Καλό τηγάνι και σχάρα, γρήγορο προσωπικό και καλές τιμές σε ένα απλό, συνεκτικό concept νεο-ταβερνέ ψαροφαγίας που εξακολουθεί, δυο χρόνια αφότου άνοιξε, να προκαλεί κοσμοσυρροή στην οδό Φοίβης.
Στις παρυφές της γλυφαδιώτικης πλατείας Νυμφών, κάπου εκεί στην κρεατοκρατούμενη οδό Φοίβης, με κοντογειτονάκια burger και σουβλάκια, σπαρταράνε ψιλό ψαράκι και θαλασσινοί μεζέδες^ και γίνεται λαϊκό προσκύνημα. Δευτέρα βράδυ, από εκείνες τις άκυρες μέρες που αρκετά αθηναϊκά μαγαζιά παίρνουν το ρεπό τους, στο «Σαρδελάκι» έβαζαν κι άλλα τραπέζια. Τα Σάββατα, και τα μεσημέρια της Κυριακής που συρρέουν τα πλήθη, θα δεις αρκετούς να περιμένουν στην ουρά έξω από τη διπλανή τράπεζα για διαφορετικούς από τους συνήθεις λόγους: κρατήσεις δεν κάνουν, οπότε, κι αν είσαι και παπάς, με την αράδα σου θα πας. Εκείνη δε την κοπέλα σε ρόλο hostess έμεινα να τη χαζεύω. Με τα ακουστικά της ενδοεπικοινωνίας στα αυτιά, μόνιμα υπ’ ατμόν, ήταν κάτι σαν πύργος ελέγχου από μόνη της, συντονίζοντας τους νεαρούς σερβιτόρους και σερβιτόρες που έτρεχαν πάνω-κάτω. Κατά τα άλλα, το ντεκόρ δεν έχει τίποτα το θεαματικό. Τα γνωστά νεοταβερνέ λευκά τραπεζοκαθίσματα με το ψαθάκι, κλασικά και σε εκδοχή υπερυψωμένου πάγκου, απλώνονται έξω και στο μικρό εσωτερικό με την ανοιχτή κουζίνα, πάνω από την οποία κρέμονται μια σειρά κιούρτοι μεταμορφωμένοι σε φωτιστικά. Λιτά πράγματα, δηλαδή. Όπως λιτές και ξεκάθαρες είναι οι θαλασσινές γεύσεις, από αυτές που δεν χρειάζονται κωδικοσπάστη, παρέα με κάποιες επιλογές σε ούζο και τσίπουρο ή χύμα κρασί. Και, για να περάσω στο προκείμενο, τρως καλά.
Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς ο δίσκος με τις αλοιφές και τα μεζεδάκια έγινε ντεμοντέ, αλλά μου αρέσει πολύ όταν –και όπου– επιστρέφει. Στο «Σαρδελάκι» εμφανίστηκε σχεδόν αμέσως, φορτωμένος πιατάκια με σκορδαλιά, μελιτζανοσαλάτα, τυροκαυτερή, γαύρο μαρινάτο και καπνιστό σκουμπρί. Από εκεί διαλέξαμε τον παστουρμά μπακαλιάρου, ο οποίος, με έντονη την αλμύρα και την αίσθηση του καπνίσματος να κερδίζει στα σημεία το τσιμένι, ήταν ιδανικός για το τσίπουρο, και χοντρόκοκκη φάβα με γλυκοφάγωτη φρέσκια ντομάτα και ελάχιστο κρεμμυδάκι από πάνω, η οποία ήταν πολύ νόστιμη. Η αθερινούλα ήρθε καλοτηγανισμένη, τραγανή, γευστική, χωρίς λαδίλες, τόσο που να την πιάνεις με το χέρι, και το ψητό χταπόδι, κομμένο σε λεπτές ροδελίτσες, σφριγηλό, λιτό και χωρίς πολλά λαδόξιδα. Αυτή που βρήκα άψογη όμως, ήταν η γάμπαρη, προσεκτικά ψημένη, αραδιασμένη σε μια πιατελίτσα, με τη σάρκα της πραγματικά βελούδινη: εκεί φαίνεται πραγματικά η γοητεία του απλού. Μπορώ να πω ότι ακόμη ότι και μια φέτα μαγιάτικο, με βραστά λαχανικά, στεκόταν στο ύψος της αξιοπρεπέστατα. Το ψάρι ήταν ωραία ψημένο, ζουμερό, το πιάτο όμως είχε ένα φάουλ: πατάτες και καρότα ήταν εντάξει, αλλά τα χόρτα, παραδίπλα, πραγματικά παραβρασμένα. Στο τέλος, ύστερα από ένα σφηνάκι σορμπέ λεμόνι, που σου φέρνουν για να αλλάξεις γεύση, είπαμε να πάρουμε κι ένα γλυκό. Για το προφιτερόλ δεν έχω άποψη, μια που είχε ήδη εξαφανιστεί, και για εναλλακτική υπήρχε μόνο μωσαϊκό, το οποίο ήταν αρκετά μπισκοτένιο και απλώς συμπαθές. Δε μου κάνει καθόλου εντύπωση η τόση δημοφιλία: το επίπεδο του φαγητού είναι καλό, σε τιμές νορμάλ, φιλικές για την τσέπη σου, η διαχείριση της ροής του κόσμου σωστή, η εξυπηρέτηση γρήγορη κι από μια νεο-ταβέρνα αυτό ακριβώς θέλεις. Η επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 7/7.
