Φαγητό; Περιβάλλον; Σέρβις; Μάρκετινγκ; Σχέση ποιότητας- τιμής; Σκιαγραφούμε το προφίλ 14 εστιατορίων που πρωταγωνιστούν στις προτιμήσεις του αθηναϊκού κοινού, αναζητώντας τους λόγους για τους οποίους τα βρίσκουμε μονίμως γεμάτα.
Ποιοι παράγοντες καθορίζουν την επιτυχία ενός εστιατορίου; Δέκα τέσσερις χώροι της αθηναϊκής εστίασης –τους παρουσιάζουμε με αλφαβητική σειρά– που διεκδικούν και κερδίζουν τη μάχη των εντυπώσεων παίζοντας σε διαφορετικά ταμπλό, ο καθένας με τη δική του ταυτότητα, τους δικούς του ιεραρχικούς κώδικες και συσχετισμούς, δείχνουν ότι ένα success story μπορεί να σημαίνει πολλά και διάφορα πράγματα, αλλά τελικά μόνο γρίφος δεν είναι.
Το «Βase Grill» του Βαγγέλη και του Σπύρου Λιάκου, που έκανε κρεατοφαγικό hot spot το Μπουρνάζι, ξεκίνησε σαν μυστικό των καλοφαγάδων. Εκεί που πριν από οκτώ-εννιά χρόνια θα σου έλεγε κάποιος «σου ’χω ένα μέρος που δεν το ξέρει κανένας», το αβγό με το ψιλό πατατάκι και η πικάνια διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα κι εν μέσω της μόδας του κρέατος –στην προκειμένη μια στρατηγική μείξη οικείου και ψαγμένου– από ανακάλυψη έγινε σταθερή συνήθεια. Πάει ακόμη σφαίρα. Σε καλό σημείο στο Κολωνάκι, με ευέλικτο concept, ήτοι tapas, cocktails και ωραίες μουσικές, το «Cinco» ήταν από την αρχή δημοφιλές. Φέτος που άλλαξε κουζίνα, παρουσιάζοντας ένα ερεθιστικό ιαπωνο-περουβιανο-ισπανικό fusion με την υπογραφή του Δημήτρη Κατριβέση, και παρότι τα νέα, πιο ακριβά υλικά ανέβασαν τις τιμές και τις τρεις φορές που πήγαμε (σημειωτέον μεσοβδόμαδα) το βρήκαμε φουλ. Δεν επαναπαύεται πάντως. Ετοιμάζει κι άλλα. Δίπλα του θα δούμε ένα νέο χώρο σε στιλ pisco bar με pisco cocktails, ιαπωνικά ουίσκι και μια δική του κάρτα για τσιμπολόγημα.
Στα δύο και κάτι χρόνια της λειτουργίας του έχει επιδείξει σταθερά ανοδική πορεία κι έχει αποκτήσει πιστούς φίλους. Δεν είναι όμως μόνο αυτό: το «F+W του Olivier Campanha» στο Κολωνάκι, με ένα σχετικά απλό, μοντέρνο χώρο, μια καλή κάβα και δημιουργική κουζίνα φροντίζει να τροφοδοτεί το κοινό του με γαστρονομικά ερεθίσματα. Στις δύο βραδιές με καλεσμένο τον Γάλλο σεφ Pascal Sanchez από το Μονπελιέ τον περασμένο μήνα δεν έπεφτε καρφίτσα, ενώ για τις επόμενες ημέρες έχει στο πρόγραμμα ένα ειδικό μενού με τρούφες αλλά και στρείδια, τα οποία θα σερβίρει κάθε Τρίτη του Δεκεμβρίου με το κομμάτι (€ 4), σε εξάδα με ένα ποτήρι σαμπάνια (€ 18) ή είκοσι τέσσερα μαζί με μια φιάλη σαμπάνιας Cattier προς € 65.
