Το ατμοσφαιρικό εστιατόριο της Κηφισιάς έχει αρχίσει να κάνει επιτυχία, αλλά η σχέση ποιότητας-τιμής που μας δίνει δεν είναι όσο θα έπρεπε καλή.
Ατμοσφαιρικό σικ! Με το που μπήκα στο «Tesoro Mio» ξεχώρισα τα μικρά φωτιστικά σε διάφορα ύψη, τα οποία δημιουργούν τρισδιάστατες ψευδαισθήσεις, και την ευχάριστη μυρωδιά φαγητού που ανοίγει την όρεξη. Η κομψά, διακριτικά πολυτελής σάλα του είναι ό,τι πρέπει για «καλή» έξοδο. Το κοντράστ του μοντέρνου με τη θέρμη του old fashioned το έχουν χειριστεί πολύ σωστά. έτσι ο άγριος πέτρινος τοίχος στην πλάτη του ρεστοράν ζεσταίνει τη σάλα, που περικλείεται από τζαμαρία. Είναι σαφές επίσης από τη μαύρη πολυτέλεια της πρόσοψης και τα φροντισμένα φυτά ότι το «Tesoro Mio» στοχεύει κυρίως στον πληθυσμό της περιοχής. Και το καταφέρνει. Ακόμη και τις καθημερινές γεμίζει με καλοντυμένους νέους και πολύ μεγαλύτερους, που τουλάχιστον προς το παρόν φαίνεται ότι το έχουν κάνει στέκι.
Ακριβό για τις επιδόσεις του... Αν ήθελα να συνοψίσω τη γνώμη μου, θα έλεγα: να ένα ατμοσφαιρικό εστιατόριο για να φας εξαιρετικά γλυκά. Το μοντέρνο τιραμισού με κρέμα εσπρέσο είναι ωραιότατο, η μους σοκολάτας που κερνάει ο μετρ από το μεγάλο μπολ είναι ντελικάτη και μαστιχωτή. κορυφαίο το μιλφέιγ με εξαιρετικό φύλλο, πολύ καλή κρέμα λευκής σοκολάτας και κρέμα καραμέλας. Ασυνήθιστος τρόπος θα σκεφτείτε να «σερβιριστεί» μια κριτική εστιατορίου ξεκινώντας από τα γλυκά. Για να είμαι ειλικρινής, παρότι οι δυνατότητες της κουζίνας είναι εμφανείς, το μενού δεν με ενέπνευσε.
Τρία είδη καρπάτσιο ανάμεσα σε επτά ορεκτικά είναι πολλά, ειδικά όταν η γευστική γκάμα των υπόλοιπων προτάσεων είναι περιορισμένη. Το ταρτάρ και το καρπάτσιο μοσχαριού φτιάχνονται από καλές πρώτες ύλες και το ντρέσινγκ των συνοδευτικών τους είναι αρμονικότατο. στο καρπάτσιο σφυρίδας όμως η σάλτσα καταπιέζει το ψάρι. Το vitello tonnato σερβίρεται εντυπωσιακά σε πέτρινη πλάκα και το μοσχαρίσιο κρέας είναι νοστιμότατο, υπάρχει όμως ένα ατόπημα: στηρίζεται στη σάλτσα τόνου που είναι μεν σωστή και απαλή, αλλά σου φέρνουν ελάχιστη σε ένα φλιτζανάκι, με αποτέλεσμα το tonnato να ακυρώνεται αν δεν ζητήσεις συμπλήρωμα.
Τσιμπολογώντας το νόστιμο calamari con fagioli με πέστο, σκεφτόμουν ότι θα του πήγαιναν περισσότερο τα λευκά φασόλια από ό,τι τα μαυρομάτικα και ότι το μενού είναι άτολμο διότι, παρά την τεράστια ποικιλία της ιταλικής κουζίνας, απουσιάζουν τα αυθεντικά πιάτα που θα δικαιολογούσαν τον υπότιτλο «italian restaurant». Ούτε στα ζυμαρικά, ούτε στα ριζότο, ούτε στα ψάρια και τα κρέατα υπάρχει έστω και λίγο ιταλικό νακ. Αντιθέτως συναντάς κλασικές γαλλικές σπεσιαλιτέ όπως το φιλέτο Ροσίνι και η γλώσσα μενιέ.
Οι φρέσκες παπαρδέλες με μπισκ είναι νοστιμότατες, αλλά για τα € 24 που τιμάται το πιάτο οι καραβίδες θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικά ψημένες. Στο ριζότο (€ 20) με σάλτσα ταρτουφάτη (μύριζε βαριά) η υπερβολική ποσότητα grana (δεν λέει να τη γράφουν παρμεζάνα) χαλάει την υφή. Η cotoletta alla Milanese (€ 29) είχε άνοστο κρέας και όχι τόσο τραγανή κρούστα και η μέτρια γεύση της γέμισης στο κοτόπουλο alla Toscana με τυρί και λαχανικά με γύρισε στα ’80s. Επειδή οι δυνατότητες της κουζίνας είναι προφανείς, δύο πράγματα είναι κατά τη γνώμη μου απαραίτητα σε αυτό το όμορφο εστιατόριο: λογικότερες τιμές και μεγαλύτερη τόλμη στην επιλογή των γευστικών προτάσεων.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 14/10.
