Μιχαλακοπούλου, να σερβίρει τις προσεγμένες, οικείες και καθησυχαστικές νοστιμιές του.

Ξεκίνησε στην Αρματολών και Κλεφτών στον Λυκα­βηττό, συνέχισε στην οδό Παστέρ στους Αμπελοκήπους και πριν από έξι χρόνια, αν μετράω σωστά, έριξε­ άγκυρα στη Μαιάνδρου, έναν παράδρομο της Μιχαλακοπούλου, σε ένα σημείο που το καλοκαίρι­ έχει αίσθηση μίνι πάρκου. Είναι από τα αθηναϊκά classics ο «Βλάσσης». Έχει αυτήν την εύκολα αναγνωρίσιμη αίσθηση γευστικής ταυτότητας – μια ωραία εξελιγμένη, old fashioned αστική μαγειρική, που σε ανάλογα καλό επίπεδο δεν τη συναντάς πλέον πολύ συχνά, παρότι θα έπρεπε.
Έχει όμως και ακόμη ένα διακριτικό­ γνώρισμα: σε αυτό το εστιατόριο­ τρως τα γεμιστά, το παστίτσιο ή το χουνκιάρ μπεγεντί σου κάτω­ από το «Λούνα Παρκ» του Αχιλλέα Χρηστίδη ή δίπλα σε ένα γυμνό του Παύλου Μοσχίδη, με τους ζωγραφικούς πίνακες να υφαίνουν μαζί με διάφορες καδραρισμένες αφίσες από προσωπικές εκθέσεις σε γκαλερί και χώρους τέχνης (Παύλος Σάμιος, Αντρέας Καράμπελας, Ειρήνη Ηλιοπούλου, Κίμων Συνέσιος κ.ά.) ένα πολύχρωμο μωσαϊκό που φτάνει μέχρι το ταβάνι. Οι γεμάτοι, κεντημένοι με καλλιτεχνικά ίχνη τοίχοι το κάνουν να μοιάζει σαν cafe litetaire με καλό ελληνικό φαγητό­. Στη σάλα πετυχαίνεις δημοσιογράφους του ΔΟΛ (που είναι δυο βήματα), γιατρούς, αρχιτέκτονες, ακαδημαϊκούς, γείτονες, εργαζόμενους στη γειτονιά, μικρούς, μεγαλύτερους, πολλοί εκ των οποίων είναι τακτικοί πελάτες. Κοινός τόπος το τσουκάλι, όλους τους ενώνει.

Αυτήν τη φορά το πρώτο που προσγειώθηκε στο τραπέζι μας ήταν ένα καλωσοριστικό φλιτζάνι ρεβιθόσουπα, ένα νόστιμο ζουμάκι λαχανικών και ρεβιθιών. Η πίτα ημέρας ήταν μια μπατζίνα με τυρί, κολοκύθι και άνηθο. Αυτήν τη μαλακή, μυρωδάτη κουρκουτόπιτα με την ταρτένια αίσθηση διαδέχτηκαν εξαιρετικοί λαχανοντολμάδες με μοσχοβολιστό κυμινάτο κιμά και πλούσιο αβγολέμονο, που σου δίνει (σχεδόν) την αίσθηση λεμονάτης μπεσαμέλ. Από τα κυρίως το κριθαρότο με γαρίδες και λαχανικά, ανάλαφρο, με υδαρή και νόστιμη σάλτσα, θα ήταν καλύτερο αν τα λεπτοκομμένα καροτάκια, τα κολοκυθάκια και η μαραθόριζα κρατούσαν λίγο παραπάνω στο δόντι. Το ριγανάτο αρνί, από εκείνα τα πιάτα που σε πάνε πίσω σε σπιτικά τραπέζια, είχε και τρυφεράδα, και γευστικό βάθος.
Αλλά ακόμη κι αν η παλαιάς σχολής οικιακή μαγειρική θέλει το συνοδευτικό ρύζι­ παραπάνω βρασμένο (άντε, να το δεχτείς ως «παράδοση»), στην προκειμένη η κουζίνα το είχε παρακάνει. Τις τηγανητές πατάτες τις έχω πετύχει άλλες φορές πιο στακάτες, αλλά το φρυγαδέλι που συνόδευαν ήταν όλα τα λεφτά. Το συκώτι, τυλιγμένο στο κουκούλι της μπόλιας, ήταν ψημένο άψογα. Από τα γλυκά δοκίμασα δύο μους: μία σοκολάτας, μεστή, με καλή υφή και καραμελωμένα αμύγδαλα, και μία γιαουρτιού, όμορφα ξινούτσικη, με γλυκό κουταλιού­ πορτοκάλι –ολόκληρες φέτες με τη φλούδα τους–, που γεμίζει το στόμα με άρωμα.
Να προσθέσω, τέλος, ότι μπορείτε να διαλέξετε ανάμεσα σε καμιά σαρανταριά γνώριμες ελληνικές ετικέτες κρασιού με θελκτική κοστολόγηση (€ 16-26). Επίσης, εκτός από το χύμα (Σαββατιάνο και Αγιωργίτικο), έχετε την επιλογή εμφιαλωμένου κρασιού και σε ποτήρι: τρία κόκκινα και τρία λευκά, τα οποία δίνουν τη λύση, είτε μεσημέρι είτε βράδυ, αν δεν θέλετε να πιείτε πολύ.

Η επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 13/1.

Extra Tip: Ο "Βλάσσης" συμμετέχει στο αθηνόραμα Club δίνοντας 20% έκπτωση για όλες τις ημέρες της εβδομάδας! Περισσότερες πληροφορίες εδώ.