Είναι η προσωπικότητα του Ηλία Σκουλά, είναι και η πληθωρική μαγειρική του στο «Food Mafia», που με το πολύστροφο ταμπεραμέντο της σε πάει από το αργεντίνικο σαγανάκι με πικάντικο προβολόνε σε ένα jamon bellota με πατάτες και αβγά στη χόβολη και από εκεί σε κοντοσούβλι Iberico ή μια κοτόσουπα με... τρούφες. Ο κατάλογος δεν εξαντλείται σε μία επίσκεψη, οπότε δίνει αφορμές να πας και να ξαναπάς. Όντως η σάλα γεμίζει με κόσμο ο οποίος αγαπά το μαξιμαλιστικό του στιλ κι εκτιμά τη βαθιά νοστιμιά των πιάτων που παίρνουν ρίσκα, ψαχουλεύοντας τις εκλεκτικές συγγένειες του comfort food και του γκουρμέ.
Μπορεί να μην είναι τεράστιος χώρος, αλλά το γεγονός ότι, χωρίς κάρτα και με τρία menu degustation των € 135, € 100 και € 70 χωρίς το κρασί, στο «Funky Gourmet» στον Κεραμεικό δεν βρίσκεις τραπέζι σημαίνει ότι η Γεωργιάννα Χιλιαδάκη και ο Νίκος Ρούσσος, εκτός από Χρυσό Σκούφο και δύο αστέρια Michelin, έχουν κερδίσει κι ένα μεγάλο στοίχημα. Το εκλεπτυσμένο, conceptual και παιχνιδιάρικο φαγητό τους είναι μια σκανδαλιστική διαδραστική περφόρμανς, το σέρβις διακριτικά παρόν και όσοι επιλέγουν το εστιατόριο για το δείπνο τους θεωρούν ότι αξίζει και το τελευταίο σεντ.
Παίζει να πετύχεις και ουρά. Στο «Furin Kazan» τρώνε όλοι: και οι Αθηναίοι που αγαπούν το sushi, το tataki σολομού, τη μελιτζάνα με το γλυκό miso και τα yakisoba, και οι Γιαπωνέζοι που έρχονται στην Αθήνα, και τουρίστες όλων των φυλών που στην πορεία τους προς και από την Πλάκα το βρίσκουν μπροστά τους. Σταθερό όσον αφορά τις επιδόσεις του και με σχετικά καλές για το επίπεδό του τιμές, όποτε κι αν περάσεις από την Απόλλωνος θα το βρεις γεμάτο. Γκαραντί.
Χαλαρό, καθημερινό και πολυσυλλεκτικό, το σενάριο του John Higgins και του «Mama Roux» του στο κέντρο της πόλης είναι πραγματικά επιτυχημένο. Τα διαπολιτισμικά πάρε δώσε της κουζίνας του, τα πάρτι που σε πάνε μουσικά και γευστικά από την Αιόλου στο Μεξικό ή τη Λουιζιάνα, τα ωραία κοκτέιλ, οι επίσης ωραίες σούπες και η φιλική ατμόσφαιρα εξηγούν γλαφυρότατα την κοσμοσυρροή. Την ώρα, δε, του κυριακάτικου brunch γίνεται κανονική σφαγή. Άντε να βρεις τραπέζι.
Το «Μαύρο Πρόβατο του Press Cafe» άνοιξε πάνω από την Πλατεία Προσκόπων, έκανε χαμό, επεκτάθηκε και στο διπλανό χώρο, απέκτησε και δεύτερη έδρα στα Μελίσσια και συνεχίζει με την ίδια ζέση. Ο κόσμος συρρέει στα τραπέζια του πεζοδρομίου ακόμη και μέσα στο κρύο του χειμώνα! Κάτι κάνει καλά αυτό το ελληνικό νεο-μπιστρό με την κουλτουριάρικη οικόσφαιρα, τις φιλικές τιμές κι εκείνο το χουνκιάρ μπεγεντί που κεντάει γλυκιά θαλπωρή μεσημέρι-βράδυ. Οπότε μην απορήσεις αν στις κρατήσεις σού αντιπροτείνουν ευγενικά κάποια άλλη μέρα.
Είναι απορίας άξιο πόσα πιάτα και γευστικά ρεύματα χωράει αυτός ο σχετικά μικρός χώρος στο Κολωνάκι, που έχει πλέον κι ένα μεγαλύτερο «αδερφάκι» στην Κηφισιά. Το πάθος του Δημήτρη Χριστοφορίδη για το υγιεινό φαγητό, το φιλικά γκουρμέ κλίμα, η αναζήτηση των υλικών με μια γκάμα που ξεκινάει από σάντουιτς και φτάνει μέχρι φουαγκρά και η πεποίθηση ότι το χαλαρό δεν είναι πρόχειρο και το γαστρονομικό μπορεί να είναι προσιτό έκαναν το «Nice ’n’ Easy» περιζήτητο, ξεχωρίζοντάς το ανάμεσα στα all day στέκια της πόλης.
