Ζυγίζοντας τρούφες και ανοίγοντας κρασιά σε ένα ιταλικό ρεστοράν σαν τραπεζαρία σπιτιού, εκλεπτυσμένο και ταυτόχρονα οικείο.
Οι aficionados της τρούφας στην Αθήνα ξέρουν καλά το «Luna Rossa». Στο εστιατόριο του Ντανίλο Πετρίνι κάθε χρόνο αυτήν την εποχή φτάνεις ακολουθώντας ένα μονοπάτι στρωμένο με τα αρώματά της. Ένα blend άμεσα αναγνωρίσιμο και ταυτόχρονα δύσκολο να το περιγράψεις, γήινο, σαν να αναδύεται από μια στοίβα νοτισμένα φύλλα, με νότες σοκολάτας και μια ανεπαίσθητη ιδέα σκόρδου. Δεν αρέσει σε όλους. Δεν έχουν όλοι όρεξη να το πληρώσουν. Αλλά είναι γεγονός ότι, κεντημένο σε μια σειρά από πιάτα που πρεσβεύουν την αρμονία και τη συνεργασία καλών υλικών, το βρώσιμο «διαμάντι» ξετυλίγει τη δυναμική του άμεσα και αβίαστα, γραμμάριο με το γραμμάριο. Επιλέγεις ο ίδιος πόση τρούφα θέλεις, είτε λευκή από την Acqualagna είτε μαύρη από τη Norcia, κι εκείνη ζυγίζεται και τρίβεται μπροστά σου. Ένα μικρό γαστρονομικό τελετουργικό που, πέραν του ότι κάνει κανονική επίθεση σε ρουθούνια και γευστικούς κάλυκες, σου επιτρέπει να ελέγξεις το κόστος.
Το κρασί έρχεται (και) μέσω ψηφιακής λεωφόρου. Η λίστα, που εμφανίζεται σε iPad, ευνοεί την αναζήτηση ανάλογα με την περιοχή ή την ποικιλία, είναι πλούσια σε πληροφοριακό υλικό, ενώ δεν παραλείπει να ρίξει και ιδέες για παντρέματα με τα πιάτα του σεφ. Αν όμως προτιμάς μη ψηφιακής μορφής, ανθρώπινο interface, ο ευγενέστατος σομελιέ της οικογένειας Αλέξανδρος Πετρίνι είναι ικανότατος πλοηγός στις 600 ετικέτες της κάβας από τον ιταλικό (δώστε βάση και στις δικές τους εισαγωγές), το γαλλικό και τον ελληνικό αμπελώνα.
Συντονισμένο με την περισσότερο ή λιγότερο ταρτουφάτη πορεία, το κρασί λειτουργεί ως ενισχυτής της εμπειρίας. Ο Αλέξανδρος βάζει, λ.χ., δίπλα στο κεντημένο με τρούφα μοσχαρίσιο καρπάτσιο μια αρωματικά γενναιόδωρη Barbera d’Asti ή ένα βελούδινο σε γεύση, επίσης με αρώματα φρούτων Dolcettο d’Alba δίπλα στο μοσχαρίσιο ταρτάρ. Τα agnolotti με λευκή τρούφα τα πλαισιώνει με κάποιο ωραίο ελληνικό ροζέ και το ριζότο με ένα βαρελάτο Chardonnay. Ε, τώρα, στην περίπτωση ενός κλασικού φιλέτου Bismarck, με το αβγό του, ένα Barolo θα κάνει κρεσέντο, αλλά μπορείτε πάντα να επιστρατεύσετε κάποιο άλλο στιβαρό κόκκινο.
Είναι σαν να τρως σε σπιτική ιταλική τραπεζαρία των ’60s. Με τα τραπέζια με τα κολλαριστά τραπεζομάντιλα, τη σερβάντα και τη γωνιακή βιτρίνα, την αρωματική στάμπα της τρούφας εδώ κι εκεί και τα ποτήρια γεμάτα ωραία κρασιά, έχει μια δική του εσωτερική συνάφεια, ένα δικό του ιταλικό «καλούπι» που δεν θα συναντήσεις συχνά σε αθηναϊκό έδαφος. Σου δίνει, δε, τη δυνατότητα να οργανώσεις ένα ιδιωτικό δείπνο για δύο, για την οικογένεια, για φίλους. Αν λοιπόν σου πάει αυτή η ατμόσφαιρα και θέλεις να τη χαρείς σε πιο κλειστό κύκλωμα, οι γιορτές δίνουν καλή αφορμή.
