Αυτό το μικρό, ευλαβικά καταλανικό στέκι σε προτρέπει να αποφορτιστείς από τα ζόρια της ημέρας με κρασί, χαλαρό τσιμπολόγημα βαμμένο με τοπικό χρώμα κι έξτρα φιλική ατμόσφαιρα.
Κατεβαίνεις δυο-τρία σκαλιά και βρίσκεις μια μπάρα, ψηλά και χαμηλά τραπέζια, πλακάκι και μωσαϊκό και Καταλανία στο φουλ. Στο «Taverna Catalana», που άνοιξε στην αρχή της Σίνα, ανάμεσα στις ισπανικές αφισέτες στους τοίχους βλέπεις και μια προκήρυξη της Καταλανικής Δημοκρατίας του 1931, ενώ την ώρα που πίνεις την πρώτη γουλιά από το κρασί σου και τσιμπάς την καλωσοριστική τραγανή γουρουνόπετσα μπορείς να πιάσεις από το ράφι ένα βιβλίο για τον Gaudi, αν απλώσεις το χέρι.
Δεν κρύβονται οι αγάπες. Και ο Βαγγέλης Ρουπακιώτης, που άνοιξε αυτό το οινόφιλο, καταλανόφιλο στέκι, την αγάπη του ακολούθησε. Και άφησε πίσω τους αθηναϊκούς δικηγορικούς κύκλους για να κάνει το κέφι του χωρίς κουστούμι και γραβάτα. Πιάνοντας μαζί του μια σύντομη κουβέντα την ώρα που άφηνε μερικές φέτες lomo (χοιρινό φιλέτο φυσικής ωρίμανσης) με σταγόνες συκόμελου και συνεχίζοντάς τη όταν στο τραπέζι προσγειώθηκε ένα πιατάκι με αλμυρή σκουρόχρωμη (πιθανολογώ βοδινή) cecina, είχα βάσιμες υποψίες ότι αν μπορούσε να κλωνοποιηθεί θα βρισκόταν ταυτόχρονα σε όλα τα τραπέζια, όχι για να το παίζει καλορυθμισμένο επαγγελματικό ρολόι (είναι αρκετά χαλαρά συντονισμένη η κατάσταση στο εστιατόριό του), αλλά γιατί χαίρεται τη συναναστροφή.
Τα πάνω από 100 κρασιά της λίστας, που από τους ελληνικούς αμπελώνες φτάνει μέχρι το Penedes, τα σερβίρει και σε ποτήρι. Την κοστολόγηση στο ένα τρίτο της τιμής της φιάλης, όπως αναγράφεται στον κατάλογο, φτηνή δεν τη λες, πλην όμως στην πράξη τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά: τα ήδη ανοιγμένα κρασιά σε ποτήρι τα σερβίρει σε φιλικές τιμές και περνώντας με τη φιάλη στο χέρι όλο και συμπληρώνει. Εναλλακτικά μπορείς να δοκιμάσεις κάποια από τις μπίρες της βαρκελωνέζικης μικροζυθοποιίας Cerveza del Montseny.
Με ηχητικό φόντο μουσικές που χαρντροκάρουν, ηρεμούν λίγο και ξαναχαρντροκάρουν, μετά τα πρώτα pa amb tomaquet, τα χαρακτηριστικά ψωμάκια δηλαδή με φρέσκια ντομάτα, βασιλικό κι ελαιόλαδο, πήραμε μια ρουστίκ μπραντάδα μπακαλιάρου, όμορφα κρεμώδη κι εκφραστική, πασπαλισμένη με ψιλοκομμένους χουρμάδες (χωρίς να είναι κακή ιδέα, δεν προσθέτει κάτι) κι ελαφρο-σοταρισμένο, «ζωντανό» σπανάκι με λεπτές φέτες από χοιρομέρι, κουκουνάρι και μαύρες σταφίδες.
Το fricando Catala, ήτοι μοσχάρι κατσαρόλας με sofregit (μια βάση σάλτσας με ντομάτα, σκόρδο, κρεμμύδι και μυριστικά), ξηροκαρπάτη picada, κρασί, άγρια μανιτάρια και καλοφτιαγμένο πουρέ πατάτας, είναι πολύ νόστιμο comfort food και το bοtifarra Catalano, ένα βαθιά κρεατένιο λουκάνικο αγριογούρουνου με πατάτες φούρνου και κόκκινες πιπεριές, είναι ό,τι πρέπει για μια χειμωνιάτικη βραδιά κι ένα στιβαρό κόκκινο στο ποτήρι. Crema Catalana δεν πετύχαμε, διότι έλειπε ο σεφ και δεν είχαν φτιάξει επιδόρπιο. Μας κέρασαν όμως ένα γλυκό κρασί αντ’ αυτού. Με το κρασί πρώτο στον ιεραρχικό του κώδικα και το απλό, αλλά νόστιμο φαγητό να δρα παραπληρωματικά, το «Taverna Catalana» είναι από αυτούς τους χαλαρούς, φιλικούς χώρους όπου μπορείς, πιάνοντας την «τοπική» διάλεκτο, να γιορτάσεις το τίποτα και τα πάντα. Είναι μικρό, κλείστε τραπέζι.
Η επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 21/10.