Ο Χριστόφος Πέσκιας είχε ήδη μεγάλη φήμη από το περιβόητο «48» και όταν έφτιαξε το δικό του «Π Βοx» στην Κηφισιά οι φαν της κουζίνας του τον ακολούθησαν στο επόμενο πιο χαλαρό του concept. Κι έμειναν. Το fusion με την προσωπική σφραγίδα του σεφ, το ότι μπορείς να καθίσεις informally σε ένα σκαμπό στην μπάρα μπροστά στην ανοιχτή κουζίνα –πρώτο τραπέζι δράση– και η αύρα σύγχρονου ντελικατέσεν εξηγούν το γιατί.
Το «Σπίτι Neat Eat & Cafe» της Φιλοθέης έφτασε με ένα δίπολο ατμόσφαιρας και ιταλικών (και δη δημοφιλών) γεύσεων, σε έναν άξονα που του έλειπαν ανάλογα μαγαζιά και ήταν αναμενόμενο να πετύχει. Τώρα, έπειτα από μερικά χρόνια, ο σαν ντιζαϊνάτο σπίτι χώρος του συνεχίζει να είναι γεμάτος και μένει να δούμε αν η δεύτερη έδρα του στη Γλυφάδα θα αποκτήσει την ίδια δυναμική – αρχή είναι ακόμη.
Ο «Τηλέμαχος» έχει τη φήμη, έχει και τη χάρη του πρεσβευτή της ελληνικής κρεατοφαγίας, με ένδοξο παρελθόν ως ταβέρνα και πιο εστιατορικό παρόν. Χοιρινό κοντοσούβλι που λιώνει στο στόμα, μαριναρισμένο αρνίσιο σουβλάκι, αρνίσια σουτζουκάκια στα κάρβουνα με κρύα σάλτσα ντομάτας-πιπεριάς ή μια μεστή βοδινή μπριζόλα και πολλές επιλογές σε ελληνικά και νεοκοσμίτικα κρασιά γεμίζουν τη σάλα κόσμο και το δρόμο απέξω με αυτοκίνητα. Ειδικά τα μεσημέρια της Κυριακής γίνεται κανονικό προσκύνημα.
Το έκανε μία, το έκανε δύο, το ξανακάνει και μια τρίτη. Ο αγαπημένος τόσο των foodies όσο και του τηλεοπτικού κοινού Λευτέρης Λαζάρου φέρνει τους Αθηναίους στον Πειραιά και τα τραπέζια δίπλα στα κατάρτια γεμίζουν από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ. Πιο φωτεινό, πιο χαλαρό –στο νέο πόστο πίνεις κι ένα ούζο ή ένα τσίπουρο τρώγοντας σινιέ ταραμοσαλάτα– το «Varoulko Seaside» ξεδιπλώνει τη διευρυμένη θαλασσινή φαντασία του σε περισσότερα seatings. Τώρα, δε, που είναι έτοιμος ο μέσα χώρος μπορεί να γεμίζει και τις δύο όχθες του δρόμου.
Όντας ήδη αγαπητός από την τρατορία του στο Μεγανήσι της Λευκάδας, ο Άρης Βεζενές μετέφερε το εστιατόριό του στη Αθήνα κι έκανε μέγα σουξέ. Το hype του «Vezene» παραμένει αμείωτο από τότε και το φανατικό κοινό του δεν έχει κανένα θέμα που τα τραπέζια είναι σχεδόν το ένα πάνω στο άλλο και όταν είναι ασφυκτικά γεμάτα –σχεδόν πάντα δηλαδή– ακούς τι λένε οι διπλανοί. Τα ωραία κρέατα και οι πίτσες δίνουν και παίρνουν τα βράδια, αλλά τον Δεκέμβριο επεκτείνεται και στα μεσημέρια. Τις Κυριακές ξεκινάει από τις 3 μ.μ. για late lunch/early dinner με αβγά, φραγκόκοτες, πάπιες, χωριάτικα κοτόπουλα και κυνήγια με χοντρά ζυμαρικά.
