Κομψό περιβάλλον και κουζίνα που δεν περιορίζεται στα κλασικά, σε ένα μοντέλο ζυθοποσίας με αύρα gastropub, το οποίο στέλνει το μπαρόφιλο Γκάζι σε μια άλλου τύπου βόλτα στον αστερισμό του λυκίσκου.
Κρίνοντας από το βράδυ που πέρασα για πρώτη φορά τη δρύινη πόρτα του ακριβώς απέναντι από την είσοδο της Τεχνόπολης, οι Αθηναίοι αποδεικνύονται εξωστρεφείς μέχρι τέλους. Ακόμη κι αν οι παρέες που πέτυχα να πίνουν την μπίρα τους τσιμπολογώντας προτίμησαν τα τραπέζια του πεζοδρομίου, στο «Abbey» τα πιο χειμωνιάτικα ενδότερα έχουν τη χάρη.
Με ξύλο, δέρμα, ένα όμορφο πετρόλ χρώμα να κυριαρχεί στους τοίχους, έναν πολυέλαιο με ασορτί απλίκες, καναπέδες που δημιουργούν αίσθηση σεπαρέ και μια τεράστια μπάρα με παραταγμένα beer taps, αυτό το νεόκοπο μπιρόφιλο «αβαείο» οξυγονώνει την αθηναϊκή ατμόσφαιρα ζυθοποσίας μετά φαγητού με ευρωπαϊκό/βρετανικό αέρα. Και όχι μόνο στιλιστικά. Eπιλέγοντας μια μετα-βαυαρική συνταγή –πιο κοντά σε gastropub– και συντονίζοντας την κουζίνα του σε δύο ρυθμούς, έναν πιο κλασικό (βλ. ποικιλίες λουκάνικων ή ένα κότσι) κι έναν πιο ανήσυχο γευστικά –χωρίς αυτό να σημαίνει γαστρονομικό άβατο–, είναι ευχάριστη έκπληξη.
Τα τραγανά βραχάκια πατάτας με την (τόση όση χρειάζεται) σος Andalouse, καπνιστή πάπρικα και λεπτά φύλλα παρμεζάνας, τα οποία μπορώ να φανταστώ ότι είναι δημοφιλέστατα, κάνουν καλή πρώτη εντύπωση, και το burger με το ζουμερό κρεατένιο μπιφτέκι, μια δόση κάψας (jalapenos), τσένταρ, ντομάτα, κρεμμύδι, ρόκα και σάλτσα BBQ σε αφήνει ικανοποιημένο και με το παραπάνω.
Για κάτι διαφορετικό μπορείς να προτιμήσεις την ελαφρώς γλυκίζουσα, νόστιμη πάπια κονφί με αρώματα βανίλιας κι εστραγκόν, που σερβίρεται πάνω σε σαλάτα λαχανικών με σησαμέλαιο, αφήνοντας κάπως λιπαρή αίσθηση στο στόμα. Τη sheperd’s pie με αρνίσιο κιμά, αγκινάρα και αρακά σκεπασμένα με πουρέ πατάτας τη βρήκα ωραία εμβόλιμη νότα βρετανικού comfort food. Για τα fish ’n’ chips, ωστόσο, δεν μπορώ να πω το ίδιο: η παρουσία της γλυκοπατάτας και η αρωματική espuma αρακά επιχειρούν να πάνε το πράγμα σε άλλο επίπεδο, το halibut (ιππόγλωσσος) όμως –ένα ούτως ή άλλως άνοστο ψάρι– και το πληθωρικό, σχεδόν λουκουμαδένιο κουρκούτι είναι μάλλον ατυχείς επιλογές.
Τα δύο επιδόρπια που δοκίμασα, το σεμιφρέντο καφέ με τραγανούς κόκκους και το Dome Explosion, το οποίο μεταφράζεται σε μια ωραία μους σοκολάτας γάλακτος με ισορροπημένη γλυκύτητα και τραγανή βάση φουντουκιού, αντανακλούν τη φιλοσοφία ενός μαγαζιού που θέλει να εκφράσει μια διαφορετική πρόταση ζυθοποσίας. Νομίζω ότι για να σε πλοηγήσει στις δεκάξι βαρελίσιες, τις αρκετές δεκάδες ετικέτες και στις σχολές ζυθοποίησης που εκπροσωπούν –και είναι ενδιαφέρουσες–, θα ήταν χρήσιμο να προσθέσει κάποιες πληροφορίες για τα χαρακτηριστικά της εκάστοτε επιλογής αντί για την ξερή απαρίθμηση του καταλόγου.
Σίγουρα, πάντως, μιλάμε για ένα πειστικό σενάριο σε ένα πεδίο που μια ανανεωτική προσέγγιση/επαναφόρτιση τη χρειάζεται. Οπότε όσοι επίδοξοι (ιπ)πότες σε αναζήτηση του ιερού δισκοπότηρου (είναι το σήμα κατατεθέν του Abbey) δώστε ραντεβού στη σκιά των φουγάρων του Γκαζιού.
Η επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 30/9.
