Το όνομα παραπέμπει στο σιντοϊστικό σύμβολο της ισορροπίας και όντως η αρμονία ρέει σε αυτό το γιαπωνέζικο της Κηφισιάς.
Ζεν μοντερνισμός: Το ευχάριστο γουργούρισμα του καταρράκτη που κυλάει πάνω σε γυαλί μπροστά στις εσωτερικές κολόνες του κτιρίου είναι το επίκεντρο του ζεν στο «Tomoe». Στη συνέχεια το βλέμμα τριγυρίζει στη σάλα και γεμίζει με τη θερμή εικόνα μιας μοντέρνας αγκαλιάς από πέτρινα ανθρακί «τουβλάκια» μαζί με σχοινί (που ντύνει το μπαρ) αλλά και ξύλο (σε ζεστή απόχρωση στην πλάτη του sushi bar). Οι αναπαυτικοί γκρίζοι καναπέδες, η στιλάτη επίπλωση, σε μαύρο με πόδια από ανοιχτόχρωμο ξύλο, αλλά και το όμορφο ξύλινο πάτωμα συμπληρώνουν αυτήν την αίσθηση αρμονίας, άνεσης και ισορροπίας. Ακόμη ένα στοιχείο που εντυπωσιάζει είναι το τεράστιο ενυδρείο με τα χρωματιστά ψαράκια. Γενικά στο «Tomoe» ρέει αρμονία... Παρότι τώρα καθόμαστε μέσα, τα τραπέζια από άγριο χοντρό ξύλο στο έμπα του μαγαζιού μάς κάνουν να σκεφτόμαστε ότι θα είναι πολύ όμορφα εδώ την άνοιξη και το καλοκαίρι. Τα παιδιά που σερβίρουν είναι ευγενέστατα κι εξυπηρετικά.
Κλασικο-μοντέρνος ιαπωνισμός: Είναι σαφές από το βαθμό που έβαλα ότι η κουζίνα του «Tomoe» μου άρεσε. Την έχει επιμεληθεί ο βραβευμένος Χρόνης Δαμαλάς και πολύ γρήγορα διαπιστώνεις τις τεχνικές αρετές της, που εξασφαλίζουν φαγητό με επίπεδο. Όπως τα gyoza, τα γιαπωνέζικα ραβιόλια, που έρχονται τρυφερά και άψογα αχνισμένα, με τη μία πλευρά αρπαγμένη όπως πρέπει στο τηγάνι. η ελαφριά γέμιση από κοτόπουλο και μυρωδάτο κορίανδρο υπογραμμίζεται όμορφα καθώς τα βουτάς στο umami σάλτσας σόγιας με σησαμέλαιο. Την umami νοστιμάδα τη βρίσκεις σε πολλά εδέσματα του «Tomoe» – από τα φύκια hijiki με τη γήινη γευστικότητα και τη σάλτσα καπνιστής σόγιας μέχρι την ωραία miso soup με απαλό tofu και φύκια και, φυσικά, στην ψητή μελιτζάνα nasu miso. Στην τελευταία επιβεβαιώνονται οι δυνατότητες της κουζίνας, εμφανίζονται όμως και κάποιες αδυναμίες: είναι μεν καραμελωμένη με μεγάλη ακρίβεια η επιφάνεια της κομμένης σάρκας της και η γλύκα του miso γράφει, όμως το εσωτερικό της (ιδίως στις άκρες) δεν είναι όπως θα έπρεπε μελωμένο, κάτι που θεωρείται βασικό ατού της σπεσιαλιτέ.
Προχωρώντας στα κύρια πιάτα, οι επιδόσεις ανεβαίνουν. Το tai no karage συνδυάζει γεύση και θέαμα. τα ελαφρότατα τηγανισμένα φιλέτα τσιπούρας έρχονται ζουμερά πάνω στην καμπύλη του τόξου που σχηματίζουν το τηγανισμένο ψαροκόκαλο μαζί με την ουρά και το κεφάλι του ψαριού, ενώ συνδυάζονται πολύ ταιριαστά με πικάντικη μαρμελάδα τσίλι και λαχανικά στο wok με σάκε και σόγια. Το… φυγείν αδύνατο στα εστιατόρια του είδους black cod with miso είναι όντως πολύ καλό και ξεχωρίζει από όλα τα πιάτα που δοκιμάσαμε, φτάνοντας (μόνο αυτό) σε επίπεδο Χρυσών Σκούφων. Το στιλ του βεβαίως είναι πολύ πιο ανάλαφρο από το βάθους meditation πρότυπο διά χειρός Nobu, παραμένει όμως ευγευστότατα αιθέριο. Το σούσι, όπως το δοκιμάσαμε τη βραδιά της επίσκεψής μας, είναι αδύναμο σημείο, κυρίως διότι το ρύζι του είναι ξερό και όχι τόσο μυρωδάτο. Το spicy tuna ήταν η καλύτερη μπουκιά, το nigiri με χέλι πολύ ενδιαφέρον, αλλά στο special «sake yaki» το βασιλικό καβούρι ήταν προκλητικά άγευστο, με τον ωραίο σολομό να μη φτάνει για να κάνει το νακ.
Ωραία τα επιδόρπια, με το Mont Blanc (μαρόν γκλασέ με γιαπωνέζικο ουίσκι, καραμελωμένα μήλα, κρέμα λευκής σοκολάτας, μπισκότο αμυγδάλου) να ξεχωρίζει. Το υγρό κέικ σοκολάτας έχει πολύ ωραία πρώτη ύλη, ο συνδυασμός με παγωτό μάνγκο και σάλτσα passion fruit είναι πολύ καλός, απαιτεί όμως πιο προσεκτικό ψήσιμο.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 5/11.
