Ταξιδεύοντας

Καλό ψάρι, κλασικά αλλά και ψαγμένα ορεκτικά. Μεγάλη συλλογή σε ούζο και τσίπουρο

Για τον κάτοικο του κέντρου της Αθήνας είναι γεγονός ότι μια επίσκεψη στο «Ταξιδεύοντας» μπορεί να σημαίνει ένα οδικό ταξιδάκι της μισής ώρας και βάλε. Για τον Πειραιώτη όμως (συμπεριλαμβανομένων και των εγγύς προαστίων), η απόσταση είναι σημαντικά μικρότερη. Και στις δύο περιπτώσεις πάντως, η εν λόγω ψαροταβέρνα έχει προτάσεις που κινούν το ενδιαφέρον και προκαλούν εύκολα τους εγγύς διαμένοντας ενώ ταυτόχρονα μπορούν να είναι ελκυστικές για όσους ψάχνουν κάτι καινούριο και χαριτωμένο για την έξοδό τους. Κατ’ αρχήν, το περιβάλλον είναι ευχάριστα ζεστό με θαλασσινή διακόσμηση. Το μπλε χρώμα είναι εμφανές, δίχτυα, κοχύλια κλπ. έχοντας σχέση με τη θάλασσα δίνουν το στίγμα της γευστικής πρότασης και μια μεγάλη «ζωγραφιστή» γοργόνα σε ένα τοίχο ολοκληρώνει την εικόνα. Στα συν της ατμόσφαιρας θα προσθέσω και τη μουσική (όχι ζωντανή) επένδυση του χώρου. Το βράδυ της επίσκεψής μου το ρεπερτόριο είχε παλιά λαϊκά τραγούδια στη σωστή ένταση ήχου που έκανε την παραμονή ακόμα πιο ευχάριστη. Ελπίζω να είναι πάντα έτσι.
Προφανώς σε μια ταβέρνα που υπηρετεί τα καλούδια της θάλασσας, το πρώτο ζητούμενο είναι η ποιότητα του ψαριού και ο τρόπος διαχείρισής του από την κουζίνα. Δύο τηγανητά μπαρμπούνια και ένα λιθρίνι στη σχάρα απέδειξαν το καλώς έχειν και των δύο στοιχείων. Επιπλέον η ματιά που έριξα στο ψυγείο με τα ψάρια ήταν αρκετά πειστική σε ό,τι αφορά ποικιλία και μεγέθη. Για όλα τα γούστα. Σε επίπεδο συνοδευτικών, κοινώς ορεκτικά, η τελική εντύπωση είναι ότι το «Ταξιδεύοντας» κάνει ενδιαφέρουσες προτάσεις σε ικανό αριθμό για όλα τα γούστα ανάμεσα στις οποίες μπορείς να βρεις καλά πιάτα αλλά και άλλα με αδυναμίες. Η οστρακοσαλάτα επί παραδείγματι (πετροσωλήνες, κυδώνια, γυαλιστερές κλπ. στον ατμό) είναι ένα καλό πιάτο με επαρκή γευστική ένταση και σαρκωμένα όστρακα.

Εξ ίσου καλό πιάτο είναι και το καπνιστό σκουμπρί. Τα θαλασσινά φύκια είναι ενδιαφέροντα όμως η σόγια σος (;) που τα συνοδεύει «πνίγει» το γευστικό τους χαρακτήρα. Κάτι ανάλογο ισχύει και για το χταπόδι του Νώντα. Η εκφώνηση προκαλεί, αυτό όμως που υπάρχει στο πιάτο είναι ένα ομολογουμένως τρυφερό χταπόδι με υπερβολική παρουσία λαδιού και χωρίς ιδιαίτερα αρωματικό δυναμικό που θα του έδινε ταυτότητα. Τέλος το ριζότο σουπιάς είναι μάλλον σουπιόρυζο αλλά ταυτόχρονα είναι και νόστιμο.
Ατού σε επίπεδο καταλόγου είναι και η μεγάλη συλλογή σε ούζο και τσίπουρο. Για τους μερακλήδες τους είδους που ψάχνονται θα μετρήσει. Μέχρι και για γευστική δοκιμή προσφέρεται. Τέλος, σε ό,τι αφορά τα επιδόρπια, η πρόταση είναι επαρκής (ενδιαφέρουσα σοκολατόπιτα) στα πλαίσια του αναμενόμενου. Η τελική εντύπωση είναι ότι το «Ταξιδεύοντας» στηρίζεται στο καλό ψάρι και σε μια μεγάλη ποικιλία ορεκτικών ανάμεσα στα οποία συναντάς πιάτα με αδυναμίες αλλά και άλλα καλά. Σε ό,τι με αφορά ήταν μια ενδιαφέρουσα επίσκεψη με το μειονέκτημα της απόστασης. Όπως και να το κάνουμε, τα Βόρεια Προάστια είναι κομμμάτι μακριά από το Κερατσίνι. Πλήρες δείπνο: 25-40€/άτομο χωρίς το κρασί