Varoulko Seaside (το μεσημέρι απλά)

Δίπλα στο κύμα πλέον πιο χαλαρό το μεσημέρι και πιο σοφιστικέ το βράδυ. Όπως πάντα ο Λευτέρης Λαζάρου είναι χαρισματικός.

Επιστροφή στο λιμάνι. Γέννημα – θρέμμα του Πειραιά, ερωτευμένος με τη θάλασσα, ως προς τις γεύσεις εν προκειμένω, ο Λευτέρης Λαζάρου ξεκίνησε να «αρμενίζει» το 1987 με ένα μικρό καραβάκι με αφετηρία φυσικά, τον Πειραιά και την οδό Διστόμου. Το ταξίδι κράτησε κοντά 25 χρόνια και κατά τη διάρκειά του το καράβι πηγαίνοντας από λιμάνι σε λιμάνι μεγάλωνε και το όνομά του έλαμπε χρόνο με χρόνο περισσότερο. Το 1994 «άραξε» στην οδό Δεληγιώργη για να σαλπάρει πάλι το 2005 με προορισμό την οδό Πειραιώς κοντά στο Γκάζι. Απ’ ό,τι φαίνεται σήμερα ήρθε πλέον το πλήρωμα του χρόνου και το Βαρούλκο επέστρεψε στη γενέθλια γη και μάλιστα σε εμβληματικό σημείο, δίπλα στη θάλασσα σε ένα από τα πιο γραφικά λιμανάκια της πόλης, το Μικρολίμανο.

Το Βαρούλκο seaside είναι ένα δισυπόστατο εστιατόριο. Απλό το μεσημέρι, απευθύνεται σε όσους θέλουν να απολαύσουν χαλαρά. Η πρόταση που κάνει περιλαμβάνει θαλασσινούς, κατά κύριο λόγο, μεζέδες και ένα μικρό αριθμό κυρίων πιάτων από τα οποία δεν λείπει, όπως είναι φυσικό, το ψάρι στην κλασική του μορφή, δηλαδή ολόκληρο στη σχάρα. Το βράδυ η εικόνα είναι διαφορετική. Ο Λευτέρης βάζει «τα καλά του» και το menu αναφέρεται σε πιάτα ανάλογα ή και ίδια με αυτά που έχουν χαρίσει μια απειρία βραβείων στο Βαρούλκο.

Η πρώτη μου επαφή με το νέο Seaside χώρο έγινε μια Κυριακή μεσημέρι. Λίγο η καλοκαιριάτικη ημέρα, λίγο η ατμόσφαιρα του Μικρολίμανου βάρυναν στη ζυγαριά και οι εντυπώσεις που θα μεταφέρω έχουν τη σφραγίδα «μεσημέρι χαλαρά». Από τα περίπου είκοσι ορεκτικά, μόνο ένα η μελιτζανοσαλάτα δεν έχει άρωμα θάλασσας. Δοκίμασα όμως μια πολύ καλή ταραμοσαλάτα με πυκνή υφή και σωστή αναλογία ταραμά/λεμονιού και μια ακόμη καλύτερη ρεγγοσαλάτα με τη ρέγκα να κάνει ευγενικά αισθητή την παρουσία της. Από τα ζεστά ορεκτικά, πολύ καλά ήταν τα τηγανητά μπαρμπούνια. Άψογο τηγάνι, κρουστό περίβλημα, χυμώδες εσωτερικό, είναι στοιχεία που υπήρχαν στο πιάτο και δηλώνουν μαεστρία. Βρήκα όμως λιγότερο ενδιαφέρουσα την ψητή σουπιά με καραμελωμένη φακή και σάλτσα πορτοκάλι. Η καραμελωμένη φακή είναι έξοχη, η σουπιά όμως με την τονισμένη ουδετερότητα δεν καταφέρνει το επιθυμητό δέσιμο. Η εικόνα ξανακερδίζει έδαφος στα κύρια με ένα έξοχα ψημένο στη σχάρα φιλέτο μπαρμπουνιού που ντύνεται με την ελαφρότητα που πρέπει από μια κρέμα λεμονιού. Ανάλογα καλό με πλούσια γευστική παλέτα και ορεκτικά όξινο χαρακτήρα ήταν και το σπανακόρυζο.

Το συμπέρασμα από την πρώτη μου επαφή με το «χαλαρό» Βαρούλκο είναι ότι προτείνει ένα ανεπιφύλακτα καλό φαγητό, το οποίο συνοδεύεται από την γνωστή καλή wine list του εστιατορίου αλλά και από μια εξαιρετική λίστα από ούζα και τσίπουρα που τονίζει τον άνετο χαρακτήρα του μεσημεριανού προσανατολισμού. Εκτός από αυτά όμως, σημαντικό ατού του μαγαζιού είναι και ο χώρος. Το καλοκαιρινό ντεκ είναι καλοβαλμένο με τραπεζοκαθίσματα που ταιριάζουν στο ύφος και στο επίπεδο του χώρου και ένα τοίχο γεμάτο βραβεία. Θα πω απλά ότι ο Λαζάρου τα αξίζει και τα κέρδισε με το σπαθί του και ότι η πρώτη εικόνα από το μεσημεριανό Βαρούλκο δείχνει ότι συνεχίζει να τα τιμά. Προφανώς πρέπει να πάτε οπωσδήποτε. Ακόμα και αν μένετε στο Καπανδρίτι.

Πλήρες δείπνο 30-40€/άτομο, χωρίς το κρασί