Δύο φίλοι και ικανότατοι σεφ σε μια πολύ ενδιαφέρουσα κοινή εμφάνιση: ιδού το μενού που είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε την Τετάρτη 12/11 στο «F+W» στο Κολωνάκι (σχεδόν) στάδιο προς στάδιο.
Με τις δράσεις της κουζίνας να προβάλλονται σε ένα κομμάτι του λευκού τοίχου της σάλας, η μαγειρική συνάντηση του Pascal Sanchez, σεφ και ιδιοκτήτη του «Mia» στο Μονπελιέ, και του σεφ και ιδιοκτήτη του «F+W» Olivier Campanha στο εστιατόριο του δεύτερου στο Κολωνάκι, πέρα από το ήταν πολύ δημιουργική, είχε και μια δόση live… documentary. Εσύ παρακολουθούσες από κάμερα-κλειδαρότρυπα το mis en place στο πάσο, και μερικά λεπτά αργότερα έφτανε το φουαγκρά τυλιγμένο σε pata negra και μια φέτα γλυκόξινο/πικάντικο με τη λογική του τσάτνεϊ, αρωματικό αχλάδι. Ή το ζουμερό, ψητό λαβράκι με φέτες lardo di Colonatta, πάνω σε μια μικρή απίθανα αρωματική, σαφρανάτη σουκρούτ από φινόκιο μαγειρεμένο σε Riesling.
Το μενού, λειτουργώντας ως συνδετικός ιστός δύο μαγειρικών προσωπικοτήτων, ήταν όμορφα δομημένο, φορτισμένο με μικρά ευρήματα σε κάθε στάδιο. Επαναφέροντάς το στο μυαλό μου τρεις μέρες μετά δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω, ας πούμε, τον τρόπο με τον οποίο έδεσαν τα αρώματα τσαγιού γιασεμί, καρύδας, ευγενικού πράσινου κάρι, lemongrass και φρούτων του πάθους (με τα τραγανά σποράκια τους) στο παλαιωμένο ριζότο, την εξαιρετική ιδέα της ρέβας, ποτισμένης με παντζάρι και πικρούτσικο Campari, που στεκόταν δίπλα στο σιγομαγειρεμένο μοσχαρίσιο φιλέτο, όπως και το πορτοκαλάκι κονφί και την κρέμα αμυγδάλου, σαν λιωμένο marzipan, στο παρφέ από σοκολάτα Valrhona. A, και το pre-dessert: ένα ποτηράκι ανάλαφρο και σύνθετο ταυτόχρονα, με ταπιόκα ψιλοκομμένο μάνγκο, ακτινίδιο και λίτσι, μέσα σε σιρόπι με τριαντάφυλλο και Mandarine Imperiale, με μους ροζέ σαμπάνιας και ρόδι.
Ο σομελιέ του «F+W by Olivier Camhanha» Γιάννης Μακρής ταίριαξε όμορφα τα πιάτα με το κρασί, οι δύο Γάλλοι σεφ εισέπραξαν πολλά «μπραβό» βγαίνοντας στη σάλα, και φαντάζομαι ότι όποιος από τους συνδαιτυμόνες βρεθεί κάποια στιγμή στο Μοντπελιέ, θα αναζητήσει τον σεφ Sanchez και το «Μia» του. Μια τέτοια κίνηση ανανεώνει το ενδιαφέρον του κοινού ακόμη και για ένα εστιατόριο του οποίου η κουζίνα μόνο στατική δεν είναι (περισσότερα για τα φετινά, ιδιαίτερα φινετσάτα σπονδυλωτά πιάτα του Olivier και τις επιδόσεις του μπορείτε να διαβάσετε εδώ). Το ότι τις δύο ημέρες του event δεν έπεφτε καρφίτσα το αποδεικνύει και με το παραπάνω. Δεν θα ήταν διόλου άσχημα να βλέπαμε περισσότερες γαστρονομικές μετακλήσεις, όχι μόνο στο «F+W», που έχει σκοπό να διοργανώσει κι άλλες ανάλογες βραδιές, αλλά και αλλού.
φωτό πιάτων: Δημήτρης Αντωνόπουλος
