Ένα όνομα με ιστορία επιχειρεί δυναμικό comeback στην πιάτσα του Νέου Ψυχικού.
All day Ψυχικό: Η πιάτσα του Ν. Ψυχικού έχει καθιερωθεί ως περαντζάδα από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, και τα ωραία μαγαζιά της περιοχής, εκτός από το εστιατορικό φαγητό τους, σερβίρουν καφέδες, τσάγια, σνακ το πρωί, αλλά και ποτά το βράδυ. Οι «Διόσκουροι» είναι από τα πιο παλιά ονόματα και επανήλθαν από πέρυσι δριμύτεροι, παίρνοντας τη θέση του «Adamo» που τους είχε αντικαταστήσει για λίγα χρόνια. Η χωροταξία θέλει το κεντρικό κτίριο να χωρίζει το μαγαζί σε δύο αυλές^ από τη μεριά της Δημητρίου Βασιλείου βρίσκεις τη μακριά μπάρα με πιο μοντέρνα επίπλωση^ από την πλευρά της ήσυχης οδού Μπακοπούλου, κάτω από πέργκολες και μια μικρή μουριά είναι απλωμένο το εστιατόριο με καναπέδες και πιο κλασσική επίπλωση, μερικά από τα τραπέζια του μάλιστα είναι τοποθετημένα σε εσωτερική βεράντα. Οι ραφιέρες με τα φυτά δίνουν μια έξτρα αίσθηση δροσιάς. Εντυπωσιακές είναι και οι αίθουσες στον όροφο του κτιρίου για πιο πριβέ καταστάσεις το χειμώνα. Στους «Διόσκουρους» μεταξύ άλλων συναντάς και αρκετούς από τους παλιούς κατοίκους του Ψυχικού που δίνουν στο μαγαζί μια αύρα πλατείας Κολωνακίου.
Ελληνικά και άλλα: Έχει έναν ευρύ κορμό ελληνικών φαγητών ο κατάλογος των «Διόσκουρων», αλλά ακόμα και κάποιες πιο διεθνείς προτάσεις στις οποίες οι ελληνικές πρώτες ύλες δίνουν γαλανόλευκο χρώμα. Όπως λ.χ. το νόστιμο ριζότο με γλυκιά κολοκύθα που έχει πάνω του ταιριαστά σπαράγγια και λεπτές φέτες προσούτο Ευρυτανίας. Το θέμα μ’ αυτό το πιάτο είναι ότι παρουσιάζει τεχνικής φύσεως αδυναμίες^ το ρύζι είναι μεν χυλωμένο αλλά όχι και τόσο al dente και τα σπαράγγια παραψημένα.
Παρότι έχει πολύ ενδιαφέρον η ιδέα ενός ελληνικού «σούσι και σασίμι», ο τρόπος που την εφαρμόζουν στους «Διόσκουρους» δεν είναι ιδιαίτερα πετυχημένος^ δεν είναι μόνο η άτολμη χρησιμοποίηση μαριναρισμένων και μαγειρεμένων θαλασσινών που του στερεί γευστική δύναμη ούτε το ανάλαφρο μπασμάτι αντί για γιαπωνέζικο ρύζι. Χρειάζεται κάτι πιο ριζοσπαστικό για να γράψει η ελληνικότητα^ λ.χ. παλιότερα ο Κώστας Τσίγκας είχε παρουσιάσει σπανακόρυζα, ντοματόρυζα και λαχανόρυζα ως βάση για κάποια ελληνοπρεπή σούσι. Τα «μοντέρνα αβγά με αφρό πατάτας» προσπαθούν να εκφράσουν το γαστρονομικό μοντερνισμό της εποχής^ είναι μεν νόστιμα αλλά χρειάζονται λίγη δουλειά ακόμη ώστε η γευστικότατη σάλτσα ντομάτας να γίνει μεταμοντέρνος καγιανάς. Το ίδιο και τα πιτάκια Καισαρείας που τα περιμένεις σαν αιθέρια σπινγκ ρολ της Εγγύς Ανατολής, αλλά δεν είναι.
Πηγαίνοντας αντιθέτως σε πιο κλασικά πράγματα η κουζίνα βρίσκει το τέμπο της. Το αρνίσιο κότσι φρικασέ είναι μπουκιά και συχώριο έτσι που πέφτει απ’ το κόκαλο, η σάλτσα του πεντανόστιμη και τα χόρτα του σωστά βρασμένα. Ωραία ψημένος είναι και ο σολομός (η σάρκα διατηρεί σωστά την υγρασία της), η κρούστα αμυγδάλου είναι ταιριαστή (θα της πήγαινε να είναι πιο τραγανή) και το κοντράστ του κους κους με λαχανικά και πορτοκάλι ενδεδειγμένο. Τα γλυκά δεν με τρέλαναν. Καλύτερο το σουφλέ σοκολάτας με γέμιση λευκής και passion fruit^ το εκμέκ κανταΐφι έχει μέτρια κρέμα. Οι «Διόσκουροι» κάνουν μια σημαντική προσπάθεια, αλλά θα πρέπει να διαλέξουν με σαφήνεια το γαστρονομικό γήπεδο στο οποίο θα κινηθούν. Τα κλασικά εδέσματα τους βγαίνουν, τα πολύ μοντέρνα θέλουν πολλή δουλειά ακόμη.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 2/9.
